Door  Christian Laportewww.doorbraak.be .

Dedju, de tijd verloopt snel. ‘t Is al een maand geleden dat we naar de stembussen zijn gerend, gelopen of gestapt, met min of meer enthousiasme of fatalisme om onze hoog democratische rechten nog eens te vertalen door drie stemoefeningen voor België, voor haar deelregeringen en — last but not least — voor Europa…

Het minste dat men kan zeggen is dat de surplace  groter is dan ooit. In deze periode van nostalgie van de 50e verjaardag van de eerste mens op de maan maar ook van de eerste Touroverwinning van Eddy Merckx, doet dat me terugdenken aan ongelooflijke sprinten tussen… Patrick Sercu en Giuseppe Beghetto tijdens de wereldkampioenschappen op de piste. De twee ‘seigneurs’ van de sportpaleizen onderhielden toen een fantastische suspense door absoluut niet de lijn te willen overschrijden, alvorens uiteindelijk zo vlug mogelijk over de aankomstlijn te hollen…

De Doorbraaklezers zullen moeten toegeven dat we nog niet zover zitten in de vormingen van de nieuwe regeringen. En die zouden nochtans heel vlug op touw  moeten gezet worden, onder andere, voor heel ernstige Europese budgettaire redenen…

ik zal niet rond de pot draaien

Wat kan en mag men zeggen, precies een maand na de driedubbele bollekeskermis  langs de zuidelijke kant van de Belgische bietengrens ? Vlaamse vrienden, ik zal niet rond de pot draaien. We zitten … nergens. Des te meer dat sommige Waalse zogezegde staatsmannen gevaarlijk met vuur spelen. En wel eens spijt zouden kunnen hebben van hun domme politieke spelletjes die alleen gunstig zijn voor die van ‘de partaai’ … en voor henzelf !

Elio, de nieuwe ‘Monsieur Non’

Op federaal niveau, zonder een mirakel — wat niet meer zo van deze tijd is — staat het vast dat het duo Reynders-Vande Lanotte haar koninklijke missie zal afronden en stopzetten zonder enige vooruitgang omdat er een partij, de Parti Socialiste, om ze maar niet te noemen, zich blijft vastklampen aan een zo futiele ‘non’ dat men moeilijk anders kan dan gaan vergelijken met de absolute oppositie, nu bijna al 12 jaar geleden, van Joëlle Milquet na de onmogelijke taak van Leterme and Co een federale regering ineen te timmeren na de verkiezingen van juni 2007.

Want tijdens de zomer van dat jaar had de ‘harde tante’ van de CdH nog goeie redenen niet te ver willen gaan in de staatshervorming. Alhoewel… want zonder het te wensen deed ze een fameus cadeau aan de N-VA die de eerste politieke partij zou worden op federaal vlak. Merci Madame Joëlle…

Vlucht vooruit

Men kan niettemin geen vergelijking maken met de huidige situatie waar Elio Di Rupo een ongelooflijke vlucht vooruit aantoont door alle contacten te willen mijden met de N-VA.

Nee, Monsieur Di Rupo, in 2011 hadden de Franstaligen van alle signaturen een zeker respect voor uw staatsmanschap na de lange crisis, maar hier hebben steeds meer mensen de indruk dat U een klein beetje met de voeten van de Walen en de Franstalige Brusselaars — om het niet over een ander lichaamsdeel deel te hebben —aan het spelen bent.

Door hardnekkig de dialoog te weigeren of zelfs even terug aan tafel te gaan zitten met de eerste Vlaamse partij volgens de kiesbusuitslag, ondanks een zekere achteruitgang (zoals de PS wel te verstaan!) , gaat men recht in de muur, en willen of niet naar een nog langere crisis.

de nieuwe zelf-uitgeroepen Emile Vandervelde

Een nog delicatere en moeilijkere politieke evolutie met misschien nog andere onvoorziene consequenties die de nieuwe zelf-uitgeroepen Emile Vandervelde blijkbaar niet wil zien. Zoals bijvoorbeeld een reële evolutie naar een verdere verwijdering tussen de grote cultuurgemeenschappen van België. In dat geval komt het confederalisme zeker en vast op de agenda … En dan zullen sommige Walen zeggen dat ze dat niet wilden… Maar het zal te laat zijn !

