Enkele bedenkingen bij de Franse regionale verkiezingen

door Francis Van den Eynde in Tekos

De tweede ronde van de Franse regionale verkiezingen is achter de rug en de algemene teneur van de berichtgeving is dat het Front National als de grote verliezer moet worden bekeken (al zijn er hierop toch enkele uitzonderingen). Dit is des te vreemder daar die partij deze keer nog beter heeft gescoord dan bij de eerste ronde toen ze door diezelfde media als de grote winnaar werd voorgesteld. Het klopt natuurlijk dat ze het, bij gebrek aan de steun van een meerderheid, in geen enkele regionale raad voor het zeggen zal hebben.

Een oppervlakkige kijk op de verkiezingsuitslagen volstaat echter om vast te stellen dat ze nochtans circa 30% van de stemmen heeft gehaald (wat op bijna 7 miljoen kiezers neerkomt). Ze heeft daarmee niet alleen bevestigd dat ze de grootste partij van Frankrijk is (dat was al bij een paar vorige verkiezingen het geval), maar ook het aantal van haar verkozen regionale raadsleden verdrievoudigt. Daar komt dan nog bij dat ze in twee regio’s, namelijk Nord Picardie en Paca meer dan 40% van de kiezers achter zich heeft gekregen (in de Paca zelfs 45%). Geef toe : als dit is een nederlaag is dan ruikt die toch sterk naar overwinning. Vooral als men weet dat tijdens de weken die de verkiezingen vooraf gingen alles en iedereen gemobiliseerd werd om de Fransen ervan te overtuigen toch niet voor de partij van Marine en Marion te stemmen. Er waren oproepen in die zin van de vakbonden, de patronale organisaties, de kerkelijke overheden, zelfs van Daniel Keller, de Groot-Meester van het Grote Oosten (veruit de belangrijkste en de meest invloedrijke loge van Frankrijk) en last but not least van Roger Cuckerman, voorzitter van de Conseil Représentatif des Institutions Juives de France die weliswaar al een hele tijd terug verklaard had dat er aan het FN van Marine in tegenstelling met dat van haar vader op het vlak van antisemitisme niets te verwijten viel, maar nu toch liet weten dat het ondenkbaar was dat een jood er zijn stem zou aan geven.

Verwijten en verdachtmakingen

Wat ook niet onvermeld mag blijven zijn het bijzonder lage peil en de hysterische dimensie van de verwijten en verdachtmakingen waaronder die partij door de Frans media en door haar politieke tegenstanders werd bedolven :

• Een socialistisch militant uit Rijsel mocht tijdens een nieuwsuitzending van France 2 op TV komen vertellen dat het FN in geval van overwinning van Frankrijk een kamp zou maken.
• La Voix du Nord, de belangrijkste krant van de regio waar Marine kandidaat was, vond het een paar dagen voor de eerste ronde nodig een groot stuk te brengen over het feit dat ze als een rijke luisdochter in een kasteel in de omgeving van Parijs was opgegroeid. Wat waar is, maar de krant vergat er wel bij te vertellen dat haar vader het geërfd had van een bijzonder rijk man die hem bewonderde en dat Le Pen daarvoor met zijn gezin in een huis woonde dat door een extreem linkse groep opgeblazen werd. De vraag mag trouwens gesteld worden of datzelfde dagblad ooit een gelijkaardig artikel zou gepubliceerd hebben over Dominique Strauss-Kahn, de gedoodverfde presidentskandidaat van de PS tot hij omwille van een seksschandaal door François Hollande moest worden vervangen. Die “socialist” was niet alleen getrouwd met de linkse TV journaliste Anne Sinclair, onder haar echte naam : Anne-Elise Schwarz (een van de rijkste erfgenamen van Frankrijk), maar hij beschikte ook over een ambtswoning in Washington, was eigenaar van een appartement in Manhattan en van twee andere in Parijs waarvan één op de Place de Vosges, de allerduurste wijk van de Lichtstad. Een toemaatje : toen bovenvermeld seksschandaal zich voordeed logeerde hij in een suite van het Sofitel in New York, een vijf sterren-hotel waar je voor één overnachting toch gemakkelijk rond de duizend euro moet neertellen..
• Tijdens een TV debat beweerde Estrosi die het in de regio Paca tegen Marion Le Pen opnam dat haar overwinning gans het gebied van het buitenland zou afsluiten en in het bijzonder van het welvarende en industriële Noord-Italië dat er onmiddellijk naast ligt. Hierbij gemakkelijkheidshalve over het hoofd ziend dat in dat deel van Italië de Lega Nord aan het bewind deelneemt en dat die een trouwe bondgenoot van het FN is.
• Maar het waren de Eerste Minister (en socialist) Manuel Vals en de al even socialistische burgemeester van Parijs Anne Hidalgo die inzake hysterie de hoofdvogel afschoten. De eerste kondigde aan dat er in geval van een FN-overwinning niets minder dan een burgeroorlog zou ontstaan  en de tweede beweerde dat die partij tijdens WO II met de nazi’s had gecollaboreerd (het FN is in 1972 opgericht …).

