door Redactie Politiek ’t Pallieterke .
Dat meer dan 50.000 mensen op een winterdag naar Brussel afzakken om te betogen tegen het coronabeleid wordt door de beleidsmakers al te snel weggelachen. De manifestatie toont nochtans aan dat er een breder ongenoegen is bij de bevolking. Een wantrouwen waarvan de oorzaak niet enkel bij de pandemie ligt, maar ook bij het jarenlange stilzwijgen en wegkijken door politici van problemen zoals immigratie, criminaliteit, koopkracht en betaalbare pensioenen.
Het is een ongeschreven regel of principe : ontvang je als krant een lezersbrief of krijg je als politicus een mail van een geërgerde burger, dan zijn er minstens tien die overwegen een brief of mail te schrijven, maar het toch niet doen. Hetzelfde geldt voor deelnemers aan een betoging. Voor 10.000 manifestanten zijn er evenveel sympathisanten die thuisblijven.
En dus valt opkomst van vorige zondag op de betoging tegen het coronabeleid niet weg te lachen. Ook niet vergeten dat mensen die van plan waren te komen wellicht afgeschrikt werden door vroegere geweldplegingen op vorige manifestaties. De beelden van zondag tonen aan dat ze geen ongelijk hadden.
In de analyses die van de betoging worden gemaakt, gaat het vaak over de organisatoren en over de vraag of het nu radicaal-rechtse of radicaal-linkse groepen zijn die infiltreren en keet schoppen. Of wie de organisatoren zijn en wat hun agenda is. Waarbij het geen belediging is voor de betogers te stellen dat een aantal van de figuren achter de manifestatie tot een rariteitenkabinet behoren. Als men beweert dat de coronavaccins als doel hebben aan bevolkingsbeperking of controle van de nataliteit te doen, dan is er toch iets mis.
“Een wantrouwen is gegroeid ten opzichte van het coronabeleid door het verzwijgen en minimaliseren van problemen in het verleden”
Het verzwijgen of minimaliseren van problemen
Het zou echter al te gemakkelijk zijn om de mensen die deelnemen aan de betoging te beschouwen als een bende idioten die door allerlei complottheorieën niet meer helder zouden kunnen nadenken. Dat er een wantrouwen gegroeid is ten opzichte van het coronabeleid en zelfs de vaccinatie is het gevolg van wat in het verleden is gebeurd. Het gaat dan over het verzwijgen en minimaliseren van problemen. Neem nu de ellende die een ongebreidelde immigratie al met zich heeft meegebracht. Het leidde tot meer criminaliteit en toestanden waarbij vrouwen niet meer veilig over straat kunnen lopen. Niet enkel ’s nachts, zelfs overdag.
Wie het probleem aankaartte werd weggelachen. In het beste geval tenminste. Vaak kreeg men het verwijt racist te zijn en volgde een proces. Ook vandaag nog. Kijk maar naar de paternoster aan processen en aanklachten waarmee de Franse presidentskandidaat Eric Zemmour te maken heeft.
Welnu, wanneer mensen zien dat een probleem als immigratie verzwegen of geminimaliseerd wordt, dan is het een kleine sprong naar het vermoeden dat men in deze coronacrisis de bevolking voorliegt, of het nu over de strenge coronaregels gaat of over de vaccinatiecampagne. Het is ook opmerkelijk dat politici en pers het zeer moeilijk hebben om dat ongenoegen te vatten en te kaderen. Alsof ze in een parallel universum leven.
“Het is alsof politici en de pers in een parallel universum leven”
Geen visie op lange termijn over onze welvaart
De frustratie bij de bevolking is trouwens niet alleen ingegeven door het feit dat beleidsmakers opzij kijken bij ergernissen als immigratie en criminaliteit. Wat politici zelf vaak onderschatten is de boosheid over niet nageleefde beloftes. En dan gaat het niet over wat men tijdens een verkiezingscampagne doet.
Neen, het gaat over de indruk die politici wekken dat ze de grote welvaartsuitdagingen de baas kunnen, zoals het behoud van de koopkracht en de betaalbaarheid van de pensioenen. De voorbije 20 jaar werd meer dan eens de indruk gewekt dat de pensioenen betaalbaar waren. Maar steevast bleek het bedrog te zijn. Over het Zilverfonds moet men niet meer beginnen, want iedereen weet wat voor een vorm van volksverlakkerij dat was. Andere pensioenhervormingen werden met veel poeha aangekondigd, maar stelden weinig voor.
Het overige economische beleid voedde het wantrouwen eveneens, zoals de sanering van de begroting. Al 40 jaar heeft men het over besparingen. Door een ‘stop and go’-beleid werd het ene jaar gewerkt aan die sanering en het jaar erop niet meer. De bevolking krijgt echter de indruk dat men echt elk jaar met besparingen en hogere belastingen om de oren wordt geslagen.
Politieke merken zijn ‘op’
Ondertussen wordt duidelijk dat de klassieke politieke partijen geen antwoord meer klaar hebben op al die uitdagingen. Dat is niet nieuw, maar wordt nu wel pijnlijk duidelijk. De nieuwjaarstoespraken van de partijvoorzitters hebben dat nog maar eens aangetoond. Egbert Lachaert van Open Vld begint voor de elvendertigste keer over vernieuwing. En over lagere belastingen. Dat voor een partij die al 20 jaar in de regeringen zit… Blijkbaar heeft men bij Open Vld nog altijd niet door dat het politieke merk gewoon op is. Het feit dat er over een paar jaar bij de gemeenteraadsverkiezingen steeds meer burgemeesters van traditionele partijen zullen zijn die niet onder de eigen partijnaam wensen op te komen, is een duidelijk signaal.
Mogelijk nog pijnlijker dan het betoog van Lachaert was dat van CD&V-voorzitter Joachim Coens. Een recyclage van typische christendemocratische gemeenplaatsen, zoals ‘de mensen centraal stellen’. En de partijvoorzitter diepte zelfs nog het thema van het ‘ongebreidelde kapitalisme’ op. Waar hij dat vandaan haalt en wat de bedoeling hiervan is, blijft onduidelijk. Op gemeenplaatsen als deze zit de Vlaming nu echt niet te wachten.
Foto’s (c) Gazet van Hove.