MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN

De onderwijsproblematiek komt voortdurend eventjes terug aan de oppervlakte. ‘Voortdurend’ omdat we ons intussen zo diep in nesten gewerkt hebben dat een kip met één oog het ook kan zien. ‘Eventjes’ omdat onze aandacht span, die voor de meesten van ons ook al door ons modern en ‘beter’ onderwijs gevormd is, gewoon niet meer dan dat toelaat. Bij dat laatste fenomeen slaat de gevreesde ‘positieve feedback’ weer toe, en dat met fatale gevolgen.

Het is om wanhopig van te worden. De ‘prestaties’ van ons onderwijs hebben tot een toestand geleid waarbij het onmogelijk geworden is over dat zelfde onderwijs nog rationeel te debatteren.

Hoewel ook dat zal afgestreden worden : ons onderwijs boert van jaar tot jaar achteruit. Dat blijkt overduidelijk en ontegensprekelijk uit die PISA tests die door onze progressieve jochies vaak worden misbruikt om het tegendeel aan te tonen. Dat laatste is overigens een staaltje van desinformatie en minachting van de realiteit, waarvan zowel de nazi’s als de communisten nog het een en ander hadden kunnen leren. En het kan enkel werken omdat bijna niemand nog de moeite doet de ‘bronnen’ te bestuderen.

Het allerergste is nog dat we het hier NIET met een perfide samenzwering te doen hebben, maar met mysterieuze, zelfs bijna spookachtige, spontane processen die onze postmoderne maatschappij vormen en sturen.

Het valt me het sterkst op bij het katholiek onderwijs. Ook dat is helemaal niet verwonderlijk. Die hadden in zake kwaliteit, veel meer te verliezen. En verder verleidt een naïef misleidde christelijke levensvisie natuurlijk heel gemakkelijk tot de hedendaagse ‘do good’ ideologie. Die laatste wordt zo warm en wollig verpakt dat de soms ontzettend contraproductieve effecten nooit belicht worden. Het is immers vooral de ‘bedoeling’ die hier telt; resultaten zijn van minder belang.

Het kon mij dan ook absoluut niet verbazen om mevrouw Van Hecke enige jaren geleden, met de vandaag geboden assertiviteit, te horen verklaren – of misschien is ‘bleiren’ hier het betere woord – dat het katholiek onderwijs onverschrokken op de ingeslagen weg voort zou gaan en volledig op ‘vaardigheden’ zou inzetten zonder de jonge mensen met ‘nutteloze weetjes’ te belasten. Daarmee lijkt onze hedendaagse consensus beschreven en dus kan er niets beteren. En dat midden in een ‘kenniseconomie’…

De gevolgen daarvan zijn overal zichtbaar : een nonchalante totale minachting voor feiten en realiteit in vrijwel iedere discussie. Dat gaat van Wouter Beke, die Clausewitz citeert met woorden die deze laatste nooit geschreven heeft, tot en met 40% van de studenten die menen dat HIV door muggen verspreid wordt. 20% denkt zelfs dat antibiotica afdoende bescherming bieden. Dat laatste bleek vorig jaar uit de doctoraatsthesis van Sophie Degroote (De Standaard 5 juli 2014).

Die ‘misvattingen’ kunnen niet gecorrigeerd worden en ook de – vaak avontuurlijke – redeneringen die daarop gebouwd zijn blijven dus overeind. Aan feiten wordt gewoon onvoldoende aandacht besteed, en bovendien sterft de generatie die deze kennis nog wel had nu langzaam uit.

Dat is geen exclusief Vlaams verschijnsel. Men kan bij voorbeeld argumenteren dat het in Wallonië nog erger is. En deze tendensen breiden zich overal in Europa uit. Natuurlijk kan dat voor ons nauwelijks een troost zijn. Maar bovendien is het probleem bij ons hopelozer, omwille van de hardnekkigheid waarmee wij onze ogen dichtknijpen om dat alles toch maar niet te zien. Daarin onderscheiden wij ons wel degelijk significant van onze buren.

In Frankrijk, dat aan dezelfde ziekte lijdt, is het toch minstens nog mogelijk dat een blad zoals ‘Le Figaro’ een kritisch artikel daarover publiceert. Het interessante daaraan is dat het voor mij een verbluffende parallelliteit toont. Net zoals bij de ‘klimaat’ discussie krijgt ook hier het ‘geloof’ een dermate drukkend gewicht dat daarbij observeerbare feiten en samenhangen (en dat is nu eenmaal wetenschap) als belangeloos in de achtergrond gedrukt worden. Dat zou me niet zo mogen verbazen. Er is een verschrikkelijk eenvoudige gemeenschappelijke noemer : het ‘postmoderne denken’ !

Afgezien van mijn persoonlijke overwegingen zou ik alle lezers willen aanbevelen om eens na te denken over de vraag waarom we in ‘De Standaard’ een dergelijke publicatie nooit gaan zien, en wat daarvan de gevolgen zijn.

Gerard De Beuckelaer

Redactielid De Bron

Foto’s : (C) Gazet van Hove.