N-VA, quo vadis ?
Ooit proclameerde Peter De Roover – gewezen politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), Doorbraak… – in De Standaard dat 11 juli voor de Vlamingen een moment is om eens goed uit te pakken over ‘ons roemruchtig verleden, boeiende heden en beloftevolle toekomst.’ Nuance en kritische ingesteldheid vormen daarbij zeker niet de sleutelwoorden. ‘Op een feest mag een lijntje mentale cocaïne de sfeer ten goede komen.’ De Vlaamse leeuw — het symbool tegen de Belgo-francofone onderdrukking (voor de rechtse rakkers onder ons is dit verworden tot de Belgo-islamo-fascistische onderwerping) — kan op 11 juli maar beter een flinke lijn snuiven om de toekomst euforisch tegemoet te zien.
Sluipende institutionele zelfgenoegzaamheid
In juli 2012 maakte De Roover ons in De Standaard attent op de sluipende institutionele zelfgenoegzaamheid die de Vlaamse ambitie voor méér moet fnuiken. Volgens de gewezen VVB-voorman is er geen reden om het streven naar een eigen Vlaamse staat voor te stellen als ‘een irrationele haast romantische drang naar een totale onafhankelijkheid buiten het Belgische kader,’ met ‘ideologische verdwazing’ tot gevolg. Wat dit koninkrijk overbodig maakt, is de koele vaststelling dat het Belgische en het Vlaamse niveau niet complementair, maar eerder concurrentieel zijn. Als federale structuur is België immers te klein om voor Vlaanderen een meerwaarde te vormen. Vlaanderen en België kleven te veel aan elkaar vast.
Brussel als Belgisch multicultureel model
Een ander argument om snel voor onafhankelijkheid te kiezen, vormt Brussel. Hoe meer staatshervormingen op België worden losgelaten, hoe meer Brussel van Vlaanderen wordt losgeweekt, hoe groter de onbestuurbaarheid van de hoofdstad, hoe groter de sociaaleconomische problemen. ‘Mét en door België drijft onze hoofdstad weg.’ De Roover heeft overschot van gelijk.
Brussel vormt volgens de hardcore-belgicisten de opperste incarnatie van het superieur gewaande Belgische multicultureel model, een open, onafhankelijke stad met een veelkleurig en gelaagd bestuursmodel, dat verbindend zou moeten werken. De veelkleurigheid van de stad steekt af tegen het monotone, -culturele Vlaanderen, aldus de hogepriesters van de multicultuur. De realiteit kan bitter zijn… zeker in het geval van Brussel. Hoe meer Brussel van Vlaanderen wegdrijft, hoe desastreuzer de gevolgen voor de hoofdstad.
België als venster op de wereld… een notoire leugen
Hoe meer België, hoe meer verscheidenheid, hoe groter de openheid. België als venster op de wereld, als ‘substituut voor de grote wereld met alle rijkdom die verscheidenheid biedt’, is een notoire leugen. Binnen twee weken zijn we tijdens het défilé andermaal getuige van de strakke militaristische invulling van het Belgisch nationalisme met aan de hiërarchische top een monarch met een familie die op zijn zachtst gezegd een ranzig verleden met zich meesleept.
De N-VA-leeuw is communautair getemd
De Roover omschreef België als ‘een project zonder ambitie, een doodlopend spoor.’ ‘Op Belgisch niveau nemen wij voortdurend beslissingen die iedereen tevreden moeten stellen.’ En het werd pas echt interessant wanneer de gewezen, radicale VVB-patron amper 7 jaren geleden in De Standaard het volgende stelde : ‘Wij hebben een fiscaal systeem waar geen hond iets van begrijpt: de hoogste belastingen voor de socialisten, de meeste aftrekposten voor de liberalen. Wij hebben twee regeringen : een Vlaamse en een federale, met bestuurlijke filevorming als gevolg. Wij hebben jarenlang de vrede afgekocht, met een enorme staatsschuld als gevolg.’ Tja, beste Peter, deze analyse blijft na vijf jaar N-VA-machtsdeelname aan de federale macht grotendeels overeind.
Heeft de N-VA zich niet laten vangen aan ‘de ogenschijnlijke rust van dit land’, zoals je dit in 2012 zo plastisch uitdrukte ? Moeten de N-VA’ers niet ‘de herrieschoppers zijn die de naïeve consensus doorbreken,’ met als opdracht om ‘de constitutionele gemoedsrust in het gedrang’ te brengen ? Dat zijn jouw woorden, Peter. De Uilenspiegel in De Roover heeft plaats gemaakt voor de Lamme Goedzak, voor wie de tijd nooit rijp genoeg is om communautair iets te ondernemen. De Vlaamse Leeuw in de voormalige VVB-herrieschopper lijkt wel getemd.
In een land zonder regeringen is zwarte piet koning. De complete stilstand is een feit. De vorming van de Vlaamse regering loopt vertraging op, terwijl De Wever voor de verkiezingen van 26 mei nog opriep tot haast. En de zwarte piet wordt maar doorgeschoven. De Wever wacht op een initiatief op federaal niveau, terwijl de andere partijen de N-VA oproepen om haar verantwoordelijkheid op te nemen. De N-VA is in sneltreinvaart verworden tot een partij waarbij het strategische en tactische spel stilaan de bovenhand neemt op de beginselverklaring, die aan de politieke realiteit moet worden aangepast.
Een Vlaamse heersende klasse
De N-VA moet de ambitie hebben om uit te groeien tot een Vlaamse, heersende klasse — waar zij deel van uitmaakt — die in termen van ‘algemeen belang’ denkt. Dit ‘algemeen belang’ is een extractie van de heersende verzuchtingen van alle bevolkingslagen. De N-VA heeft de aspiratie om tot een volkspartij uit te groeien. Daar behoort niet alleen ‘het inclusief Vlaams-nationalisme en liberaal-conservatief electoraat’ toe, maar ook ‘het verzuurde rechts-populistische electoraat,’ zoals Philip Roose dat met de nodige dedain omschrijft. Ook de progressieve kiezers zullen moeten worden aangesproken. Pas dan kan De Roover denken aan een begin van een ontmanteling van de Belgische structuren, al zal daar ook nog heel wat strategisch denkwerk aan moeten vooraf gaan en zullen de nodige allianties met medestaanders moeten worden gesloten.
Jan Jambon en Peter De Roover schreven 25 jaar geleden : ‘De bal ligt in ons kamp. Mits een flinke portie ambitie zijn de Vlamingen ook rijp voor het project “Vlaanderen onafhankelijk”, want het steunt op een grondige en juiste ontleding van de toestand, het is redelijk en rechtvaardig. Vlaanderen moet eindelijk de middelmatigheid afwerpen… “Plus est en vous.”‘Als 11 juli-boodschap kan dat tellen.
