Na de jaarlijkse volksfeest met BBQ in het gemeentepark op zondag 5 juli jl. was er op vrijdagavond 10 juli de academische viering rond het feest van de Vlaamse Gemeenschap in O.C. “De Markgraaf”. Er waren een 45-tal aanwezigen. Van de Hovese gemeenteraadsleden waren er enkel vertegenwoordigers van de N-VA. Burgemeester Koen Volckaerts hield een korte inleiding en leidde de spreker in.
Gastspreker van dienst was Prof. Ludo Abicht (° Oostende, 1936). Abicht liep school in het Xaveriuscollege in Borgerhout en trad in 1954 in bij de Jezuïtenorde. Hij studeerde filosofie en taalkunde. In 1961 ‘gooide hij zijn kap over de haag’. Hij behaalde zijn doctoraat Germaanse letterkunde aan de universiteit van Cincinnati (USA). Hij gaf er meer dan 30 jaar les en keerde dan terug naar Vlaanderen. Hier vond hij een onderkomen in de faculteit Politieke wetenschappen van de Universiteit Antwerpen. Hij publiceerde een twintigtal boeken. Hij is een Vlaams activist, actief in de Gravensteengroep en bij het tijdschrift Meervoud en Doorbraak. In 1998 kreeg hij de Orde van de Vlaamse Leeuw. Hij kreeg nog verschillende prijzen zoals de Arkprijs van het Vrije Woord. Abicht is lid van een gemengde vrijmetselaarsloge.
Samenvatting toespraak Ludo Abicht :
“Ik heb een speciale band met Hove, want hier woont hartchirurg Philippe Van Cauwelaert, hij redde mijn leven in 2012.
Mijn kinderen zijn geboren in Canada en de USA. Het is normaal dat ze een volksfeest vieren zoals onafhankelijkheidsdag op 4 juli in de USA, de verdrijving van de Britse bezetters.
We zijn er nog niet. Welke vrouwen gaan op 11 november nog naar de vrouwendag ? De overgrote meerderheid van de vrouwen zegt dat ze bereikt hebben wat ze willen. Zelfde voor de arbeiders op 1 mei. Ze hebben het gevoel heel wat verwezenlijkt te hebben. Waarom er nog mee bezig zijn ? In West-Europa heeft men het gevoel dat de strijd voor emancipatie overbodig is geworden. Kijk naar de eisenpakketten van rond 1900. Alles is er gekomen zonder bloedvergieten. Bij andere volkeren ging men door een fase van geweld (Ierland, Baskenland, Corsica …). Vlaanderen is een voorbeeld in de wereld.
We kennen weinig van de geschiedenis. Vandaag zitten in het onderwijs de helft meisjes, van alle sociale lagen en de lessen gaan door in het Nederlands. Vroeger was dit anders : bijna geen meisjes, enkel de hogere sociale lagen en het volksonderwijs in het Nederlands, het hoger onderwijs ‘en français’.
In Ierland en Catalonië gaan sociale en nationale emancipatie altijd hand in hand. De Vlaamse beweging is altijd ruimer geweest. Vlaanderen onderging grote schommelingen op sociaal, economisch en politiek vlak. Sedert 1973 werkt de sociaal-democratie mee aan een liberaal programma. Het Sovjet-communisme is ingestort. De mensen verwerpen ‘de grote verhalen’ van hun ouders waar ze geen boodschap meer aan hebben.
Als je niet genoeg overtuigd bent, kan je niemand overtuigen. We moeten van iets getuigen, niet in clichés vervallen.
Twee figuren zijn belangrijk :
Ten eerste : Thomas van Aquino, radicaal is niet extreem. Een radicaal gaat naar de grondslag. Een extremist staat aan het uiteinde.
Volgens sommigen was Jef Ulburghs een ‘rechtse zak’, want hij was pastoor en was Guy Verhofstadt een ‘linkse’ omdat hij voor abortus en euthanasie was. Dit is compleet omgedraaid.
De eigen Vlaamse emancipatie : we moeten een beweging hebben die ruimte biedt aan de verschillende onderdelen. Het mag geen zuivere taalstrijd zijn, noch zuivere klassenstrijd. Alle zaken gaan samen.
Ten tweede : Jürgen Habermass, een Duitse socioloog van Joodse afkomst (°1929). Patriottisme is de liefde voor het eigen land, de eigen cultuur. Dit houdt niet in dat men tegen anderen moet zijn. Het is normaal dat we bondgenoten zijn van anderen die het minder goed hebben.
Vandaag staan er rond de universiteit van Louvain-la-Neuve veel high-tec bedrijven.
We hebben in het verleden fouten gemaakt. Ik dacht dat rond Zuid-Afrika we natuurlijke bondgenoten waren van het ANC en niet van de Boeren.
We hebben een nieuwe politieke cultuur nodig. Vlaanderen begint veel te gelijken op het oude België. Bij mijn sollicitatie na mijn terugkeer uit de USA aan een aantal Vlaamse universiteiten kreeg ik geregeld van de personeelsdirecteur te horen ‘ge kent toch wel iemand zeker’. We moeten aan zelfkritiek durven doen. We moeten opletten dat jongeren niet beginnen te rebelleren tegen het ‘Vlaams establishment’ (particratie, nepotisme, …).
De Vlaamse beweging was van de kleine man en vrouw voor de bescherming van de Nederlandse cultuur. Wij zijn allemaal Nederlanders. We hebben het te weinig door dat we behoren toe een grotere cultuurgemeenschap. Anders worden we te beperkt en te bekrompen.”
Discussie en vragen.
Door het publiek werden er vragen gesteld over Zuid-Afrika en het ANC, de rol van de katholieke kerk in de opstand van 1830, de kennis van Nederlanders over Vlaanderen en de verengelsing van onze taal.
Nadien was het receptie en gezellig samenzijn waar Ludo Abicht een aantal studiegenoten uit zijn middelbare schooltijd ontmoette die in Hove wonen.
Foto’s © Gazet van Hove.