De politieke slakkengang wordt voor een belangrijk deel bepaald door de persoonlijke carrièreplannen van verschillende politici. Hier een stand van zaken van de Wetstraat als uitzendbureau.
door (c) ’t Pallieterke.
Politiek theater. Zo kunnen we de verontwaardigde reactie van de N-VA op de voordracht van Didier Reynders (MR) als Europees Commissaris gerust bestempelen. Bij monde van Peter De Roover, voorzitter van de N-VA-Kamerfractie, werd de indruk gewekt dat de minderheidsregering-Michel II amper of geen overleg had gepleegd met de andere partijen en al zeker niet met N-VA.
Dit klopt niet. Wie zijn oor te luisteren legt in politieke kringen, verneemt dat N-VA-voorzitter Bart De Wever zich niet heeft verzet tegen de voordracht van Didier Reynders. Men werd bij de Vlaams-nationalisten wel degelijk op de hoogte gehouden. De goede relaties tussen de N-VA en de minister van Buitenlandse Zaken zijn bekend. De ‘woedende’ reactie omwille van de niet-voordracht van een Vlaming was voor de galerij, zoals men zegt.
Er is immers te horen dat de goodwill van de N-VA ten opzichte van Reynders als Europees Commissaris beloond zal worden. Niet direct met topministersposten in een nieuwe federale regering. De N-VA lijkt meer en meer richting federale oppositie te kijken. Als er een beloning komt voor de steun aan Reynders, dan zou dat eerder gebeuren via een benoeming die de N-VA nastreeft voor één van haar ex-ministers. Het gaat meer bepaald om een post bij de Europese Investeringsbank (EIB). Voormalig Vlaams minister van Economie Philippe Muyters aast op deze post. Ook ex-minister van Financiën Johan Van Overtveldt zou in aanmerking komen. Hij is een te actief persoon om gewoon in het Europees Parlement te blijven zitten.
Het is duidelijk dat de N-VA net als andere partijen de Wetstraat aan het gebruiken is als een groot uitzendbureau. Want blijkbaar hopen ook de Vlaams-nationalisten hun personeelsprobleem via allerlei lucratieve postjes op te lossen. Bart De Wever heeft in tegenstelling tot andere partijen niet de neiging om dat op een onbeschaamde manier te doen.
Paarse partijvoorzitters in de etalage
Dat John Crombez al te graag tot een regering wil toetreden, is omdat hij weet dat er voor hem zeker een ministerspost klaarligt. Er nu naast grijpen, betekent dat zijn carrière voorbij is.
Dat geldt eveneens voor de andere partijvoorzitters die klappen hebben gekregen. Bij Gwendolyn Rutten (Open Vld) is de manier waarop ze naar een postje hengelt echt pijnlijk geworden. Insidersinformatie uit de Wetstraat leert dat zij zich het langst heeft verzet tegen de voordracht van Didier Reynders. Omdat ze gewoon zelf die post wou. En niet omdat ze een vrouw is, of omwille van haar obsessie met gendergelijkheid. Rutten wou de post. Punt. Zeker omdat in haar partij een klassieke revolutie op til is tussen de eerder rechtse basis en de links-liberale top. Vincent Van Quickenborne ziet de Open Vld de facto als een aanhangsel van de N-VA. Rutten lijkt nu meer in de richting van de lijn-Somers te gaan. Dinsdag liet ze op Twitter weten dat de enige Q waar ze naar luistert Q-Music is. Tja. Handelt Rutten uit overtuiging of uit opportunisme ? Wellicht het tweede. Neen, zeker het tweede.
Het is in een federale regering zonder N-VA dat de Open Vld als kleine partij qua postjes het best boven het eigen gewicht kan boksen. Dat zit zo : de Vlaamse liberalen zullen zeggen dat ze enkel tegen een zware prijs in een paars-groene regering stappen. Dat betekent jobs, jobs, jobs… voor de eigen mensen. Patrick Dewael kan Kamervoorzitter blijven. Zonder de N-VA kan de Open Vld meer federale ministersposten eisen. Voor Rutten zelf, tenzij ze Vlaams minister wordt. En dan is er nog Alexander De Croo, die misschien naar de Wetstraat 16 kan. Kortom, de jackpot wenkt voor de Vlaamse liberalen. Dat daartegenover een reeks belastingverhogingen staat, een ontspoorde begroting, een laks migratiebeleid en het internationaal aanschurken tegen softe figuren als Macron in Frankrijk en Trudeau in Canada, is blijkbaar geen probleem. Alexander De Croo past goed in dat rijtje. Soft liberaal, centrum, internationalist,… De gelijkenissen tussen een De Croo en een Di Rupo zijn groter dan velen denken.
CD&V
Ook bij de CD&V is men bezig met ‘human resources’-beleid voor de kopstukken. Wouter Beke zal federaal zeker willen inbreken in een paars-groene regering. Zonder de cdH als zusterpartij wordt het premierschap moeilijk, maar waarom zou hij zijn huidige functie van minister van Werk niet gewoon kunnen voortzetten ? Voor Crevits lijkt Welzijn op Vlaams niveau een realistische optie. Onderwijs is de CD&V kwijt, dus moeten de zuilbelangen elders toch nog worden verdedigd.
Koen Geens wordt dan weer genoemd als mogelijke interim-premier als de formatie nog lang aansleept, maar hij zou niet happig zijn op de functie. Daar valt immers weinig eer mee te halen. De Vlaams-Brabander denkt eerder aan een leuke post in een volgende federale regering. Waarom niet terugkeren op Financiën ?
En dan is er nog Kris Peeters. Na de zoveelste verkiezingsnederlaag verbannen naar het Europees Parlement. Al heeft hij nog niet door dat zijn rol is uitgespeeld. Hij komt te pas en te onpas op tv en lijkt zich nog altijd graag met de Belgische politiek te moeien. Peeters stelde zich zelfs indirect kandidaat voor de post van Europees Commissaris. Maar de boodschap van de CD&V-top richting Charles Michel was duidelijk : de enige voorstander van Kris Peeters als Eurocommissaris is … Kris Peeters zelf.
Foto’s (c) Gazet van Hove.