Het duurt tot aan het einde van de 19de eeuw vooraleer de maatschappelijke evolutie in Vlaanderen – en bij uitbreiding in België – in een belangrijke stroomversnelling komt. Op dat moment krabbelt het bewuste Vlaanderen terug recht : het eist gelijke rechten! Tegelijkertijd ontstaat er een generatie van ondernemers die de Tweede Industriële Revolutie – ook wel Technologische Revolutie genoemd – omarmen en die de Vlaamse Kwestie vanuit sociaaleconomische hoek bekijken. Dat leidt in 1908 tot de oprichting van het Vlaamsch Handelsverbond door Lieven Gevaert, die sterk beïnvloed wordt door de economische theorieën van Lodewijk De Raet. De ontdekking van steenkool in de Kempen zorgt voor ongerustheid bij de Walen, die vrezen voor concurrentie.
De angst voor een sterker wordend Vlaanderen wordt uiteindelijk zo groot, dat de Waalse socialist Jules Destrée in 1912 een brief schrijft aan koning Albert I, waarin hij pleit voor bestuurlijke scheiding. Maar dit idee laat hij snel varen, wanneer Maurice de Miomandre, een Waalse advocaat, berekent dat de Vlamingen tussen 1840 en 1909 ongeveer 2 miljard BFR. meer aan belastingen hadden betaald dan de Walen. Met als uitsmijter, dat bestuurlijke scheiding zou uitlopen op een financiële ramp voor Wallonië !
Maar nu we het toch over een ramp hebben : ongeveer rond die periode begon de ontwikkeling van een nog veel grotere ramp… voor Vlaanderen dan toch ! Koning Albert I begrijpt dat de republikeinse en wallingante socialisten een groot gevaar kunnen betekenen voor België, en voor de troon. Als een echte Macchiavelli besluit hij dus vriendschap te sluiten met de socialistische leiders, die uiteraard onder de indruk zijn van de grootmoedigheid van de koning, zonder te beseffen dat het eigenlijk om een geniale zet gaat. Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog stemmen de socialisten mee voor de oorlogskredieten, waarna hun kiezers voor vier lange jaren in de loopgraven mogen creperen. Als dank, maar eerder uit koele politieke berekening, zorgt Albert I dat het algemeen enkelvoudig kiesrecht wordt ingevoerd, maar enkel voor mannen, niet voor vrouwen, want die stemmen te conservatief en te katholiek, en dat zou de anti-klerikale Walen kunnen afstoten. Hij verantwoordde zich in 1931 als volgt : ‘Om mij staande te houden, kan ik alleen rekenen op de steun van het socialisme, want dat is nationaal, voorstander van de Belgische eenheid, en voorstander van centralisme – drie elementen die het tot een bondgenoot van de dynastie maken.’ Daar bevinden zich dus de wortels van het behoudsgezinde Belgische socialisme. En dat is de ramp voor Vlaanderen: door de recuperatie van het Vlaamse socialisme door het door Walen gedomineerde Belgische socialisme, heeft het Vlaamse socialisme zich – behoudens enkele uitzonderingen – steeds meer verwijderd van de Vlaamse Beweging. Stel u voor: wat voor een Vlaamse volksbeweging zou dàt niet gegeven hebben, indien de socialistische beweging – en bij uitbreiding héél de arbeidersbeweging – één blijvend front zou gevormd hebben met de Vlaamse Beweging ?
Vandaag zijn we echter zo ver, dat de erkende vakbonden het actief opnemen tegen elke uiting van Vlaams bewustzijn. Gealarmeerd door het proces dat de VSV inspande tegen de twee bedrijven waar wij kandidaten naar voren schoven voor de sociale verkiezingen van 2012, namelijk Jan Van Der Meirsch en Pol Denys, namen ook de drie grote vakbonden en zelfs de Belgische staat dure advocaten onder de arm om tégen syndicale vrijheid te pleiten ! En via hun bevriende partijen zorgden zij er eind vorig jaar op een zeer stiekeme manier voor dat het benodigde aantal leden om erkend te worden als vakbond verhoogd werd van 50 naar honderdduizend. Ziehier het Belgische establishment in actie tegen het Vlaams-nationalisme ! Eigenlijk is het ongelooflijk dat een piepkleine vakbond als de VSV de grote vakbonden kan doen sidderen : alsof de olifanten schrik hebben van een muis! Maar het is niet iets om blij mee te zijn, alhoewel we van de nood een deugd kunnen maken. Want heel dit voorval bewijst dat de vakbonden en de Belgische staat helemaal niet begaan zijn met de vrijheid van de burger. Wij kunnen ze er nu op wijzen dat er in de 19de eeuw een wet bestond, de Wet Le Chapelier, of de zogenaamde Coalitie-wet, die een verbod oplegde aan burgers om zich te verenigen in arbeidersverenigingen. En dat wat de vakbonden nu doen, in feite neerkomt op hetzelfde: want alhoewel burgers zich nu wel vrij mogen verenigen in een vakbond, zorgen de grote vakbonden er voor dat hun monopolie zeker niet zal worden aangetast ! De VSV geeft zich echter niet zomaar gewonnen: wij zullen alle wettelijke middelen aanwenden om dit monopolie te bestrijden, zodat er eindelijk ruimte vrij komt voor een vakbond die ook op komt voor typische Vlaamse sociaaleconomische eisen !
