Energie kost ieder Vlaams gezin volgend jaar tot 600 euro meer in de lopende uitgaven. De (burger)oorlog in Libië stoot de olieprijzen daarbij ook pijlsnel de hoogte in.
De subsidieregeling die de Vlaamse overheid indertijd in het leven riep om bedrijven en particulieren aan te zetten om te investeren in zonne-energie dreigt een pervers neveneffect te krijgen. Door het overrompelende succes van de zonnepanelen is het aantal aanvragen voor groene stroom certificaten in amper één jaar vervijfvoudigd wat tot een financieringsprobleem aanleiding gaf. Wie vandaag een zonne-installatie plaatst, ontvangt nog slechts 330 euro in plaats van 450 euro per 1000 kwh. Een doorsnee particuliere installatie levert tussen de 3.000 tot 4.000 kwh per jaar.
Toch blijven er nog interessante mogelijkheden bestaan om te investeren in groene energie. Windenergie is er één van. Windmolens hebben geen uranium nodig, veroorzaken geen radioactieve besmetting bij een natuurramp.
Het volstaat om naar onze oosterburen in Duitsland te kijken (derde economische macht van de wereld na de USA en Japan, eerste Europese economische macht). Drie kwart van de Duitsers is tegen kernenergie (reeds voor de ramp in Japan). Kanselier Angela Merkel was verplicht twee oude kerncentrales stil te leggen na de ramp in Japan. Hernieuwbare energie met o.a. windenergie wordt in Duitsland politiek gestimuleerd “Erneuerbare Energien Gesetz” (EEG). Duitsland (6%), Spanje (8%) en Denemarken (20%) zijn koplopers in het aandeel van windenergie in de elektriciteitsproductie.
Volgens eens studie van Greenpeace, kan als 1,5 % van de Noordzeeoppervlakte wordt ingenomen door windmolens, windenergie voorzien in 30 % van het huidige elektriciteitsverbruik van de Noordzeelanden (Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Nederland, België en Groot-Britannië ) . Volgens de “Global Wind Energy Council” loopt België steeds verder achterop in de opwekking van windenergie. Ons land heeft het jaar 2009 afgesloten met een 15de plaats in Europa (2%), wat de capaciteit betreft. Dit is niet verwonderlijk gezien de grote invloed van de nucleaire Suez-Electrabel groep op de Vlaamse politiek.
Recent zijn beperkte, maar prachtige initiatieven gerealiseerd rond alternatieve energie of zullen binnenkort gerealiseerd worden. De Vlaamse voedingsdistributiegroep Colruyt speelt daarin een pioniersrol. In zijn hoofdcentrum in Halle (Vlaams-Brabant) bouwde de groep tien jaar geleden een eerste windturbine. De groei ervan maakt dat het windenergiepark tegen 2012 de eigen elektriciteitsbehoeften zal kunnen dekken.
Er is ook het project Belwind-Noordzee waar 55 windturbines op 46 km van de kust werken (december 2010) die in totaal 165 megawatt zullen produceren voor 150.000 gezinnen. Het is in Vlaanderen tot nu toe de grootste privé investering : 614 miljoen euro (25 miljard oude franken) met als Vlaamse investeerders de groep Colruyt (27,5 %), de Participatiemaatschappij Vlaanderen (PMV), de familie Colruyt en de Nederlandse energiecoöperatie “Meewind” van de Rabobank.
Er is het “Eldepasco” project op 37 km van de kust nabij de zandbank “Bank zonder Naam” waardoor 200.000 gezinnen van groene stroom kunnen worden voorzien (eind 2012) en waarin Colruyt een meerderheidsparticipatie zal hebben.
Er is het project om 55 windmolens te realiseren in de Antwerpse Waaslandhaven. De eerste molens zullen in 2012-2013 worden gebouwd. Het is het meest omvangrijke windmolenproject op het Vlaamse vaste land. Eens operationeel zal de groene stroom voor zo’n 150.000 gezinnen ten dienste staan. Er worden nog andere duurzame energieprojecten in de Waaslandhaven gepland zoals grote oppervlakten zonnepanelen, de productie van bio-energie.
Er is ook nog Ecopower die bewoners rond windmolenparken laat participeren in een coöperatieve vennootschapsvorm. In Eeklo (20.000 inwoners) werd zo’n project met de steun van het stadsbestuur, tien jaar geleden opgestart en omvatte een investering van 4 miljoen euro, in Gent is er een investering van 5,25 miljoen euro en in Gistel (11.700 inwoners) komt het gemeentebestuur tussen voor 810.000 euro.
Zoals uit de vele voorbeelden blijkt, is in Vlaanderen genoeg kennis, initiatiefzin en geld aanwezig om – ondanks een politieke klasse die grotendeels verkocht is aan het nucleaire Franse Suez/Electrabel – Vlaamse groene stroom initiatieven uit de grond te stampen. We zijn dus best in staat om zelf “onze lamp te doen branden, op een veilig en verantwoorde manier”. Waarop wachten we nog ?