De FN heeft zijn stemmen aan het terrorisme te danken

Vele van onze journalisten maakten het zich ook gemakkelijk door na de eerste verkiezingsronde te beweren dat het grote aantal stemmen dat het FN haalde alles te maken had met de bloedige aanslagen die Parijs enkele weken eerder hadden geteisterd. Dit klopt slechts gedeeltelijk want er wordt hierbij over het hoofd gezien dat Hollande de meest onpopulaire president is die Frankrijk na WO II heeft gekend en dit omwille van een heel aantal redenen :

• Niet gehouden kiesbeloftes bijvoorbeeld : hij zou de werkloosheid drastisch doen afnemen. Het tegendeel deed zich voor.
• De belastingpolitiek van zijn regering. Herinner u de betogingen van de “bonnets rouges” in Bretagne waarbij BTW controleposten in brand werden gestoken.
• Financiële schandalen : een socialistisch minister is moeten aftreden omdat hij over een geheime en goed gespijsde bankrekening in Zwitserland beschikte.
• Een typisch links gedoogbeleid inzake justitie en al even linkse hervormingen in het onderwijs waartegen een grote meerderheid van de leraars in het geweer kwam.

Kortom, de Fransen zijn alles behalve tevreden over hun huidige regering en dat kwam tot uiting in de massale mobilisatiekracht van de betogingen tegen het homohuwelijk die zeker niet door het FN werden op het getouw gezet (Marine nam er zelfs niet aan deel) en aangezien “Les Républicains” (de partij van Sarkozy) niet alleen sterk verdeeld optreedt maar bovendien telkens het er op aankomt onder een hoedje met de socialisten speelt, iets wat n.a.v. de tweede ronde van deze verkiezingen weer eens tot uiting kwam, bleef er voor die Fransen slechts een mogelijkheid over om hun wrevel tot uiting te brengen : FN stemmen.

 

Men kan zich bovendien ook de vraag stellen of de vuile politieke spelletjes die telkens weer door de partijen van het regime bij de tweede verkiezingsronde gespeeld worden om voor het FN de weg naar het beleid af te snijden, die partij uiteindelijk niet ten goede komen. Die tegennatuurlijke huwelijken tussen partijen die mekaar rauw lusten, maakt hen tenslotte behoorlijk ongeloofwaardig en de partij van de dames Le Pen krijgt er een schitterende martelaarsrol door toebedeeld. Er moet trouwens ook gezegd worden dat die allianties die alleen maar afgesloten worden om het groeiend aantal FN kiezers de mond te snoeren, al even min democratisch zijn als het hertekenen van kiesomschrijvingen omdat dit electoraal beter uitvalt voor de politici die aan de macht zijn (een methode die de Engelsen in Noord-Ierland toegepast hebben en Verhofstadt bij ons toen hij de kieskringen tot provinciale dimensies liet uitbreidden omdat dit wat beter uitviel voor de kandidaten die nationaal bekend zijn en dus meer in het bijzonder voor de leden van de regering.

Een laatste opmerking : het is bijzonder jammer dat er in Vlaanderen zo weinig aandacht werd geschonken aan het feit dat het naar aanleiding van deze verkiezingen in Frankrijk voor de eerste keer gelukt is dat volksnationalisten in hun regio aan het bewind konden komen. In Corsica is hier immers een eenheidslijst van verschillende regionalistische partijen in geslaagd en dit tot grote ergernis van de jacobijnen van links en ook van die van rechts.

 

Foto’s (c) Reporters & Gazet van Hove.