Mag het wat meer zijn ?

Door Hugo Maes – www.doorbraak.be .

Vorige zondag, 3 maart, was het exact 20 jaar geleden dat de Vlaamse resoluties in ons parlement werden goedgekeurd. Over hoe CD&V, Open VLD, Volksunie en SP.A destijds deze resoluties goedkeurden en met welke gevolgen, las u de voorbije dagen in verschillende bijdragen op deze webstek.

Twee staatshervormingen later kunnen wij alleen maar vaststellen dat Vlaanderen verder dan ooit verwijderd staat van de goede voornemens die in 1999 haast unaniem door de Vlaamse partijen werden goedgekeurd.

Van verbroken beloftes…

Helemaal niets is er van in huis is gekomen

Of het nu gaat om het tweeledig staatsmodel, met een specifiek, ondergeschikt, statuut voor Brussel. Of het nu gaat over de volwaardige Vlaamse deelstaat alias het tot stand brengen van een meer kwaliteitsvol en efficiënt bestuur en betere democratische besluitvorming. Over de solidariteit die geen blanco cheque meer zou zijn, maar behouden blijft op basis van objectieve, duidelijke en doorzichtige mechanismen en omkeerbaarheid. Helemaal niets is er van in huis is gekomen. We staan integendeel verder weg dan ooit van meer zelfbestuur.

De ‘volwaardige Vlaamse deelstaat’ heeft hooguit zijn weg gevonden naar het partijprogramma van de N-VA in de vorm van een niet nader gedefinieerd confederalisme sui generis. Waar het, van zodra deze partij van haar hoopvolle kiezers de kans kreeg op regeringsdeelname en dus écht de macht verwierf om deze plannen door te voeren… prompt in het vriesvak verdween. In ruil voor een sanering van de economie die er niet kwam en de draak van de herfederalisering die opnieuw de kop op steekt.

Bijgevolg bleef de facto de verregaande autonomie uit die in de resolutie werd vooropgesteld

De commissie die de vijf resoluties goedkeurde, formuleerde duidelijke voorstellen ter versterking van de financiële en fiscale autonomie. De vijfde staatshervorming zou de gewesten inderdaad bijkomende fiscale bevoegdheden toekennen, maar lang niet de bijhorende middelen. Bijgevolg bleef de facto de verregaande autonomie uit die in de resolutie werd vooropgesteld. Terwijl net langs deze weg het mogelijk moet zijn om de deelstaten en gemeenschappen verantwoordelijk te stellen voor het door hen gevoerde beleid.

Tot een zeer ontgoochelend resultaat

De realiteit, twintig jaar na de goedgekeurde resolutie, is ronduit bedroevend.

Vlaanderen is nog steeds goed voor 80% van de export van het volledige land. Volgens de prognose van de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen (SERV) zou het, in 2019, een begrotingsoverschot van € 145 miljoen boeken. Het gevolg van een goed aantrekkende economie en lage werkloosheid. De vruchten plukken van het gevoerde beleid is twintig jaar later echter nog steeds een utopie. Vanuit Vlaanderen blijft jaarlijks € 7,5 miljard naar de andere gewesten vloeien. Intussen blijven de Vlaamse noden onvolledig ingevuld en neemt de armoede in Vlaanderen toe.

Opzet van de derde resolutie was om de band tussen de Vlamingen in Brussel en de Vlamingen in de rest van Vlaanderen te versterken. Twee staatshervormingen verder zijn Vlaanderen en haar hoofdstad verder dan ooit uit elkaar gedreven. Zo daalt volgens de laatste taalbarometer niet de kennis maar wel het gebruik van het Nederlands, zelfs bij de Vlamingen. In onze hoofdstad ontwikkelt zich stilaan een ‘identiteit’ die zich helemaal los van de Vlaamse bovenlaag definieert. De maatregelen hebben dus meer dan duidelijk hun uitwerking gemist.

Brusselse Vlamingen definitief tweederangsburgers

De zesde staatshervorming maakte het voor de Vlaamse Brusselaars bovendien onmogelijk om nog een zetel in het federale parlement te verwerven. Het democratische deficit voor een bevolkingsgroep groter dan een Vlaamse centrumstad, is ronduit schrijnend. Het maakt van de Brusselse Vlamingen definitief tweederangsburgers.

Tijd voor wat anders…

Twee staatshervormingen later blijkt dat de Franstaligen in dit land tactische meesterzetten hebben verzilverd : meer Vlaamse autonomie is helemaal van de agenda verdwenen. Vlak voor de verkiezingen duikt het spook van het confederalisme weer op. Omschrijven wat dit exact inhoudt en hoe we de Franstaligen gaan overtuigen om mee in het verhaal te stappen, is en blijft tot op dit ogenblik echter een goed bewaard geheim. Meer nog, de N-VA Kamervoorzitter zet de bocht al in naar vijf bijkomende jaren vriesvak voor méér Vlaanderen.

De Vlamingen hebben zich, na de resoluties, tot tweemaal toe laten ringeloren door tevreden te zijn met kruimels. De prijs die is betaald is, zeker in Brussel, véél te hoog. De Franstalige kolonisatie rond Brussel zet de groene Vlaamse rand steeds zwaarder onder druk. Het is populairder om in een klimaat-polonaise te springen dan op een rationele manier de verstedelijking en het bijhorend verlies van groene ruimte een halt toe te roepen. Inmiddels rukt het Frans in Vlaanderen verder op. Na het debacle rond de taalwetgeving in gerechtszaken zelfs tot in alle uithoeken van ons land.

We kennen de zwaarste belastingdruk van Europa. Het begrotingstekort groeit aan. Federale regeringen vallen en horen op te stappen, maar regeren

Dit toont meer dan ooit aan dat de constitutionele impasse waar wij al sinds 1830 in opgesloten zitten verstikkend werkt

lustig verder zonder meerderheid, dus zonder legitimiteit. Dit toont meer dan ooit aan dat de constitutionele impasse waar wij al sinds 1830 in opgesloten zitten verstikkend werkt. Dit land is géén democratie meer. Stappen naar meer Vlaamse autonomie, met volledige zelfbeschikking als einddoel, zijn meer dan ooit aan de orde.

En meer

Twintig jaar geleden hadden politici van diverse partijen al door dat federaliseren noodzakelijk is om vooruitgang te boeken. Nu lopen leden en mandatarissen van diezelfde partijen zich warm rond het mantra van de herfederalisering. Steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten is een mooie definitie van waanzin.

Het is misschien een goed idee, voor zij die de herfederalisering prediken, om eens op de koffie te gaan bij de leden van hun partij die de vijf resoluties destijds goedkeurden. Het is echter beter om nog verder te gaan.

Wat wij eisen, en waar wij voor gaan, is anders en méér. Een nieuwe grondwet voor een écht onafhankelijk Vlaanderen.

Voor Vlaanderen is het stilaan duidelijk dat we qua staatshervormingen van de regen in de drop zijn geraakt. Voor de VVB kan dit niet verder. Wat wij eisen, en waar wij voor gaan, is anders en méér. Een nieuwe grondwet voor een écht onafhankelijk Vlaanderen. Vlaamse politici die écht kleur bekennen en er ook voor gaan.

MaxiFlandria, gemaximaliseerde Vlaamse autonomie en uiteindelijk onafhankelijkheid, wordt hét sleutelwoord voor onze eerstvolgende campagne.

HUGO MAES

Hugo Maes is ondervoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).

Foto’s (c) Gazet van Hove.