Zijn buitenlandse verpleegkundigen de oplossing ?
Typisch Belgisch
Het was weer typisch Belgisch vorige week. Kortzichtige oplossing voor het tekort aan verpleegkunde : we voeren ze in. Kunnen we eerst de hand in eigen boezem steken en erkennen waarom zo weinig studenten hier nog aangetrokken worden tot het beroep verpleegkunde ? En waarom de turn-over zo hoog is in de sector ?
In de thuisverpleging is het probleem de lage honoraria. Wist u dat een thuisverpleegkundige een 5-tal euro krijgt voor een inspuiting ? Dat dekt niet eens de materiaalkost, laat staan de verplaatsing, administratie en toediening. En in de zieken- en rusthuizen is het probleem dat er simpelweg te weinig handen aan het bed zijn. In de ziekenhuizen is dat gemiddeld 1 verpleegkundige per 13 patiënten. Daarmee zitten we in dezelfde regionen als Griekenland, Spanje en Polen. In Scandinavische landen zijn er dubbel zoveel handen aan bed : 1 verpleegkundige per 5 patiënten.
Studies wijzen zwart op wit uit dat te weinig handen aan bed de kwaliteit van zorg verminderen én de kans op burn-outs verhogen. Trek dus de honoraria en de normbestaffing voor verpleging naar boven en het tekort lost zich vanzelf op !
Master verpleegkunde
Met het optrekken van de bacheloropleiding naar 4 jaar is ook de kans gemist om verpleging naar het masterniveau te trekken. Dat geldt in heel wat landen al en was ook de geest van de Europese richtlijn hieromtrent. Verpleegkunde wordt nu als een van de enige opleiding een 4-jarig traject dat niet tot een mastertitel leidt. Toch raar dat beleidsmakers de opleiding en de uitoefening van het beroep onaantrekkelijk maken, om dan verbaasd vast te stellen dat de instroom stagneert, er zoveel collega’s op het terrein er de brui aan geven, om vervolgens als oplossing naar voor te schuiven om buitenlandse werkkrachten aan te trekken.
Buitenlandse verpleegkundigen moeten, net als alle buitenlandse zorgverleners, een taaltest afleggen. Die geldt vandaag al voor wie van buiten de EU komt en met mijn wetsvoorstel ook voor Europese inwijkelingen die het grootste deel uitmaken. Daarom regelt het wetsvoorstel ook de kennis van de taal van het landsdeel waar de verpleegkundige/zorgverlener zich vestigt en het beroep uitoefent : Nederlands in Vlaanderen en Frans in Wallonië. Medische zorg in eigen taal is niet alleen recht, maar letterlijk van levensbelang. Maar laten we ons geen illusies maken : ook buitenlandse werkkrachten zullen snel uitgekeken raken op de witte sector in de werkomstandigheden die vandaag gelden. Het verbeteren van verloning en werk-omkadering moet prioriteit nummer 1 blijven om de witte sector weer aantrekkelijk te maken.