10 redenen waarom België blijft bestaan !

Heeft België nog een toekomst? De lezers van het Franstalige weekblad “Le Vif” (= Franstalige Knack met als eigenaar Roularta Media Group uit Roeselare) aarzelen, volgens een poll op de site van het blad. Zie : www.levif.be.

 

Le Vif schrijft dat er 10 redenen zijn waarom België blijft bestaan:

1) Een splitsing is veel te moeilijk. België heeft al enkele staatshervormingen achter de rug. Die gingen steevast gepaard met lange, moeizame onderhandelingen. 106 dagen eind jaren zeventig, 103 in de periode 1987-1988, 148 dagen begin jaren 90 en 194 dagen in 2007. Het bewijst hoe moeilijk het is om België aan te passen. En het wordt ook steeds moeilijker, schrijft Le Vif. Dus splitsen ? Een titanenwerk.

2) Een splitsing is veel duurder dan een staatshervorming. Net zoals het duurder is om gescheiden te zijn en elk een huishouden te moeten beredderen, dan getrouwd te blijven en één huishouden te hebben. Bovendien weten we dankzij de Plantentuin van Meise hoe moeilijk en moeizaam een scheiding gaat in ons land. Wat tijd kost, kost meestal ook geld.

3) De separatisten zijn een minderheid. Elke peiling leert dat slechts een minderheid “ja” antwoordt op de vraag of België moet ophouden te bestaan, ook in Vlaanderen.

4) Brussel. Wie België wil splitsen moet een oplossing bedenken voor Brussel en onze hoofdstad lijkt een onontwarbaar kluwen. Brussel was ooit een Nederlandstalige stad, maar dat is de hoofdstad al lang niet meer. Vlamingen noch Walen willen verzaken aan Brussel. Logisch, zegt Le Vif, de hoofdstad is goed voor 20 procent van het nationaal inkomen.

5) België is stichtend lid van de Europese Unie. Het is gewoon ondenkbaar dat een lidstaat van de EU uiteenspat, laat staan een stichtend lid van de Unie. De splitsing van België zou eigenlijk het mislukken van de EU betekenen. Bovendien zou het in tal van andere lidstaten voor onrust kunnen zorgen : Catalanen, Basken, Schotten, Welshmen, Corsicanen…. zouden zich roeren.

6)  Brussel is de zetel van heel wat internationale instellingen. Naast de duizenden EU-ambtenaren, werken nog veel andere “Brusselaars” voor internationale instellingen. Meer dan 120 internationale instellingen hebben een zetel in onze hoofdstad. Meer dan 1.400 niet-gouvernementele internationale organisaties ook. Na Washington zijn er nergens meer lobbyisten actief dan in Brussel. Al deze instellingen en organisaties zouden het moeilijk hebben met een veranderd statuut van hun thuisbasis.

7) De openbare schuld moet, bij een scheiding, ook worden verdeeld. Het gaat om 330 miljard euro. Met welke verdeelsleutel dit wordt overgedragen aan Vlaanderen en Wallonië en (misschien ook) Brussel, kan boeiende debatten opleveren. Als de verdeelsleutel gebonden wordt aan de belastinginkomsten, zou Vlaanderen bijvoorbeeld 219 miljard euro op zich moeten nemen.

8) Economisch zijn Vlaanderen en Wallonië meer met mekaar verweven dan we denken, zegt Le Vif. Zo is Vlaanderen de regio die, na de VS, het meest geïnvesteerd heeft in Wallonië.

9) De economische markten zouden slecht reageren op een splitsing. De kredietratingbureaus dreigen nu al met een ratingverlaging alleen maar omdat het wat langer duurt om een regering te vormen. Ze gaan meedogenloos toeslaan als België echt zou ophouden te bestaan.

10) Het merk België biedt een meerwaarde. Brussel is nog het best gekend in het buitenland. België al iets minder. Wallonië en Vlaanderen zouden elk meerdere jaren nodig hebben om zichzelf op de kaart te zetten.

 

10 redenen waarom België NIET blijft bestaan !

De Vlaamse Volksbeweging (V.V.B.) zegt dat er veel meer redenen zijn dat België binnenkort verdwijnt. Een korte bloemlezing. Zie : www.vvb.org .

1) Geen respect voor de Nederlandse taal en de Vlaamse cultuur

Terwijl de meeste Vlamingen een mondje Frans kennen, is dat in het andere landsgedeelte niet het geval. De meeste Franstalige kennen geen woord Nederlands en willen het ook niet leren. Ze voelen zich superieur ten overstaan van de Vlamingen. Ze vinden dat de Vlamingen zich aan hen moeten aanpassen. Indien deze mentaliteit blijft bestaan, is een samenleving met 2 volkeren niet mogelijk. Indertijd werd het nog verdragen omdat de Vlamingen zich minderwaardig voelden maar die tijd is gelukkig voorbij. Franstaligen hebben dezelfde hautaine houding tegenover de Duitstalige minderheid in de Oostkantons.

