Een sprookje over parallelle wereldbeelden
In een ultieme poging om het klimaat te redden, bestormden Anuna en haar schare vrolijke vrienden (m/v/x) de Wetstraat. “Ik wil een klimaatwet ! En doe mijn vrienden er ook één. Met slagroom ! Ik ga niet weg voor het hier twee graden kouder is”, riep ze vastberaden. Toen dat een paar uur later ook zo was, weigerde ze alsnog op te stappen. En toen liep het mis…
De geduldige politieman had trouw naast de thermometer blijven wachten tot de temperatuur van een frisse 11 graden was gezakt naar 9 graden. Hij vond het een wat vreemd compromis om te wachten tot het kouder werd, maar als goede Brusselaar en Belg, vond hij een vreemd compromis, ook een compromis. “Un accord is een akkoord, maske. Pardon, joenge. Of dingske”, zei de brave man plichtsgetrouw, “en nu naar huis. Uw mama heeft couscous gebakken”.
Anuna keek de agent aan met een zekere minachting. “Hey dude, ik ga hier pas weg als de temperatuur structureel twee graden gezakt is hé ? Ik doe dat hier wel niet voor mijn plezier. Het is voor het klimaat”.
En meteen draaide ze zich om naar de andere klimaatbetogers die meteen begonnen te applaudisseren om zoveel geniale gevatheid. Wat inmiddels een half uur geleden was toen Anuna scheetjes liet na teveel ajuinsoep.
“Structureel twee graden plus froid’ ? Ecoutez ket, daar weet ik allemaal niet. Ik zijn maar een petit flic. Het is gij hebt gezegd twee graden, het is ik zeg twee graden. Et pour les flamands la même chose, hé ket”. Hij haalde zowaar een matrak boven, wat de betogers deed rennen voor het klimaat. Een nieuw conceptje dat eruit bestaat dat deelnemers in alle richtingen verdwijnen alvorens te hergroeperen in de VRT-studio’s om hun wonden te likken. Voor Anuna eindigde haar loopje het in een mooi batimentje, waar een man met getaande huid en baardje haar welkom heette.
Klimaatvluchtelinge
De man droeg een schitterend gewaad met een gouden band rond zijn zeer mannelijke hoofddoek. “Help me, lieve hippie dude”, klampte Anuna zich vast aan zijn benen, “ik word vervolgd omwille van mijn overtuiging”. De man keek even verbaasd. “Lief kind, ik geloof dat u de eerste vluchteling bent die asiel komt vragen bij de ambassade van Saoedi-Arabië. En dan nog een vrouwtje ? Bent u wel zeker dat u zich niet van adres hebt vergist ? De ambassade van Zweden is vlakbij hoor. Misschien dat u daar meer…”
Anuna was duidelijk niet van plan om zich uit haar lood te laten slaan. “Luister dude-in-jurk”, sprak Anuna, “Je lijkt er mij niet bepaald op gekleed om mij een gender op te leggen. En met die Zweden wil ik al helemaal niks te maken hebben. Ze pikken mijn zendtijd in met hun stomme vlechtjes. Autistische kutwijven moeten hun grote bek houden. Ik ben hier als klimaatvluchtelinge op de vlucht voor politie-brutaliteit en schoolwerk”. De ogen van de man lichten meteen op. Meisjes op de vlucht voor onderwijs, daar konden die nieuwlichters van Saoedische feministen nog iets van leren. En ze had overschot van gelijk, vond hij ook. Wijven zijn inderdaad autistische grote bekken. En daar had hij een hekel aan. Grote bekkens zijn alleen goed om kinderen te baren en verder niet te veel complimenten te maken. Hele beschavingen zijn naar de knoppen gegaan door vrouwen die wel leerden maar niet genoeg baarden. De man die zich voorstelde als Saoedisch ambassadeur begon duidelijk potentieel te zien in zijn onvoorziene gaste. En toch bleef hij wat op zijn hoede. Hij besloot haar te onderwerpen aan een test. “Ik begrijp je kind. In dit klimaat kan een vrouw nooit haar volle potentieel bereiken. Maar vertel mij eens : wat vind je van vrouwen achter het stuur ?” Anuna werd eerst lijkbleek en dan weer bloedrood. “Nooit !”, riep ze, “Luister Dude, ik ga nooit met de wagen rijden. Wat is het volgende ? Vliegen ! Ik blijf nog liever de rest van mijn dagen thuis. Echt waar, je mag me van de hoogste toren van de stad gooien als ik lieg !”
Meer was er niet nodig. Nog diezelfde avond was Anuna’s paspoort richting Riyad geregeld en werd het weer rustig in de straten van Brussel.
© ’t Pallieterke – redactie satire.
