Gent, Groen en discriminatie

In deze barre tijden is het altijd leuk een heel apart gevoel vanbinnen te krijgen. En deze week was het weer zover in ons mooie Gent. Schepen Bram Van Braeckevelt en Groen Gent lieten ons weten dat ze streven naar een personeelsbestand van Stad Gent bestaande uit 30% personeel met een buitenlandse herkomst, 2% met een arbeidsbeperking en aandacht op de werkvloer voor de LGBTQIA+-gemeenschap.

Als Vlaams-nationalist ben ik een grote voorvechter van een inclusieve Vlaamse samenleving. Dus als ik zoiets lees zou ik daar een warm gevoel moeten bij krijgen. Zoiets nastreven is lovenswaardig, maar het doel heiligt daarbij niet de middelen en daar wringt nu net het schoentje.

Gelijkheid

Nog los van het feit dat de voorwaarde om Nederlands te kennen om een job te krijgen, door Groen Gent op losse schroeven komt te staan, zit er in het actieplan van Bram en zijn Groenen een nog fundamenteler probleem. Lees vooral zelf eens : 

‘Stad Gent erkent de urgentie op het vlak van representatie van medewerkers met een buitenlandse herkomst en kiest daarom resoluut voor positieve acties. Het departement HR onderzoekt welke selectieprocedures de geschiktheid van kandidaten kunnen meten op basis van een drempelwaarde, waarna iedereen die slaagt op een lijst terechtkomt die niet langer op score wordt gerangschikt. Ieder departement engageert zich om bij de gelijke geschiktheid van kandidaten, de kandidaat te kiezen met een buitenlandse herkomst totdat het vooropgestelde streefcijfer bereikt wordt.’

Er zijn tot mijn grote verbazing vele interpretaties van wat hierboven staat. Volgens Bram en zijn Groenen, en volgens Bert Staes in zijn opiniestuk in Het Nieuwsblad van 21 november, wil dat gewoon het volgende zeggen : in geval van kandidaten met een gelijke score krijgt de kandidaat met een buitenlandse herkomst de job. Volgens hen perfect legaal en iets dat de Vlaamse overheid al jaren doet.

Naar Vlaams voorbeeld

De Vlaamse overheid doet dat inderdaad, bij gelijke kandidaten. Als bijvoorbeeld twee kandidaten een exact gelijke score halen, dan krijgt de kandidaat met een buitenlandse herkomst de job. Een voorbeeld dat in de praktijk zelden voorkomt; in de overgrote meerderheid van de gevallen is slechts één kandidaat de beste en krijgt die de job. Ten andere, op zich is er niets mis met wat de Vlaamse overheid doet. Als je twee exact gelijk scorende kandidaten hebt, moet je toch kiezen. Als je een inclusieve Vlaamse samenleving nastreeft, is het perfect te verantwoorden om in deze gevallen – gelet op het beperkt voorkomen ervan én dat je dus geen voorrang verleent aan een slechter scorende kandidaat – symbolisch te kiezen voor de kandidaat met een buitenlandse herkomst.

Ook op de gemeenteraad van 23 november maakte Open VLD raadslid Stephanie D’Hose, na een wollige en niet ter zake doende uiteenzetting, de vergelijking tussen het actieplan van Stad Gent en het voorgaande beleid van de Vlaamse overheid. Aan het einde kwam er zelfs een verwijzing naar de KAA Gent Ladies en dribbel-wonders in het voetbal aan te pas. Alles is goed om de aandacht af te leiden van de kern van de zaak.

De ‘drempelwaarde’

Wat de Vlaamse overheid doet, is niet wat Stad Gent gaat doen. Het staat er – naar mijn bescheiden mening – glashelder: Stad Gent gaat met drempelwaarden werken. Iedereen boven de drempelwaarde komt op een lijst waar geen rangschikking op basis van bekwaamheid meer wordt gemaakt. Uit al die kandidaten wordt dan gekozen voor de kandidaten met een buitenlandse herkomst, ongeacht de bekwaamheid.

Even de proef op de som nemen met een uiterst eenvoudig voorbeeld : Jacob haalt na een resem sollicitatietesten een score van 90/100. Yusuf, met buitenlandse herkomst, haalt na dezelfde sollicitatietesten een score van 80/100. De drempelwaarde is 70/100. Bij de Vlaamse overheid krijgt Jacob de job, bij Stad Gent krijgt Yusuf de job. Wissel nu de namen Jacob en Yusuf om en er is – terecht – sprake van discriminatie.

Welnu, ook in het geval van Stad Gent is er sprake van discriminatie. En in Vlaanderen is geen plaats voor discriminatie. En zo hebben de leden van het stadsbestuur en de politieke commentaren zichzelf eens te meer gedribbeld.

Onderzoeksfase

Groen Gent en andere progressieven hadden een dekmantel : spreek van ‘positieve’ discriminatie, want dan is het goed, niet waar ? Al vrij snel had de Vlaming dat handigheidje door en nu hebben ze een nieuwe term : ‘positieve actie’. Alsof we daar wel gaan in trappen, Bram. Gelukkig hebben Bram en de zijnen nóg een trucje achter de hand. Ze stellen nu dat het maar om een onderzoek gaat, en dus niet definitief.

Dat trucje kennen we ondertussen ook al. De kernuitstap in 2025, aldus het regeerakkoord van de Vivaldisten, moet ook onderzocht worden, met name of er geen ernstige tekortkomingen in de energietoevoer zullen zijn. In afwachting van dat onderzoek is minister Tinne Van der Straeten overal beginnen verkondigen dat de kernuitstap in 2025 er toch komt. En hup : Engie Electrabel schrapt alle investeringen zodat de kernuitstap in 2025 er effectief zal komen. Of het licht nog aan zal gaan, dat is minder van belang… Zo werken de Groenen federaal, zo zal het in Gent ook zijn. Want in Gent zijn er nog zulke zaken : de studie rond de impact van de uitbreiding van de LEZ (Lage Emissie Zone) komt er ook maar voor de show.

Eens te meer wordt het hemelsbreed verschil tussen wat gezegd wordt en wat gedaan wordt door het stadsbestuur pijnlijk duidelijk. En zo is dat heel aparte gevoel vanbinnen er een geworden van misselijkheid. Het vooruitzicht van een inclusieve samenleving die zo inclusief is dat de meerderheid van de Vlamingen er geen gelijke kansen meer krijgen, maakt mij ziek.

Laat er echter geen misverstand over bestaan : in Vlaanderen willen we dat iedereen gelijke kansen krijgt en dat de beste kandidaat de job krijgt ongeacht geslacht, genderidentiteit, etnische afkomst, handicap, leeftijd, levensbeschouwing, seksuele geaardheid, … .

Het is dringend tijd voor een ander Gent, een echt inclusief Gent, een beter Gent.

En even terzijde : hebben de Vivaldisten in Gent en federaal met zo’n coalitiepartner eigenlijk nog een oppositie nodig ?