We treffen Drieu Godefridi in een appartement in Elsene dat als kantoor dienst doet. Sober, stijlvol en omringd door, het weze gezegd, keurig geordende boekenstapels. “Ik lees snel, wat me in staat stelt veel te lezen”, grapt hij. “Vooral non fictie dan, maar ook boeken van Agatha Christie kan ik wel smaken, zeker omwille van het Engels.” In Franstalige België is hij een “public intellectual” met een rechts profiel, wat vooral betekent dat de mainstream-media hem dan maar grotendeels links laat liggen. Toch is hij, mede dankzij de moderne sociale mediakanalen, een gehoorde stem.
‘t Pallieterke kent hij goed (“mijn vader speelt het me soms door”) en uit zijn activiteiten op Facebook blijkt een erg positieve attitude naar Vlaanderen toe. Het moet gezegd dat zijn Nederlands meer dan keurig is, een toonbeeld voor menig Franstalige excellentie. “Het schrikt me niet af om Nederlands te spreken”, legt hij uit. “Ik bega fouten, maar het enige waar ik bang voor ben is dat mijn boodschap niet alle nuances bevat die ze moet hebben.” Het leidt tot een gesprek dat een voorbeeld zou kunnen zijn voor de vereniging ter promotie van de tweetaligheid van weleer, vermoedelijk inmiddels opgedoekt.
U laat er geen gras over groeien in uw boek. Reeds in een van de eerste alinea’s poneert u uw stelling : u verzet zich tegen het ‘ecologisme’, wat u als een totalitaire ideologie bestempelt en onderscheidt van de ‘ecologie’. Duidelijke taal.
“Het onderscheid is inderdaad fundamenteel. Met de ecologie heb ik geen probleem, dat is wetenschap die een analyse verschaft. Anders ligt dat bij het ecologisme, dat een politieke ideologie is die voorschrijft hoe de dingen zouden moeten zijn. Het perfide zit hem in de bewust gecreëerde verwarring en de indruk te wekken dat het ecologisme wetenschappelijk is.”
“Een belangrijke vaststelling is dat niet de mens centraal wordt gesteld. Wel de planeet. Op zich is dat al een vrij uniek uitgangspunt. Maakt men de vergelijking met het marxisme, ondanks alle kritiek die men erop kan hebben, dan stelt men vast dat toch de mens en de productiviteit centraal worden gesteld. Niet bij het ecologisme, dat dan nog eens gekoppeld wordt aan allerhande wetenschappelijke onzin. Het is een maatschappelijk model dat men ons wil opleggen, totalitair van aard, maar slim verpakt.”
Groene partijen
Op welke manier legt u dan het verband met de groene partijen die men in de hele westerse wereld aantreft?
“Alle verschillen in acht genomen ontpoppen die partijen zich als de vertolkers van deze ideologie. Daarenboven koppelen ze er bepaalde standpunten aan die er in se niets mee te maken hebben. Want hoe rijm je hun politiek van open grenzen en migratie met dat ecologisme ? Soms wordt de metafoor van de watermeloen gebruikt : groen vanbuiten, rood vanbinnen. Dit klopt echter niet. Deze mensen denken fundamenteel anders.”
Een interessante vaststelling die u doet is dat het electoraal gewicht van de groene partijen niet in verhouding staat tot de maatschappelijke macht die ze uitoefenen…
“Cijfers liegen niet. Leg de electorale resultaten van de groene partijen in de EU naast elkaar en je komt amper bij een getal met twee cijfers uit. Kijk naar hun aanwezigheid in het Europees Parlement, dat is echt geen grote fractie. Maar behendig wordt gebruik gemaakt van tal van andere kanalen om de ideeën te verspreiden. Ze hebben zich genesteld in zowat alle internationale niet-democratische instanties, de geledingen van de VN, de EU, noem maar op. En vergeet de rol van de media niet. Daar zit het totalitaire ook in. Het ontbeert hen aan een maatschappelijk draagvlak.”
