Voor wie gelooft dat identiteit slechts een oppervlakkig en kunstmatig fenomeen is, zonder echte realiteitswaarde, voor wie dus gelooft dat men van identiteit kan veranderen zoals men van hemd verandert, zullen de resultaten van dit Duits onderzoek een donderslag bij heldere hemel zijn, een drama zonder meer.

‘Data ‘U’, een gekend Duits onderzoeksinstituut, kwam na grondige studie tot volgende ontnuchterende conclusie : “De relaties tussen de rond 3,2 miljoen Duitse inwoners met Turkse wortels en de Duitsers kunnen zich in afzienbare tijd ontwikkelen tot een sociale tijdbom.” De studie had als onderwerp “de sociaalpolitieke toestand van migranten van Turkse afkomst in Duitsland”.

‘Integratie’ van grote groepen migranten ?

De studie onderzocht het kiesgedrag, het niveau van maatschappelijk-politieke integratie en de gevolgen van de politieke spanningen tussen Duitsland en Turkije bij ongeveer 3.000 ‘Duitsers met Turkse wortels’. Bij de bevraging behoorde 69 procent tot de 1ste generatie, 31 procent tot de 2de en 3de generatie. En toch – eerste opmerkelijk feit – werd 97 procent van de interviews in het Turks afgenomen.

Eveneens confronterende cijfers voor de integratielobby in Duitsland (en bij uitbreiding gans West-Europa) : slechts ongeveer 1.000 personen gaf aan de Duitse nationaliteit of de dubbele nationaliteit te hebben. 63 procent van de ondervraagde Duitsers ‘met Turkse achtergrond’ bezit alléén de Turkse nationaliteit. Hoe Duits zijn deze Turken ? De overgrote meerderheid gaf ook aan slechts zeer rudimentair Duits te (kunnen) spreken …

Het vaderland ? Turkije natuurlijk !

Nog een cijfer waarvan de ‘Gutmenschen’ en andere voorstanders van multicul en migratie-zonder-grenzen niet bepaald vrolijk zullen worden : waar ligt het heimatgevoel van de Duitsers met Turkse wortels ? Waar is het vaderland ? 72 procent van de ondervraagden gaf zonder aarzelen Turkije op, slechts 26 procent ziet Duitsland als hun vaderland. “Bij een internationale voetbalwedstrijd tussen Duitsland en Turkije steken slechts 10 procent van de toeschouwers met Turkse wortels de duimen in de lucht voor de beide ploegen, en slechts 1 procent voor de Duitse Mannschaft”, aldus de leider van het Duitse onderzoek, Joachim Schulte.

Deze studie is voorwaar niet de enige en niet de eerste die in deze richting gaat. Zo is er de studie van 2016 in opdracht van de Hans-Seidel-Stiftung, waaruit al bleek dat de Turken in Duitsland onder alle migranten het meest afkerig staan van de Duitse maatschappij, én de sterkste bindingsgraad met het Turkse vaderland hebben. Ze kijken naar de Turkse televisie, gebruiken de Duitse taal bijna niet, en zijn politiek minder actief in Duitse partijen.

Parallelle maatschappij is bijna compleet

Identiteits- en volksvijandig links heeft steeds moord en brand geschreeuwd over het ‘mensonterende’ apartheidsbeleid in Zuid-Afrika. Maar wetenschapper Joachim Schulte die dit onderzoek van ‘Data 4U’ leidde, stelt vast dat de Turken die in Duitsland leven “een totaal eigen wereldbeeld hebben (…) dat sterk beïnvloed wordt door de Turkse media.

Turken interesseren zich voor hetgeen in Turkije gebeurt. Turken interesseren zich niet voor Duitsland. De deelname van Turkse migranten aan de Duitse verkiezingen viel bijvoorbeeld van 70 procent in 2013 terug naar 53 procent vandaag. Duitsers met Turkse wortels trekken steeds vaker terug uit de Duitse openbaarheid en uit het politieke gebeuren in Duitsland. De eerste verliezer hiervan is links, met de SPD op kop. Hoewel 47 procent van de Duitsers met Turkse wortels nog voor de SPD stemt, is er op enkele jaren tijd wel een terugloop met 17 procentpunten.

Besluit : de integratie van grote groepen werkt niet. Zet grote groepen met een verschillende etnische achtergrond bijeen, en je creëert parallelle maatschappijen. Zover zijn ze al in Duitsland. Wanneer worden politici, die voor deze ramp verantwoordelijk zijn, ter verantwoording geroepen ? En wannéér verandert het beleid fundamenteel van koers ?

Piet van Nieuwlaat

In

© ’t Pallieterke.