Twintig jaar Meervoud

DE GEUZENBERG (Brussel)

Het ‘linkse Vlaams-nationaal’ maandblad Meervoud is aan zijn 200^ste nummer toe. Goed voor twee decennia leesplezier. Of moeten we zeggen ergernis ? Als exponent van een beweging die er prat op gaat op en top democratisch te zijn, werd afgelopen weekend een lezersdag ingericht. We gingen de sfeer opsnuiven.

Wat betekent het om anno 2014 een ‘progressieve flamingant/Vlaams-nationalist’ te zijn ? De vraag stellen is eenvoudiger dan er een antwoord op te bedenken, voor zover dat überhaupt mogelijk is. De kwestie werd afgelopen zaterdag op de lezersdag van Meervoud dapper aangekaart, meerdere keren zelfs. En bekeken vanuit verschillende invalshoeken. De tussenkomsten kwamen meer uit het hart dan dat ze een weloverwogen uiting van de ratio waren, alleen, wie maalt daar om ? Toch op zo’n (bescheiden) evenement. Een blad als Meervoud dat al bij al een losse structuur kent, leeft bij gratie van haar leden. Men kan abonnementen als een graadmeter van instemming (of afkeuring) beschouwen, maar om te polsen naar wat werkelijk leeft bij die achterban is meer nodig. Hier duidelijkheid over verschaffen, was het doel van het gebeuren. Kan het dat een voormalig VB-senator een gastronomische rubriek in dat progressieve blad vervult ? Letterlijk werd die vraag niet gesteld, maar men moet geen groot lezer zijn om tussen de regels te lezen, om te begrijpen dat sommige tussenkomsten daar op doelden. De rubriek van Roeland van Walleghem, want over hem gaat het, is nochtans één van de meest gelezen van het blad. Zijn knowhow over het onderwerp wordt door vriend en vijand erkend. Dat die wat vreemde samenwerking mogelijk is, siert de pluralistische instelling van zij die het binnen Meervoud voor het zeggen hebben, en tekent de “headhunter”-kwaliteiten van hoofdredacteur Christian Dutoit, die door de Franstalige pers in het kader van het VNV-verhaal rond Theo Francken (N-VA) als een “notoire Vlaamse homo” werd omschreven. Hilarisch !

Waar oud-journalist en lid van de Gravensteengroep Edi Clijsters zijn licht liet schijnen over de sociale berichtgeving van Meervoud (het is in dat verband dat de discussie rond VB en ‘uiterst-rechts’ gevoerd werd), deed Christophe Degreef, journalist bij Brussel deze Week, dat over de Brussel-berichtgeving in het blad. Nelly Maes (moet ze nog voorgesteld worden ?) maakte dezelfde oefening rond de Europese en de internationale berichtgeving.

Het Vlaams Huis is de vaste stek van Meervoud. Maar voor deze namiddag werd het Literair Salon van Muntpunt, de hoofdstedelijke bibliotheek zeg maar, uitverkoren. Dat net die dag en op dezelfde plek het 25-jarig bestaan van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) gevierd werd, leverde enkele verrassende ontmoetingen op (“Jij hier ?”). Politici waren er ook. Uitsluitend van N-VA (o.a. de parlementsleden Karl Vanlouwe, Cieltje van Achter en Liesbet Dhaene), een basismilitant van het VB buiten beschouwing gelaten. Dat men het – negatief, dat spreekt – over het VOKA-Vlaanderen van de N-VA had, lokte uiteraard een (hoffelijke) reactie uit. Hun aanwezigheid op een al bij al klein evenement lijkt kenschetsend te zijn voor de ernst waarmee deze grotendeels neofieten in de politiek hun taak opnemen.

‘Het is een hard leven, maar ook een schoon en fascinerend.’ De wat cynische ondertiteling van de vaste rubriek met kortjes van hoofdredacteur Dutoit is typerend voor de stijl van het blad. Uiteraard worden serieuze onderwerpen aangesneden. Niet zelden zelfs op een wat ergerlijke manier, laten we eerlijk zijn. Tegelijkertijd gebeurt dit met de nodige ironie, in een sfeer ook die wars is van hokjesdenken. En als het ideologisch dispuut afgerond is, laat men het moment van verpozing dat erop volgt niet overschaduwen. Want laten we wel wezen, op welke recepties ziet men een medewerker van dit blad grollen met een voormalig medewerker van … De Rode vaan ? Juist, u raadt het al.

KNIN in weekblad ’t Pallieterke, 29/10/2014 – www.pallieterke.net