Dat brengt ons bij het thema van de Vlaams-Waalse financiële transfers. Het is één van die fabeltjes van de vakbonden dat we solidair moeten zijn met de Walen, omdat de Walen vroeger solidair zouden geweest zijn met ons. Er bestaat nochtans genoeg materiaal om het tegendeel te bewijzen: ik had het al over Jules Destrée en Maurice de Miomandre, maar een beetje VVB’er kent natuurlijk ook de studie van de ondertussen overleden professor Juul Hannes, die na jaren onderzoek tot de vaststelling kwam dat er nooit, maar dan ook nooit belastingsoverschotten zijn overgeheveld van Wallonië naar Vlaanderen. Wat verplicht ons dan nog om solidair te zijn met de Walen ? Er is zelfs meer: telkens de Vlaamse ontvoogding te sterk vorderde, dreigden zij zelf met het beëindigen van het Belgische huwelijk ! Denk maar aan de koningskwestie van de jaren ‘50, of aan de Grote Staking van ’60-’61, twee gebeurtenissen waar de machtige Waalse socialisten een belangrijke rol in speelden. Deze bedreiging lag uiteindelijk aan de basis van de federalisering van België, waardoor de Vlaamse meerderheid de facto een minderheid werd die vanaf dan gedwongen werd om solidair te zijn Wallonië. Het is dan ook niet moeilijk om te begrijpen waarom de belgitude van Di Rupo het gewonnen heeft van het Waalse regionalisme van Renard.
Maar de Vlaamse vakbondsleiders vinden blijkbaar dat de Vlamingen, ook de arbeiders onder hen, moeten betalen aan Wallonië. Ze stellen zich geen vragen bij het Belgische machtsonevenwicht, dat nadelig werkt voor de Vlamingen. Zij blijven volhouden dat we solidair moeten zijn met Wallonië. Zij begrijpen niet dat een onafhankelijk Vlaanderen nog altijd solidair kan zijn met Wallonië : alleen zullen wij dan zélf wel bepalen hoeveel we willen bijdragen. Als we nog iets zullen bijdragen, want in een boek dat vorig jaar verschenen is in Wallonië, pleiten de Waalse auteurs Yannick Bauthière en Arnaud Pirotte voor Waalse onafhankelijkheid, onder meer omdat ‘Waalse onafhankelijkheid ons zou verplichten om ook zelfredzaam te worden door een gericht sociaaleconomisch beleid te voeren.’ Dat is tenminste taal naar ons hart! Hopelijk lezen ook de Vlaamse vakbondsleiders dit boek, waarin de belgitude en het Belgische nationalisme als de échte vijand van Vlaanderen en Wallonië worden bestempeld. En dat we zonder haat- of wraakgevoelens kunnen scheiden van Wallonië.
Overigens moeten de monopolievakbonden ook maar eens ophouden met de Vlamingen voor te houden dat een onafhankelijk Vlaanderen per definitie een hardvochtig, asociaal en neoliberaal Vlaanderen zal zijn. Ook in een onafhankelijk Vlaanderen zal er een sociale zekerheid bestaan, ook in een onafhankelijk Vlaanderen zullen vakbonden het opnemen voor de rechten van de werknemers ! We zullen met de VSV niet nalaten deze boodschap te verspreiden onder de Vlamingen !
