Onder druk van experts verstrengt de Vlaamse regering als laatste de coronaregels nu de tweede golf van de pandemie in alle hevigheid woedt. Minister-president Jan Jambon (N-VA) heeft de boter gegeten. Hij is inderdaad een brokkenpiloot, maar de Vlaamse regering heeft in deze stressperiode ook de perceptie tegen. Niemand spreekt nog over de versoepelingobsessie van Sophie Wilmès van een maand geleden, het lanterfanten van de Brusselse regering en over de virologen die om de haverklap van mening veranderen.
“Ik ga niet blussen als het huis nog niet in brand staat.” Het is een uitspraak die minister-president Jan Jambon (N-VA) nog lang zal achtervolgen. Hij wordt nu met alle zonden van Israël overladen omdat de Vlaamse regering rijkelijk laat reageert op de tweede coronagolf. “De situatie is minder erg dan in Wallonië en Brussel en dus moeten we niet op hetzelfde moment verstrengen”, zei Jambon. Tijdens het Overlegcomité tussen de federale regering en de deelstaten vorige vrijdag schoof ook Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) aan. Hij wou vermijden dat Vlaanderen zich zou aansluiten bij de Franstalige eis om de scholen te sluiten en te kiezen voor afstandsonderwijs. Tussen haakjes : aan Franstalige kant komt dit gewoon neer op geen onderwijs. Ook daarvoor krijgt hij nu kritiek, want steeds meer scholen moeten sluiten omwille van een stijgend aantal besmettingen.
Opiniemakers en media schoten al snel met scherp op de Vlaamse regering. De boodschap was steevast dezelfde : men had veel sneller moeten optreden en zich aansluiten bij de Waalse en Brusselse aanpak, want ook in Vlaanderen stijgt de coronacurve exponentieel. Kortom, de grootste knoeiers zaten aan het Brusselse Martelarenplein. Een beeld dat nog werd versterkt door de toenemende druk van Vlaamse gouverneurs en burgemeesters die dreigden om op lokaal vlak veel strengere maatregelen te nemen. De Vlaamse regering-Jambon, die al geen sterke indruk maakte, had nu volledig de perceptie tegen. Vraag is of ze dat nog gekeerd krijgt, ook nadat ze toegaf te zullen verstrengen. Voor een belangrijk deel is de kritiek terecht, maar in deze periode van overspannen reacties op alles wat met corona verband houdt, kan het geen kwaad om de zaken even vanop afstand te bekijken. Dat de situatie in de ziekenhuizen zo uit de hand aan het lopen is en dat de tweede golf moeilijk onder controle te krijgen is, is niet de schuld van de Vlaamse regering of van de N-VA, zoals figuren als een Kathleen Cools, Joël De Ceulaer en de hele Standaard/Nieuwsblad-redactie graag willen doen geloven.
De fout van de versoepelingen
De eerste verantwoordelijkheid is te zoeken bij de vorige regering die geleid werd door Sophie Wilmès (MR). In september was er aan Franstalige kant een consensus gegroeid dat men het virus onder controle had. In de winter zou er wel een stijging van het aantal besmettingen zijn, maar dat zou leiden tot een beheersbaar plafond. En dus werden er eind september een aantal versoepelingen doorgevoerd. De facto werd de regel van de beperkte “bubbel” opgeheven. Onder andere onder druk van de Franstalige liberalen. In Wallonië en Brussel gingen alle remmen los, ook al omdat het academiejaar aan Franstalige kant begon zonder begeleidende maatregelen. Studenten zochten elkaar op, begonnen elkaar te besmetten, keerden terug naar huis en veroorzaakten op die manier mee de tweede golf. Niemand spreekt nog over die nefaste beslissing van de regering-Wilmès.
Het Brusselse onvermogen
Net zo min dat er nog gesproken wordt over de totale afwezigheid van maatregelen in Brussel toen het aantal besmettingen daar eind augustus-begin september begon te stijgen. Ministers waren met vakantie, er werd geen testdorp opgezet, de coronamaatregelen werden niet gehandhaafd. Het was een totale ramp en het Brusselse onvermogen werd nog maar eens bewezen. Wie kritiek had, werd afgesnauwd. Zoals we hier vorige week al stelden, vervielen de Brusselse politici in de oude ziekte waarbij kritiek van buitenaf gezien wordt als een manier om Brussel onder curatele te zetten.
De opiniemakers die nu op de Vlaamse regering schieten, waren lief voor de Brusselse excellenties Rudi Vervoort, Alain Maron en Elke Van den Brandt.
De pirouettes van de virologen
Het grootste verwijt dat de Vlaamse regering de voorbije dagen te horen kreeg, had te maken met het open houden van de scholen. Ben Weyts kan veel verweten worden, maar eigenlijk handelde de Vlaamse minister van Onderwijs conform de adviezen van virologen en andere gezondheidsexperts. Letterlijk maandenlang en al sinds de eerste golf stelden ze bijna unaniem dat de scholen geen haarden van besmettingen waren en dat ze best open konden blijven. Maar ook hier maakten de virologen vreemde pirouettes. Sinds een aantal dagen zijn de scholen de nieuwe ‘hotspots’ van het coronavirus, zo is te horen. Er is natuurlijk zoiets als voortschrijdend inzicht, maar nu gaat het toch wel zeer snel. Uiteraard worden we hier geconfronteerd met een nieuw virus waar we niet alles van kennen, maar de manier waarop experts verschillende standpunten innemen en die snel wijzigen is zelden gezien. Als beleidsmaker is het normaal dat men er uiteindelijk horendol van wordt. In deze heeft de Vlaamse regering zich weinig te verwijten.
Ten slotte nog een opvallende vaststelling : vooral uit linkse hoek is men gewonnen voor een totale en langdurige sluiting van de scholen, ook al is dat vooral nadelig voor de kinderen uit kansengroepen die bijvoorbeeld thuis niet de gepaste infrastructuur hebben voor afstandsonderwijs. Het is nog maar eens bewezen : links in Vlaanderen is elitair en niet geïnteresseerd in de onderkant van onze samenleving.
Foto’s (c) Gazet van Hove.