Het eindspel nadert, waarin premier Rajoy als een ervaren matador de Catalaanse stier afmat om de genadesteek te geven. Niet voor gevoelige zielen.

Door Johan Sanctorum – www.doorbraak.be .

Voor velen is het een raadsel waarom Mariano Rajoy zo brutaal en empathieloos zijn Guardia Civil afstuurde op die vriendelijke, edelmoedige Catalanen die zich zomaar in mekaar laten kloppen, tot afgrijzen van alle media. Ik zal voor u een tip van de sluier lichten : Rajoy wil helemaal niet de softie uithangen of mens-erger-je-niet spelen, hij huldigt veeleer het Iberische paradigma van het stierengevecht. Met de Catalaanse stier als gedoodverfde verliezer.

Het uur van de waarheid

Weliswaar een omstreden spektakel, maar als Spaans nationaal cultuurgoed wettelijk vastgelegd, en kandidaat voor een plaats in het Unesco-werelderfgoed. Daardoor kon het Spaanse Grondwettelijk Hof ook de Catalaanse beslissing om het stierengevecht te verbieden, ongedaan maken. Grappige bijzonderheid : het referendum is onwettelijk, de afschaffing van de stierengevechten evenmin.

Dat moment heet la hora de la verdad, het uur van de waarheid, iets wat wij met ons frituurnationalisme amper snappen

Politiek staat Rajoy zwak,- zijn regering heeft niet eens een meerderheid en zijn populariteit is tanende, zelfs binnen zijn conservatieve partij,- net daarom speelt hij het spel meta-politiek, vanuit de eeuwenoude spelregels van de corrida de toros, niet voor gevoelige zielen. Een ritueel dat door de liefhebbers als sport en zelfs als dans wordt beschouwd, en waar het dier na een afmattingsronde (de picadors die de stier uitdagen, verwonden, maar zeker niet mogen doden) door de matador in het hart wordt gestoken. Dat moment heet la hora de la verdad, het uur van de waarheid, iets wat wij met ons frituurnationalisme amper snappen.

Alles heeft in het stierengevecht zijn voorgeschreven duurtijd en het gaat er democratisch aan toe, al hebben wij een andere mening over democratie : het publiek roept olé als het goed is of geeft met boegeroep te kennen dat de matador er niks van bakt. Het geeft op het einde ‘punten’, ook aan de stier, wiens vlees vroeger aan de armen werd verdeeld, een eindbestemming die het gemeen heeft met ons Antoniusvarken.

Mariano Rajoy behandelt de opstandige provincie dus als was het een woeste toro, waarmee je vooral niet moet praten want dan krijg je geheid zijn horens in je achterste. De Guardia Civil deed anderzijds perfect wat de picadores moeten doen : er viel werkelijk niet één dode, wel was er bloed te zien van mensen die ook naar buiten waren gekomen om hun identiteit te verdedigen en op hun bakkes te laten slaan, olé.

‘Een van de meest beangstigende momenten uit mijn leven’, noemt Bart Maddens het in De Morgen. Hij stond als internationaal waarnemer in een kieslokaal en werd door een handvol Spaanse flikken hardhandig naar buiten gesleurd. Zonder veel erg, maar zo’n professor is ook niet veel gewoon, en verstaat van stierengevechten al helemaal niks.

De paria-republiek

Er zijn tal van Catalaanse opstanden geweest, maar militair stelden ze niets voor. De Catalanen zijn namelijk afstammelingen van een Grieks-mediterrane kolonisatie : slimme handelslui, zelfbewust, cultureel sterk, maar beroerde strategen en geen vechtersbazen.

Politiek kunnen ze ook niet rekenen : een referendum waarvan je de uitslag niet kan afdwingen (al is 90% van 43 % stemgerechtigden een twijfelachtig resultaat) levert wel veel schwung op en vreugdedansen, plus wat sympathie bij buitenlandse autonomisten, maar daarna moet men daadwerkelijk in de illegaliteit gaan en eventueel de wapens opnemen, wat voor de Barcelonese bankiers en restauranthouders wel een brug te ver zal zijn.

Eerst heette het dat stante pede de republiek zou uitgeroepen worden, nu wil hij ‘praten’, wij Vlamingen en Belgen weten waar dat eindigt : in het drijfzand van het compromis.

Ik voorspel u op een briefje : in een volgende fase zal matador Rajoy het werk deskundig afmaken, jammer voor de romantici die denken dat de onafhankelijkheid nu voor de deur staat. Geprovoceerd, vermoeid en verward, en met de hulp van de EU (die Rajoy een stilzwijgend mandaat gaf om geweld, maar ook niet té veel, te gebruiken), zal in la hora de la verdad Carles Puigdemont zichzelf voorbijlopen en inzien dat een Catalaanse republiek nooit internationaal erkend zou geraken als het alle banden met Spanje doorsnijdt. Eerst heette het dat stante pede de republiek zou uitgeroepen worden, nu wil hij ‘praten’, wij Vlamingen en Belgen weten waar dat eindigt : in het drijfzand van het compromis.

Het fameuze artikel 155, waarmee de regering Rajoy heel Catalonië onder curatele kan plaatsen, is de ene matadorspies, de solidariteit van de EU met de Spaanse eenheidsstaat is een tweede, zie de steunbetuiging van de Franse zonnekoning Emmanuel Macron. Want Spanje is een respectabele EU-staat met een vetorecht én NAVO-lid, waarbij het zelfs militair gedekt wordt. Niet dat België bommen zou moeten droppen op Barcelona in geval van een militaire escalatie, maar toch : internationaal dreigt de Catalaanse schimrepubliek een paria te worden. Dat besef speelt allemaal mee in het corrida-achtige vertoon van de Guardia Civil.

geweld loont en macht komt uit de loop van een geweer, aldus Mao Tse Toeng

Misschien heeft Mariano Rajoy ook wel de mosterd gehaald bij de staatsterreur van de Syrische president Assad : geweld loont en macht komt uit de loop van een geweer, aldus Mao Tse Toeng. De internationale gemeenschap mag best wel verontwaardigd zijn, maar volgens Machiavelli moet er bij een opstand eerst hard worden opgetreden en dan pas onderhandeld. ‘Hoy no ha habido un referéndum en Cataluña‘, simpel toch ?

Carles Puigdemont heeft zijn hand overspeeld en kan deze confrontatie nooit winnen. Zondag was er het Feest van de Democratie, maar maandag gingen de stalletjes op de Ramblas alweer open. Catalonië zal de toeristen moeten slikken (supergoedkoop met Ryan Air) én de Guardia Civil.

Sorry dat ik geen beter nieuws voor u heb, en misschien is,- horresco referens-, de treuzelstrategie van de N-VA dan toch nog de best haalbare. Catalonië toont vooral hoe we het niet moeten aanpakken. Frituurnationalisme dus. Ik moet dringend eens met Bart Maddens gaan eten.

Foto’s © Gazet van Hove.