Laat ons even serieus redeneren… Natuurlijk zouden een groot aantal Franstaligen de huidige status quo willen behouden. En dus een zekere institutionele stop inrichten om tenminste de zesde staatshervorming helemaal te realiseren. Maar men stelt vast vanop de zijlijn dat daar nog enorm veel te verwerken valt.

de aanhoudende schandalige taalproblemen in de gezondheidssector in de hoofdstad

En dus in plaats van de valse indruk te willen geven dat alles op communautair vlak rozengeur en maneschijn is, zou het misschien niet slecht zijn een beetje orde te brengen in ons zo verward institutioneel doolhof. En ook nog oude problemen eindelijk oplossen zoals bijvoorbeeld de aanhoudende schandalige taalproblemen in de gezondheidssector in de hoofdstad…

Een land, vier gewesten

Wij weten door onze contacten met het noorden van het land dat een groot aantal Vlamingen verder wil gaan. Het is nu zeker een goed moment om de boodschap over te brengen dat er ook steeds meer Franstalige Belgen zich aangetrokken voelen door een meer simpel en dus meer leefbaar model van een federaal België dat echt beter zou kunnen samenwerken vanaf vier gewesten, zijnde Vlaanderen,Wallonië, Brussel en Duitstalig België. Dat laatste — Ostbelgiën — is meer dan voorbeeldig met de quasi-installering van een regering met een minister-president die al zijn eed is gaan afleggen bij Koning Filip…

Waarom is de huidige situatie niet langer houdbaar ? Omdat men zich blijft vastklampen in alle onderdelen van dit land aan een oude politieke cultuur, helemaal voorbijgestreefd.

Parti Socialiste en Ecolo blijkbaar gewonnen zijn voor een minderheidsregering

Een fameus voorbeeld dat het nog verder en erger kan gaan dan het triestige cliëntelisme dat nog heerst in sommige subregios van Wallonië ? Het is natuurlijk al ‘de cinéma’ rond de huidige Waalse regeringsvorming waar de Parti Socialiste en Ecolo blijkbaar gewonnen zijn voor een minderheidsregering die steun zou kunnen krijgen van het middenveld van de maatschappij, wat wij Franstaligen ook een beetje bombastisch en stoefferig verwoorden door ‘la société civile’.

Die fameuze ‘Klaproosregering’ — sorry, John MacCrae, vader van In Flanders Fields , en al de soldaten van de Eerste Wereldoorlog… — zou dus berusten op zeer linkse minderheid, maar tezelfdertijd kunnen rekenen op de medewerking van allerlei militante groepen die het blijkbaar beter zouden weten om Wallonië — eindelijk… — positiever op de kaart te plaatsen.

We denken hier natuurlijk onder andere aan de FGTB die zo nog meer kracht zou krijgen… maar gelukkig heeft de nog steeds zogezegde christelijke vakbond dat niet zomaar geslikt. En heeft de leidster van de CSC, Marie-Helene Ska, dat enkele dagen geleden in een nuchtere bui verworpen…

Maar bon, men is nooit waakzaam genoeg. Waarom willen Di Rupo en Nollet deze formule echt bestuderen ? We zijn het antwoord gaan halen bij een oude vos van de politieke commentaar in Franstalig België, met name Francis Van de Woestyne, politiek hoofdcommentator bij de Libre Belgique. In een recent editoriaal sprak hij van een zekere collusie, van een bijna niet verborgen samenwerking met groepen dit niet alleen van linkse signatuur zijn maar ook de beste contacten van de wereld hebben met politici van de PS, van Ecolo en ook met de PTB waarvan het ‘politiek entrisme’ zeker geen fantasme is. Quod erat demonstrandum.

Maar, voilà, dit lost absoluut niets op qua regeringsvormingen op andere niveaus.

De zomer zal zeer warm en zelfs heet zijn. En dat heb ik over het politiek België en niet over de vestaalse klimaatmaagden… die hopelijk niet hun schooljaar moeten overdoen !

CHRISTIAN LAPORTE

Christian Laporte was politiek journalist van La Libre Belgique tot voorjaar 2019. Hij woont in Waals-Brabant.

Foto’s © Gazet van Hove.