Een ander heilig huisje van de vakbonden is hun kritiekloze verknochtheid aan de multiculturele samenleving, daar waar volgens recente peilingen heel wat Vlamingen, waaronder ongetwijfeld een flink aantal vakbondsleden, zo hun twijfels hebben bij de massa immigranten die zich bij ons komen vestigen. Het volstaat hier om te wijzen naar een recent boek van Paul Collier, Engelsman en niet zomaar de eerste de beste : deze Oxford-professor was onder meer directeur van de dienst ontwikkelingsonderzoek van de Wereldbank en topadviseur voor Afrikaanse Zaken op het kabinet van Tony Blair. Een man van links dus ! In zijn boek ‘Exodus – Immigration and multiculturalism in the 21st century’ waarschuwt Collier voor de gevolgen van ongecontroleerde immigratie. Enerzijds zorgt dit voor het verlies van waardevolle krachten in de landen van herkomst – de zogenaamde hersenvlucht, anderzijds ondermijnt de massa-immigratie de sociale cohesie in Europa, waardoor het gemeenschappelijk belang geschaad wordt. Dit is op de lange duur niet meer houdbaar, en dus beschouwt deze linkse professor open grenzen als waanzin. En hij heeft gelijk: de voorzitter van de Europese raad, Herman Van Rompuy, mag dan wel beweren dat Bulgaren en Roemenen geen gevaar vormen voor de sociale zekerheid, de feiten over immigratie tot nu toe bewijzen het tegendeel. Kijk maar naar het aantal OCMW’s met financiële problemen ! De monopolievakbonden doen alsof hun neus bloedt en kijken de andere kant op wanneer de sociale zekerheidsbijdragen van hun leden ook verdeeld wordt onder mensen die hier aankomen zonder ooit iets te hebben bijgedragen. Iets zegt mij dat de o zo heilige sociale zekerheid meer te lijden heeft onder de massa-immigratie, dan onder een eventuele splitsing tussen Vlaanderen en Wallonië !
Mag ik u er trouwens op wijzen dat niemand minder dan Mark Grammens, die net als Paul Collier niet kan verdacht worden van uiterst-rechtse sympathieën, er in zijn Journaal verschillende keren op gewezen heeft wat Anne-Marie Lizin, ex-PS-ondervoorzitter, ex-senaatsvoorzitter en – ten tijde van volgende uitspraak – burgemeester van Hoei, ooit gezegd heeft ? Dat immigratie moet worden aangemoedigd ‘om de demografische meerderheid van de Vlamingen te neutraliseren’. Tot daar de Waalse solidariteit !. Ook hier houden de traditionele vakbonden vast aan hun macht en weigeren op langere termijn te denken, terwijl het ook in het voordeel van de autochtone werknemers zou zijn om een einde te maken aan het waanzinnige beleid van de ‘open grenzen’ !
Zelfs op het pure sociale domein lijken de vakbonden hun tijd niet te begrijpen. Uiteraard staan zij met de borst vooruit en de linkervuist gebald te betogen tegen het casinokapitalisme, maar uit de geschiedenis van de laatste 30-40 jaar alleen al blijkt hoezeer zij hun eigen principes met de voeten treden. Een losse greep uit de feiten: het ACW dat belegt in Brusselse immobiliën, waardoor het mee verantwoordelijk is voor de verfransingsdruk in de Rand ; jarenlange belastingontduiking door het ABVV; een geheime ACV-rekening in Luxemburg; gesjoemel met syndicale premies en als klap op de vuurpijl de graaizucht van het ACW en haar financiële vehikel Arco in de Dexia-zaak. Zij veroordelen het kapitalisme, maar tegelijk spelen zij met de miljarden euro’s die zij – op last van de belastingbetaler – via hun moederpartijen krijgen toegeschoven.
Bij nader toezien lijken zij hun tijd maar al te goed te begrijpen: zij begrijpen in ieder geval hoe ze mee aan de vetpotten kunnen zitten, terwijl zij – vooral de socialistische vakbond dan – voor de buitenwereld blijven vasthouden aan hun achterhaalde marxisme met zijn klassenstrijd. Terwijl zij niet lijken te begrijpen dat niet alleen de werknemers, maar ook de werkgevers – zelfstandigen, kleine en middelgrote ondernemingen – kreunen onder de crisis. Het zijn immers niet de ondernemers, die de basis van de reële economie vormen, die de crisis veroorzaakt hebben, maar de grote spelers in het internationale kapitalisme. Ik kan in dat verband iedere bewuste Vlaming aanraden om de teksten van de linkse flamingant, wijlen Antoon Roosens omtrent mondialisering te lezen. Die wist al langer dat de arbeidersklasse niet meer op rechtstreekse wijze wordt uitgebuit door de fabrieksbazen. Ragfijn wist Roosens de mechanismen te beschrijven die achter het afromen van onze welvaart schuilgaan. Enerzijds zijn er de grote monopolistische bedrijven die de prijzen van hun waren bij gebrek aan concurrentie kunnen opdrijven. Anderzijds is er de gedereguleerde kapitaalmarkt, waardoor er sinds de jaren ’80 mag gespeculeerd worden met kapitaal uit pensioen- en beleggingsfondsen. Een zeer groot gedeelte van het kapitaal gaat op die manier niet meer naar de reële economie, maar verdwijnt rechtsreeks in de zakken van de financiële haaien, waarvan sommigen beweren Gods werk te doen. Roosens noemde dit de moderne vorm van uitbuiting. Het afgeroomde kapitaal kan niet meer gebruikt worden om te investeren in de eigen nijverheid of in de sociale zekerheid. En daar zijn niet alleen de Vlaamse werknemers het slachtoffer van, maar ook de Vlaamse werkgevers, de ondernemers !
