Pers en opiniemakers hebben het Vlaams Belang herontdekt. Het is niet dat de partij ooit liefdevol of zelfs maar als normale partij werd behandeld, maar van de permanente hetze, die het Vlaams Blok/Vlaams Belang sinds 24 november 1991 te beurt was gevallen, was al een hele tijd nog weinig te merken.
De waakhonden van de ideologische conformiteit zijn immers al enkele jaren compleet gebiologeerd door De Wever, Francken en consorten, en door de mogelijkheid dat die nieuwe uitdagers eigenlijk geen haar beter zijn. Een Vlaams Belanger kon ondertussen al eens een foutje maken zonder dat dit dagenlang tot een controverse moest leiden.
De speeltijd is voorbij
Sinds de verkiezingen is de oude aartsvijand terug. En meteen ook de staat van voortdurende verontwaardiging over “extreemrechts”. Het is voor de pers blijkbaar als fietsen of zwemmen : iets wat je niet verleert.
De mandatarissen en kaderleden van het Vlaams Belang, van hoog tot laag, kunnen zich maar beter zeer bewust zijn van de gewijzigde omstandigheden. De speeltijd is voorbij. En in tegenstelling tot vroeger, waar bij pot en pint al eens een aangebrande mop kon verteld worden, kennen de sociale media geen genade : de verkeerde prent “geliket”, een foute grap op Twitter of een politieke observatie op Facebook die het gevolg is van vier Duvels en je kan plots je naam ontdekken in alle kranten. Enkelen hebben dat vorige week al mogen ondervinden.
Niemand was meer kop-van-jut dan kersvers parlementslid Dominiek Sneppe, die zich in een interview had laten ontvallen dat ze homohuwelijken of adopties door homo’s “erover” vindt. Tot 2002 was de wetgever het met haar eens over het eerste en tot 2006 over het tweede. Dus nauwelijks een extreme of revolutionaire gedachte, zou je denken. En toch kwam Sneppe in een politieke storm terecht, waarin de afkeuring van haar standpunt enkel overtroffen werd door de minachting en haat voor haar persoon. De gekende intolerantie in naam de tolerantie.
Het is verbazend hoe gemakkelijk de evidente norm van vandaag het afschuwelijk haatmisdrijf van morgen kan worden. De neutrale zone van wederzijdse verdraagzaamheid, waarin iedereen zijn mening kan uiten, tevens de meest wenselijke situatie, wordt overgeslagen telkens een kantelpunt wordt bereikt.
De aanstoker van de rel was Lorin Parys, maar die nam, vermoedelijk na een telefoontje vanuit het N-VA-hoofdkwartier, snel gas terug. Ook Theo Francken was mild en noemde de rel rond Sneppe “much ado about nothing”. De koelbloedigheid van Francken stak schril af tegen de paniek die die zich meester maakte van enkele partijgenoten van Sneppe. Chris Janssens noemde haar op Twitter “een domme gans”. Zijn poging om die tweet snel te verwijderen kwam te laat. Gerolf Annemans, die in een niet zo ver verleden zijn fractie in de Kamer aanvoerde in een stem tegen zowel homohuwelijk als homoadoptie, publiceerde de uitspraak van Sneppe nu op Twitter met de veroordelende bemerking “not in my name”.
En dat is nu net opvallend. Het kan best zijn dat Annemans en veel van zijn partijgenoten op korte tijd een heel andere mening hebben ontwikkeld. Maar is die zwenking dan zo radicaal dat die een publieke aanval rechtvaardigt op een partijgenoot in moeilijkheden, net omdat zij haar persoonlijke aanhankelijkheid aan het voormalige partijstandpunt heeft uitgedrukt? Het is niet dat Sneppe een wetgevend initiatief tegen het homohuwelijk heeft aangekondigd. Men vroeg naar haar mening en ze gaf die.
“Niet meer van deze tijd”
De zwenking van het Vlaams Belang is ook duidelijk op een, in mijn ogen, belangrijk terrein : abortus. Tot voor kort was de partij duidelijk tegen, maar vermeed ze aandacht rond het thema. Het huidige standpunt kan best samengevat worden als “liever geen verdere versoepeling van de abortuswetgeving”. Het oude standpunt komt dus te vervallen en elke verdere weerbaarheid op dat thema belooft minimaal te zijn. Wat dan met een mandataris die zich op sociale media of in een interview nog laat kennen als een principieel tegenstander van abortus ?
Hoever zal de terugtocht op electoraal oninteressante “ethische” thema’s nog gaan ? En op welk moment slaat het aanwenden van de beste middelen om een doel te bereiken om naar het uithollen van het doel ?
De aanvallen op het traditionele gezin hebben immers nog lang hun eindpunt niet bereikt. De transgender-ideologie is bijvoorbeeld een van de meest agressieve en snelst oprukkende ideeënoffensieven ooit in de Angelsaksische wereld. Je weet dat we in Vlaanderen, met geslachtsverandering op eenvoudige aanvraag, transgendertoiletten en de adoratie voor de film “Girl”, pas in het begin van de storm staan. Wie heeft nog voldoende ruggengraat om weerstand te bieden ?
Het Vlaams Belang moet zich afvragen of het nog een ethisch conservatieve partij wil zijn en waaruit dat conservatisme dan nog zal bestaan. Ja, ook conservatieven moeten soepel zijn en zich soms afvragen of ze zich niet aan een bepaald standpunt vastklampen om sentimentele of andere minder rationele redenen. Maar er is voor een conservatief één argument dat zelden goed en nooit voldoende is : de dooddoener dat iets “niet meer van deze tijd” is.
door Jürgen Ceder in (c) ’t Pallieterke.
Foto’s (c) Gazet van Hove.