Door KNIN – (c) ’t Pallieterke .
De manier waarop de Brusselse regering gevormd werd en hoe dit het Vld-huishouden doorkruist heeft, kreeg de voorbije dagen heel wat aandacht. Ons interesseren andere ontwikkelingen.
Zegt de naam Leo Goovaerts u nog iets ? Hij was in de jaren tachtig penningmeester van de toenmalige PVV, enkele keren gecoöpteerd senator, en in de jaren negentig maakte hij ook zijn opwachting op het Brussels echelon. De man beantwoordde aan alle kenmerken van de aloude liberaal : bourgeois (“men mag mij zo gerust noemen, ik voel me daar goed bij”, vertelde hij ons ooit), geslaagd advocaat en op en top de man van de beide Woluwes, Sint-Pieter en Sint-Lambrechts, in die jaren goed voor zowat één derde van de Brusselse Vld-stemmen. Ergens vormde hij samen met Guy Verhofstadt een complementaire ploeg – toch op papier. De statige burger en de vlotte ket. Maar het boterde niet.
Goovaerts raakte ook in een financieel geschil met Guy Verhofstadt verwikkeld (een lening zei Leo, een gift vond Guy) en meer was niet nodig om daar een politieke prijs voor te betalen. Het was een operatie waar Vanhengel maar wat graag aan meewerkte. Raus, oordeelde het sanhedrin, beter bekend als de ‘statutaire commissie’ van de partij. We schrijven 1999, het jaar waarin ene Sven Gatz zijn VU-iD21-kar aan de VLD haakte. Tijdelijk, want de formele overstap stond toen al in de sterren geschreven. “Een van de beste beslissingen” van zijn leven, noemde hij het afgelopen weekend nog in De Standaard. Van die andere Vlaams-Brusselse coryfee, Els Ampe, was nog niets te bekennen, die studeerde toen nog aan de VUB.
Andere tijden, een andere stad en ook een heel andere partij. Wie ooit het boek “Wat ik zag was ontnuchterend – Passage van een penningmeester bij de VLD” van diezelfde Leo Goovaerts in handen krijgt : lezen ! Het is sappige lectuur. Hoe het inmiddels met de man gaat, weten we niet (de kaap van de tachtig is niet veraf meer), maar of hij zich in de recente demarches van zijn blauwe collega’s van weleer herkent, durven we betwijfelen.
Liberale strategie
Wat we de voorbije twee weken zagen, doet ergens denken aan een eigentijds Blauwe Leeuwen-verhaal, zij het in omgekeerde richtingen (we kunnen ze misschien beter de blauwe irissen noemen). Het moest vooruitgaan voor de Brusselse Vld, en snel werd aan Vlaamse kant een meerderheid gevormd met socialisten en groenen (men kan er iets van een symbool in zien : precies twintig jaar geleden begon de paarse ramp op federaal vlak). Dat aan Franstalige kant de MR buiten de meerderheidsvorming werd gehouden, zag voorzitster Rutten als een probleem. Temporiseren, luidde de instructie aan de Brusselaars. En vooral de eis op tafel leggen dat de MR in de gesprekken betrokken wordt. Per slot van rekening is de Vld door het uitsluiten van N-VA, VB en PVDA incontournable in het hele verhaal. Toch op papier.
Of dit met meer voluntarisme gelukt zou zijn, is betwijfelbaar, maar feit is dat Vanhengel en consorten weinig enthousiasme voor dat scenario aan de dag legden. Zijn poulain Gatz moest hem opvolgen, niet Ampe, die de steun van Rutten geniet. Nog voor de tekst van het programma aan de leden voorgelegd kon worden, werd de Brusselse regeringsdeelname goedgekeurd. Met dank aan de opgetrommelde kabinetsmedewerkers om de rangen te versterken. Het voorval zegt wat over de positie van partijvoorzitster Rutten, maar die interesseert ons in deze niet echt. Wel wat de gevolgen voor Brussel zijn.
Vloek van Zinzen
Waakzaam blijven als lui als Walter Zinzen de passie preken. Enkele dagen geleden nam hij het nog op voor de demarche van Vanhengel en Gatz. “Hulde dus aan de Brusselse Open Vld’ers, die hun eigen koers hebben uitgezet, en zich niet door een Vlaamse burgemeester hebben laten intimideren”, schrijft Zinzen in De Morgen. “Dat is des te meer zo omdat ze niet hoeven te blozen voor het regeerakkoord.” Dappere helden zijn het. Net als hijzelf. Toen hij gevraagd werd voor een elf julitoespraak in Tervuren hield hij tijdens het spelen van de Vlaamse Leeuw ostentatief de lippen op mekaar. En wat dat blozen betreft ? Klopt. Ze moesten in de grond zakken van schaamte.
Communautaire ontwikkelingen 
De regering is nog niet goed ingezworen en bepaalde zaken springen al in het oog. Het beleidsprogramma natuurlijk, door velen als sterk PS-gericht omschreven en boordevol vaagheden en goede voornemens. Maar er zijn nog andere ontwikkelingen. Waarom vindt de regeerverklaring van de VGC in de plenaire van het Brussels Parlement met alle verkozenen plaats ? Franstaligen inbegrepen ? Een kwalijke ontwikkeling en erg symbolisch, vindt het VB. “Blijkbaar is er geen enkel taboe wanneer het gaat om het ondergraven van de Vlaamse Gemeenschap in Brussel ten bate van de promotie van een ‘Brusselse gemeenschap’”, verklaarde VB-verkozene Dominiek Lootens. Ook N-VA roert zich. Pas verkozen N-VA-parlementslid Gilles Verstraeten hekelt dan weer wat zich binnen de GGC afspeelt. Voor hem is het duidelijk dat de “Vlaams-Brusselse meerderheid zichzelf afschaft”. Informeel zei Leo Goovaerts ons ooit dat hij “Vlaanderen in Brussel was”, terwijl Guy Vanhengel de rol van “Brussel in Vlaanderen speelde”. Sommige zaken blijven toch erg herkenbaar.
Foto’s (c) Gazet van Hove.