U gebruikt het begrip “totalitair algoritme” van de ecologie, kan u dit kort verduidelijken ?
“Heel eenvoudig. Als menselijke CO2 het probleem is, dan is de mens het probleem. Die uitstoot tot 0 herleiden betekent dat die in al zijn handelingen gecontroleerd moet worden, op het vlak van verwarming, industrie, kinderen krijgen… Niets ontsnapt aan de hybris van de milieuactivisten.”
Eerste black-out
Tijdens de recente digitale voorstelling had Jean-Marie Dedecker het over het ecologisme dat over zijn hoogtepunt heen is. Deelt u deze optimistische kijk ?
“Was het maar waar, maar ik heb alvast niet de indruk. Ik wou Jean-Marie tijdens zijn bevlogen betoog niet tegenspreken, daarvoor respecteer ik hem te veel (lacht). Mijn pronostiek is dat het tij pas zal keren op het moment dat we met de eerste black-out geconfronteerd zullen worden. Dat zal de mensen aan het denken zetten, jammer genoeg rijkelijk laat.”
En nu we er bij stil staan, de obligate vraag bij het verschijnen van een boek hebben we u nog niet voorgelegd : waarom en waarom nu ?
“Ik ben het gewoon beu, le ras-le-bol zeg maar (lacht). Over het inhoudelijke hadden we het al. In mijn ogen is het ecologisme een kwalijke politieke ontwikkeling. Gevaarlijk voor onze samenleving en een heuse bedreiging voor onze toekomst, welvaart en zeker de welvaart van onze kinderen. Die inschatting en het feit dat bij mij een verzadigingspunt bereikt werd, deed me in mijn pen kruipen. Uiteraard na de dingen grondig onderzocht te hebben.”
Wat zijn de volgende stappen in uw – zeg maar – kruistocht tegen het ecologisme ?
“Met dit boek heb ik alvast het gros van mijn artillerie (lacht). Alle gekheid op een stokje, ik stopte er heel wat tijd in. Wat ik poneer is onderbouwd, en precies om die reden werk ik met voetnoten onderaan de pagina’s, anders dan het verzamelen van alle verwijzingen achteraan het boek. Mijn overtuiging zit in dit boek en daar wil ik op verder bouwen. Niet in het voorbereiden van een vervolg, maar door in te zetten op een zo breed mogelijke verspreiding ervan. Ongeveer twee jaar geleden rondde ik de oorspronkelijke Franse vertaling af. Ondertussen is het boek in het Engels, Braziliaans, Portugees en nu ook in het Nederlands te verkrijgen. De Duitse versie volgt. Maar ik tracht het ook in het Russisch en zelfs het Chinees vertaald te krijgen; gesprekken met uitgeverijen aldaar zijn op dit moment aan de gang.”
Een onafhankelijk denkend rechts-liberaal
Van opleiding is Drieu Godefridi jurist met een specialisatie in fiscaliteit, maar ook – en vooral – filosoof. Aan de Franse Sorbonne behaalde hij zijn doctoraat in de wijsbegeerte over het onderwerp Isonomia (ἰσονομία), ofte gelijkheid van politieke rechten. Politieke zoetwatertoestanden liggen hem niet. Waar hij zichzelf plaatst ? “De droite”, lacht hij. “Rechts dus, niet centrum-rechts, maar ook liberaal en beslist niet racistisch.”
Even was er sprake dat hij lijsttrekker zou worden voor het project van oud-MR-dissident Alain Destexhe, maar hij hield de boot af. “Dat ligt me niet, ik zou er mijn vrijheid door verliezen.” En net die vrijheid is hem heilig. “Weet u, in 1995 heb ik nog voor Guy Verhofstadt gestemd. Waar hij toen voor stond was hét antwoord op de immobiliteit die de PS dan weer incarneerde. Jammer genoeg verliep zijn traject anders dan we toen hoopten.”