2) De miljardentransferts van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel

De Vlamingen zijn harde werkers, soms ten koste van hun eigen lichamelijke en geestelijke gezondheid en zijn daardoor meestal welvarend geworden. Het Nederlandstalig onderwijs staat ook op een zeer hoog peil.
Sinds een dertigtal jaren is er een jaarlijkse aanzienlijke miljardenoverheveling van euro’s naar Wallonië en sinds kort ook naar Brussel.
Dit geld wordt langs diverse kanalen versast en komt niet noodzakelijk de inwoners ten goede maar eerder instellingen vb. ziekenhuizen, universitaire instellingen, steden en organisaties. Deze miljardenstroom is zo groot dat het veel wrevel wekt bij hardwerkende Vlamingen en minder gegoede personen. Vooral de verspilling van dit geld wordt niet meer genomen.

3) De afspraken worden niet nageleefd

Terwijl de Vlamingen zich nauwgezet aan de afspraken houden zoals de erkenning van de taalhomogeniteit van andermans grondgebied, het toekennen van taalfaciliteiten, pariteit in de openbare diensten op topniveau, pariteit in de regering, miljarden solidariteitsafdrachten, weigeren de Franstaligen vele afspraken na te komen, zoals subsidiëring Vlaamse school in Komen, de richtlijnen van de Vlaamse regering in de Vlaamse randgemeenten, de tweetaligheid in de Brusselse gemeentebesturen, het correct toepassen van de faciliteiten voor Vlamingen in Edingen, Komen, Moeskroen en andere. Verder willen ze voortdurend Vlaams grondgebied inpalmen omdat ze zich niet willen houden aan de afspraken bij de inrichting van de federale staat.
De minderheid gedraagt zich als een meerderheid en wil ook zo verder gaan.
In die geest is België hoe dan ook gedoemd om te verdwijnen omdat de Vlamingen  zelfbewuster zijn geworden en de onrechtvaardigheden niet meer verdragen.

4) Europa en de Europese volkeren

Naarmate Europa meer bevoegdheden overneemt van de negentiende eeuwse nationale staten, roeren de aanwezige volkeren zich. Zij willen hun taal en cultuur verdedigen, wensen zich te verzetten tegen de globalisering en internationalisering. Kortom zij willen in hun eigen regio zelf beslissen over de inrichting.
In de toekomst hebben de aftandse 19de eeuwse staten geen of veel minder zin. De regio’s of beter de volkeren van Europa nemen hun plaats in. Het geheel wordt gecoördineerd door de Europese Gemeenschap.
Koningen en vorstendommen zullen folklore worden of zijn het al.

5) Genoeg voorbeelden van nieuwe staten

Sedert de val van de Berlijnse Muur (1989) zijn er in Europa vele nieuwe staten bijgekomen. Staatsgrenzen zijn relatief. Volkeren zijn standvastig. Sommige nieuwe staten gingen vlot van start (Tsjechië en Slovakije, de drie Baltische staten, het opdoeken van de ex-Sovjet-Unie), bij anderen was er jarenlang gewapend conflict (7 staten ontstaan uit ex-Joegoslavië). In juli jl. zag in Afrika de nieuwe staat Zuid-Soedan het levenslicht.

6) Uiteenlopende visies over praktisch alle projecten

Praktisch alle materies, die federaal gebleven zijn, lopen in België mank zoals justitie, financiën, landsverdediging … en waar samengewerkt moet worden, zijn de meningen tussen Nederlandstaligen en Franstaligen sterk verschillend zoals bij de organisatie van de gezondheidszorg, het vreemdelingenstemrecht. Toppunt was de verkiezing van de “Belg van de eeuw” : twee totaal gescheiden verkiezingen voor Franstaligen en Nederlandstaligen. Er wordt zeer veel tijd verloren met bakkeleien, vertalingen, bevoegdheidsconflicten enz. De huidige regeringsonderhandelingen duren nu reeds meer dan 440 dagen en eigenlijk hebben we sedert 2007 geen ernstige federale regering gekend. Permanente bestuursonzekerheid terwijl de crisis toeslaat. Het is meer dan tijd dat elke regio zijn eigen weg gaat omwille van goed bestuur en efficiëntie.

7) België is financieel failliet

Door het inefficiënt regeren vooral in de financiële sector, een slecht werkend ministerie van Financiën, het laten verjaren van belastingen, het te soepele beleid inzake migranten en asielzoekers die praktisch onmiddellijk een verblijfsvergunning, kindergeld en volledige sociale uitkeringen genieten, is het geld op en wordt het staatspatrimonium verkocht, zodat er alleen een lege schatkist achter blijft, waaraan nog een massa staatsschuld is gekoppeld. Volgens de plannen van formateur Elio Di Rupo zou de fiscale last voor een nieuw regeerakkoord grotendeels op de Vlaamse gezinnen en bedrijven komen te liggen.

