“Mijn geloof in de toekomst van onze multiculturele samenleving heeft door de praktijkervaring in een doorsnee school, een enorme deuk gekregen.” Dit zegt Katleen Van Langendonck, programmator van het Brusselse Kaaitheater, in een opiniestuk in De Standaard van 4 september jl.
Hoewel het besluit politiek incorrect is, kent menig leerkracht de feiten uit het hoofd. Autochtone leerlingen presteren slechter naarmate het aantal allochtonen toeneemt. Niet alleen de taal, de normen en waarden, maar ook het beroepsleven (of de afwezigheid ervan) van de ouders en de culturele achtergrond spelen een zeer belangrijke rol.
Tot dit ongemakkelijk besluit kwam nu ook Katleen Van Langendonck. Zij staat met haar wortels in de theaterwereld en als boekenrecensent bij de VRT-radio niet bepaald bekend om haar rechtse of conservatieve denkbeelden over de maatschappij. Integendeel. In 2009 prees ze nog uitgebreid de multiculturele realiteit in onze scholen. Maar door haar eigen kind naar een ‘gekleurde school’ te sturen, viel de aanschijn van de dagelijkse werkelijkheid in de school niet langer te ontkennen.
“Wie varkensvlees eet, gaat naar de hel”
Het relaas van haar ervaringen is schrijnend. Terecht problematiseert ze het feit dat “moeders het normaal vinden om net lang genoeg te werken tot ze weer een fulltime-werkloosheidsuitkering krijgen” of dat de klas ellenlange leervertraging oploopt door de buitenproportionele aanwezigheid van allochtone leerlingen.
Maar ook de culturele invloed op haar kinderen wordt aan de kaak gesteld. “Dat mijn zoon in God én in Allah wil geloven omdat hij dan zeker geen bom op zich krijgt, is moeilijk. Dat hij vraagt of het waar is dat hij naar de hel gaat omdat hij varkensvlees eet, ook. Dat hij niet begrijpt waarom Sinterklaas maar bij een paar kinderen van de klas komt, is pijnlijk. (..) Maar dat buiten de twee Nederlandstalige kinderen iedereen door de zorgjuf uit de klas gehaald wordt voor hulp, is verontrustend. Dat ondanks die hulp een groot deel van de klas 40 minuten doet over oefeningen waarvoor een aantal kinderen slechts 10 minuten nodig heeft, is onwerkbaar.”
Terecht wijst Van Langendonck er bovendien op dat meer en meer middelen en aandacht gaat naar een groep die zich na bijna vijf generaties nog steeds niet heeft geïntegreerd in Vlaanderen. “Huistaakbegeleiding, Nederlandse lessen voor de ouders, zorgjuffen, logopedisten. Allemaal fantastisch, maar het lijkt niet meer voor ons te zijn,” aldus de verontruste moeder.
Failliet van de multiculturele samenleving
Door haar ervaring kwam Van Langendock tot het besluit haar zoon dit schooljaar naar een andere – “witte” – school te sturen. Terecht stelt ze zich immers de vraag of de toekomstkansen van haar zoontje niet gefnuikt werden door de keuze voor een “gekleurde school.” Haar besluit is dan ook vernietigend. “Mijn geloof in de toekomst van onze multiculturele samenleving heeft door de praktijkervaring in een doorsnee school, een enorme deuk gekregen. Waar blijft een beleid dat hiervoor oplossingen aanreikt ? Andere oplossingen dan van school te veranderen ?”
Lees hier het opiniestuk van Katleen Van Langendonck.