“N-VA wil geen rebellenclub meer zijn, geen zweeppartij, geen communautaire one-issue-partij, maar een degelijke centrum-rechtse beleidspartij”
www.doorbraak.be – door Pieter Bauwens
De N-VA heeft een doel, de leidende volkspartij in Vlaanderen worden. Volgens anderen is dat de plaats van de CD&V innemen. Ze worden sneller CD&V dan je zou denken, de jezuïetenstreken hebben ze al. De premier mag naar Marrakesh om mee te delen wat het parlement wil, niet om te zeggen dat België het pact goedkeurt. De N-VA biedt premier Michel en de regering een exit. Belgisch politiek surrealisme heeft een nieuw hoogtepunt bereikt. Al is het zeer de vraag of dat voor Michel genoeg is.
Veel op het spel
De N-VA heeft er nooit een geheim van gemaakt dat deze federale regeringsdeelname een risico is voor de partij. Waarom dat risico ? N-VA wou bewijzen dat ze een betrouwbare regeringspartij is. Ze was bereid om daarbij de bocht van Bracke te nemen. Die bocht verlegde de nadruk van het communautaire naar het sociaaleconomische. De gewenste centrumrechtse regering kwam er. Er is discussie over de sociaaleconomische resultaten van de regering, maar de coalitiepartners lijken gerust genoeg om de resultaten voor te leggen aan de kiezer.
N-VA was geen rebellenclub meer, geen zweeppartij, geen communautaire one-issuepartij, maar een degelijke centrumrechtse beleidspartij
Voor die regering heeft de N-VA haar fundament — echte sociaaleconomische verandering in België is maar mogelijk door een grondige communautaire hervorming — opzij gezet. Dat credo verliet ze, de communautaire standstill moest regeringsdeelname verzekeren. N-VA was geen rebellenclub meer, geen zweeppartij, geen communautaire one-issuepartij, maar een degelijke centrumrechtse beleidspartij. Dat zorgvuldig in vijf jaar opgebouwde imago willen ze niet weggooien door de regering te doen vallen. Als ze valt, dan moet minstens de indruk gegeven zijn dat ze zich zo verantwoordelijk mogelijk opgesteld hebben.
De fout van N-VA
Het lijkt erop dat N-VA zich in dat diplomatiek-politieke spel in slaap heeft laten wiegen
Voor het imago van de N-VA als betrouwbare beleidspartij was het getuigenis van onderhandelaar Bodson in de Commissie Buitenlandse Zaken vernietigend. Hij schetste het traditioneel beeld van de Belgische omgang met dergelijke verdragen. Die worden door de Belgische regering goedgekeurd. Met wat opmerkingen over de tekst, maar geen fundamentele problemen. Het lijkt erop dat N-VA zich in dat diplomatiek-politieke spel in slaap heeft laten wiegen door het internationaal of supranationaal enthousiasme dat de Belgische diplomatie kenmerkt. Wat van de EU of de VN komt is goed en moet goed zijn, België is een stichtend lid, dus doet het mee. De inhoud lijkt bijkomstig.
Maar er roert zich wat in Europa (en de wereld). In het geval van het Marrakeshverhaal is het Oostenrijk dat aan de noodrem trok. Dat wekte de politieke aandacht voor dat akkoord en dan lezen studiediensten en kabinetten eens goed wat er staat. Al snel blijkt het niet compatibel met de migratievisie die Theo Francken in zijn boek, Continent zonder grens, uitgebreid uiteenzet. En dan ontstaat een probleem. Want wat blijkt, eigenlijk is dat Compact nooit formeel goedgekeurd in de regering. Maar toch heeft de N-VA mee het klimaat geschapen waardoor de premier dacht in New York te kunnen zeggen dat België dat zou ondertekenen.
Er komen andere tijden
De discussie in het parlement in België staat niet los van wat elders in Europa gebeurt. Ook daar komt men los van het stilletjes of quasi-automatisch goedkeuren van dergelijke VN- of EU-teksten of -verdragen.
In verschillende landen slaat de slinger van het supra-nationalisme terug naar soevereiniteit
In verschillende landen slaat de slinger van het supra-nationalisme terug naar soevereiniteit. In het VK wordt openlijk gediscussieerd om uit het EVRM te stappen. Oostenrijk, Italië en Hongarije worden door partijen geregeerd die de soevereiniteit sterk beklemtonen. Soevereiniteit speelde een belangrijke rol in de beslissing over de Brexit. In andere landen zien we partijen die het voorstaan sterk in opmars.
Hoe zal het Europees Parlement er uitzien na de volgende Europese verkiezingen ? Zullen de drie traditionele politieke families dan dat parlement nog zo gemakkelijk naar hun hand kunnen zetten ? Zullen de ‘soevereinistische partijen’ zich verenigen ? Misschien wordt het sluiten van dergelijke verdragen of compacts in de toekomst wel een stuk moeilijker.
Achterban
In de kern gaat het om welk Vlaanderen, België of Europa we willen
De oppositie van de N-VA tegen dit verdrag komt dus niet zomaar uit de lucht vallen. In de kern gaat het om welk Vlaanderen, België of Europa we willen. Het gaat hier om de cohesie van de Europese samenleving. Hoe stellen we ons op tegenover die mogelijk miljoenen toekomstige kandidaat-migranten die naar Europa willen ?
Het gaat ook om respect, om de keuze tot welke groep je wil behoren. De globalistische moreel correcte groep die in migratie enkel voordelen ziet ? Of de kleine mensen die ’s avonds niet meer op straat durven, vrouwen die niet meer in de parken durven joggen, de Vlaamse kinderen die een minderheid worden in scholen ? Het diesel-volk, dat geen woningen meer kan betalen. Het is een waanidee om te beweren dat we de oorzaken van de migratie snel-snel kunnen veranderen. Wij kunnen wel de migratiestroom afremmen. Dat kan. Australië kan dat, Denemarken, Canada. Hoe dat hier eventueel zou kunnen heeft Francken uitgeschreven in zijn boek.
Verkiezingen
De partijen gunnen N-VA, en zeker Vlaams Belang, geen verkiezingen met migratie als inzet. Dat is misschien de kans om de regering overeind te houden. Maar de vraag is of dat veel zal opbrengen. Deze regering is op sterven na dood. Als ze valt, dan mag dat over iets belangrijk zijn, zoals het akkoord van Marrakesh. Maar, met als inzet het imago van verantwoorde beleidspartij, lijkt het erop dat ze de N-VA’ers uit de regering zullen moeten zetten.
Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak .
Foto’s (c) Gazet van Hove.