Vivaldi-regering gebruikt de Amerikaanse verkiezingen

De federale regering maakt gebruik van de opwinding rond de VS-verkiezingen om zich in te markt te plaatsen als een soort van ideologische doordruk of kopie van het duo Joe Biden/Kamala Harris. Zo wordt het vocabularium van de nieuwe president overgenomen. “Verbinden” is het ordewoord. Wie kritiek heeft wordt misprijzend opzijgeschoven. Tegelijk probeert de regering-De Croo de eigen leegheid en haar onvermogen te maskeren.

Het leek er vorige week wel op alsof Vlaanderen en België een Amerikaanse deelstaat waren. Elke dag werden de journaals royaal gevuld met verslaggeving over de stemmentelling na de presidentsverkiezingen van 3 november. En dan barstte de euforie los toen Joe Biden als president werd afgekondigd door de media. Zelfs daarna besteedde elk journaal gemiddeld 15 tot 20 minuten aan de verkiezingen.

Ondertussen sprongen ook de politici van de federale regering op de kar. Premier Alexander De Croo (Open Vld) trok wat graag parallellen met zijn eigen Vivaldi-ploeg. Het klassieke lege vocabularium dat we al kenden ten tijde van de paarsgroen en paars (1999-2007) werd van onder het stof gehaald. Politici moeten “verbinden”, “voor eenheid zorgen”, “er is nood aan positieve projecten”… En wie er zich tegen verzet is een slechte verliezer. Zoals gewoonlijk kreeg de speech van ‘president-elect’ Joe Biden veel lof omdat hij opriep aan alle Amerikanen om zich te verenigen. Dat is wat vreemd na de maanden van diabolisering van de Republikeinse achterban door de Democraten.

Wat een De Croo nu zegt is daar een doordruk van. Terwijl we aan het vechten zijn tegen de tweede coronagolf herhaalt de eerste minister zijn riedeltje van “11 miljoen Belgen die vechten tegen corona.” Een neobelgicistisch discours dat nergens op slaat als je weet dat het gros van de Vivaldi-partijpolitici enkel misprijzen hebben voor een belangrijk deel van de Vlaamse publieke opinie. Namelijk zij die zich aangetrokken voelen tot de partijen die het Vlaams-nationalisme vertegenwoordigen, zijnde de N-VA en het Vlaams Belang. Niet dat er de voorbije weken iemand van de “Vivaldisten” het had over “mestkevers” of “zwammen”, laat staan over “fascisten”. Maar wie niet voor deze paarsgroene-CD&V-regering is, wordt gezien als een pretbederver.

Een aanzet voor een paarsgroene renaissance

Opgenaaid door het media-enthousiasme rond het duo Joe Biden/Kamala Harris lijken enkele Vivaldi-politici hun kalmte te verliezen. De posts op sociale media van ministers die in katzwijm vallen voor de eerste niet-blanke en vrouwelijke vice-president Kamala Harris zijn niet bij te houden.

Gaan we meer naar de inhoud –alhoewel- dan laat vooral minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) zich niet onbetuigd. De man die zich maandenlang verzette tegen een paarsgroene regering of iets dat erop leek is er nu de grootste verdediger van. Fier tweette hij dat hij de zittende president Trump op Twitter had ontvolgd. En tegelijk ziet hij de gebeurtenissen in de VS als een aanleiding voor een paarsgroene renaissance. De regering wil werk maken van de mogelijkheid voor non-binaire personen om hun geslacht als ‘X’ te registreren. Het derde geslacht dus, liet Van Quickenborne weten.

Benieuwd wat men bij de CD&V daarvan zal denken. Om nog maar te zwijgen van de publieke opinie in het algemeen. Zijn dit nu de prioriteiten van een beleidsploeg in volle corona ?  Is men hier niet bezig het eigen onvermogen te maskeren ? Zijn er geen problemen rond economische relance, een tweede recessie en ontsporende overheidsfinanciën ?

Het ziet ernaar uit dat Vivaldi als een konijn op een lichtbak zal kijken naar de radicaal-linkse Amerikaanse Kulturkampf. Waarbij een verzamelde groep van genderactivisten, Black Lives Matters, woke generation en beeldenstormers allerhande vrij spel kregen. Meer nog dan een economische strijd tussen wat men de winnaars en de slachtoffers van de globalisering noemt mogen we ons aan een strijd verwachten tussen links-liberale leegheid en de verdedigers van een aantal conservatieve pijlers van onze samenleving. Een strijd die in onze media bovenmatige aandacht zal krijgen. Men zal de indruk wekken dat deze subculturen dominant zijn.

Daar komen de Vlaams trumpisten

Dat kan de zogenaamde “trumpisten” hier bij ons misschien goed uitkomen. Want daar is links het over eens: er komt wellicht geen tweede mandaat voor Donald Trump, maar het trumpisme is niet dood. Een aantal van zijn standpunten en ideeën, maar ook zijn manier om aan politiek te doen en massa’s te beroeren blijft aantrekkelijk. Denken we hier maar aan de autokaravaan richting Heizel die eind september door het Vlaams Belang werd georganiseerd. Dat doet denken aan de Donald Trump-meetings.

Ook individuele figuren beroepen zich –soms zelfs onbewust- op de president. De kritiek van een Dries Van Langenhove of de mainstream media is daarmee te vergelijken.

Bij de N-VA probeert een Theo Francken leentjebuur te spelen bij de man die tot 20 januari het Witte Huis bewoont. Zijn discours voor een fors migratiebeleid sluit daarbij aan. Francken zal zich de komende maanden wellicht profileren als de figuur die van oordeel is dat de Vivaldi-regering steeds minder de Vlaamse onderstroom vertegenwoordigt. “Tegen de elites” wordt het ordewoord van de Vlaamse trumpisten. Ze zullen het wel moeten volhouden tot 2024, want vervroegde verkiezingen zitten er niet aan te komen.