Maar laten we ook niet zomaar klakkeloos de voorstellen van de werkgeversorganisaties overnemen. Want zoals de vakbonden de Vlaamse ondernemers niet als vijand mogen beschouwen, zo mogen de werkgeversorganisaties de Vlaamse werknemers niet als vijand beschouwen. Deze zogenaamde vijandschap – vijandschap is wat overdreven, noem het wantrouwen – berust op de aloude, maar versleten tegenstelling tussen de baas en zijn werknemers! In plaats daarvan is het beter van de krachten te bundelen tegen de échte vijand : het internationale financiekapitaal, dat er op uit is zoveel mogelijk de economie te monopoliseren en de welvaart van de volkeren af te romen. Tussen haakjes: die monopolievorming en dat afroommechanisme worden volledig in de hand gewerkt door de EU, die een Europa van de banken is en niets van doen heeft met het Europa der Volkeren.
Daarom pleit de VSV – in plaats van een volken-verknechtende EU – voor een economie in dienst van de mensen en de volkeren. Voor Vlaanderen pleiten wij voor een soort van Rijnlandmodel : met andere woorden voor een economie waar ondernemen wordt aangemoedigd, maar waar niet alleen de snelle winst centraal staat. En dat houdt ook in dat diensten die voorheen door de staat verzorgd werden, niet zomaar blindelings kunnen geprivatiseerd worden. Zo mag gezondheidszorg bijvoorbeeld geen koopwaar worden, waar ten koste van de dienstverlening gigantische winsten mee kunnen gemaakt worden ! En waarom niet wat meer promotie gemaakt voor de coöperatieve idee ? Coöperatieven leiden tot meer economische verankering, wat zorgt voor meer zekerheid in onzekere tijden. Of waarom niet bankiers bestraffen die zich schuldig maakten aan laakbare praktijken in de financiële sector ? Net als in Ijsland, waar de bevolking weigerde de schulden te betalen die de banken gemaakt hadden. Want het kan toch niet dat pas geboren kinderen reeds met een schuldenlast van duizenden euro’s opgezadeld worden: een schuld waarin zij geen enkel aandeel hebben ? Vlaanderen onafhankelijk: ja, maar dan ook onafhankelijk van de belangen van het internationale grootkapitaal !
Vlaamse vrienden,
Er is nog veel werk aan de winkel. De VSV wil het Vlaamse en het sociale verenigen in één vakbond. Ons uitgangspunt daarbij is dat de geldbuidel van de werkende Vlamingen, en daarmee bedoel ik zowel werknemers als werkgevers, niet mag geplunderd worden. De vrucht uit arbeid moet gaan naar de scheppers ervan, en naar hun volk. Niet naar derden. En uiteraard moeten wij solidair zijn met diegenen die omwille van de omstandigheden niet kunnen werken. Omdat ze ziek zijn, of omdat hun handicap te zwaar is, of gewoon omdat ze pech hebben in slechte economische omstandigheden. Maar die solidariteit willen wij zelf bepalen : ze mag ons niet opgelegd worden !
De VSV wil hierin een pionier zijn. Wij willen een grassroots-beweging zijn, wat wil zeggen dat wij ons als volk parallel aan de machtsstructuren willen organiseren, daar waar deze structuren hun taak niet meer naar behoren willen of kunnen vervullen. De VSV is geboren, mede door het versagen en het falen van de Vlaamse bovenlaag, die zichzelf onderdanig maakt aan het Belgische establishment, waardoor zij slechts als ‘briljant second’ kan deelnemen aan de macht. Maar zolang de werkelijke macht zich bevind in de Brusselse salons en in de kantoren van de multinationals, zolang zal Vlaanderen niet vrij zijn !
En niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk zal zijn om uit te groeien tot een echte vakbond. Vergelijk het met het opbreken van een plein met je blote handen: de eerste kassei zal er moeilijk uitgaan, maar vanaf dan wordt het makkelijker en makkelijker! En op de duur zal heel het plein opgebroken zijn ! Ons beste voorbeeld zijn de traditionele vakbonden zelf: die zijn ontstaan in een tijd toen het verboden was om zich onder arbeiders te verenigen. Toch zijn ze er in geslaagd om uit te groeien tot de mastodonten van vandaag. Of denk maar aan het succes van het Vlaams Neutraal Ziekenfonds, dat traag maar zeker een grote speler op de markt is geworden. Het zal zoeken en wroeten worden, maar het moet mogelijk zijn om het machtsmonopolie van de drie Belgicistische vakbonden te torpederen !
Vlaamse vrienden,
Er rest mij nog één ding: u allen van harte een jaar met veel strijdlust toewensen en een goede gezondheid! Dat de Blauwvoet van Rodenbach mag stormen als weleer !”