8) Opiniepeilingen zijn relatief

Bij een opiniepeiling is het belangrijk wie de vraag stelt en hoe ze luidt. Er zijn ook al peilingen geweest die een meerderheid voorstanders van Vlaamse onafhankelijkheid gaven. Deze peilingen verschenen niet in de pers. Het is wel een feit dat er in Wallonië steeds een meerderheid is om de Belgische staat te behouden of zelfs nog te versterken.

9)  De argumenten van de unitaristen zijn allemaal weerlegbaar

Voor alle argumenten die de voorstanders van België gebruiken kunnen we voldoende tegenargumenten aanbrengen om Vlaanderen en Wallonië de volledige zelfstandigheid te gunnen. De nieuwe staten zouden te klein zijn. Wat dan met de bestaande staten Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, Oostenrijk, Ierland, enz… die veel minder inwoners hebben dan wij en ook een veel kleiner Bruto Nationaal Product hebben ?

10) België steunt enkel op emotie

Mensen zijn conservatief en willen niet snel iets veranderen. De voetballers van de Rode Duivels en het “Belgische koningshuis afgebeeld op koekendozen” zijn zowat de laatste bindtekens die volkse Vlamingen en Walen gemeen hebben. Dit laatste is altijd goed voor pittige verhalen in “Story” en “Dag Allemaal”. Alhoewel, als het nationale voetbalelftal een wedstrijd speelt, zijn de commentaren nadien in de Franstalige pers anders gekleurd dan in de Nederlandstalige.

 

Di Rupo werkt aan “Plan B”

Vlaanderen onderschat nog altijd de economische dynamiek van het Waalse marshallplan, hoe het traditionele breuklijnen tussen Waalse provincies afvlakt en de band met Brussel versterkt. Het zijn strategische ontwikkelingen die het politieke getouwtrek rond BHV mee bepalen.

Nog tien tot vijftien jaar het momentum volhouden, is de stellige overtuiging van de meeste Waalse ondernemers en politici om de Waalse economie er weer bovenop te krijgen. Wie zich in Vlaanderen verkijkt op de nog hoge Waalse werkloosheidcijfers en de grauwe achterbuurten van Luik, Bergen, Charleroi of La Louvière, ziet de mentaliteitswijziging niet die het marshallplan teweeg heeft gebracht. Evenmin zien de meeste Vlamingen de politieke toenadering tussen Brussel en Wallonië.

Franstalige politici denken strategisch. Ze weten waar ze op de langere termijn naartoe willen. Dat is de status-quo behouden – ‘ on n’est demandeur de rien’ – en als dat niet meer werkt, de band tussen Brussel en Wallonië versterken. Ook territoriaal, rekening houdend met een mogelijke Belgische boedelscheiding over tien tot vijftien jaar: hun zogenaamde ‘plan B’.

FDF-voorzitter Olivier Maingain vertolkte vorige week brutaal wat ook de andere Franstalige partijvoorzitters nog altijd voor ogen hebben: ‘ briser le carcan bruxellois’, het ongedaan maken van de inbedding van Brussel in Vlaanderen. Maar neem dat vooral niet letterlijk, ze beseffen dat een territoriale uitbreiding van Brussel in de huidige context een illusie is.

Daarom probeert formateur Elio Di Rupo (PS) institutionele pionnen uit te zetten zodat, in een “worstcasescenario”, een eventuele internationale arbitrage niet anders kan dan concluderen dat de faciliteitengemeenten de facto bij Brussel gevoegd moeten worden. Met België als het kan, is de Franstalige strategie vandaag; zonder België als het moet – maar dan met een corridor tussen Brussel en Wallonië.

Steeds meer Vlamingen willen Brussel loslaten. De Franstaligen weten dat een Vlaamse pariteit wegens de demografische ontwikkelingen in de hoofdstad democratisch onhoudbaar wordt. En de drieledige staatshervorming heeft er al voor gezorgd dat Vlaanderen op termijn Brussel kwijt is. Maar dat betekent niet dat we Brussel ook territoriaal los moeten laten. Zo lang Brussel-19 ingebed in Vlaanderen ligt – ‘ Bruxelles enfermée en Flandre’ – kan Brussel Vlaanderen internationaal mee op de kaart zetten. Dat is belangrijk voor de Vlaamse economie, onze export en het aantrekken van investeerders.

Uit Vlaams en internationaal onderzoek blijkt telkens weer dat als men Vlaanderen/Flanders al kent in het buitenland, het vaak is omdat Brussel een sterk imago geniet als internationaal politiek centrum. Brussel ondersteunt het imago van Vlaanderen in belangrijke mate. Brussel laten wegsnijden uit Vlaanderen door een corridor zou daarom een politieke vergissing zijn.

Het is niet Vlaanderen dat met Brussel zal gaan lopen, zoals Maingain stelt, maar Brussel en Wallonië die er zich op voorbereiden om zo nodig samen hun koffers te nemen.

Erik Bruyland, Trends Magazine