door Jurgen Ceder in ’t Pallieterke .

“Komaan, Ben, tijd om die kooien buiten te kippen”, las ik op een reclamebord langs de weg. De slogan kadert in een campagne van Gaia tegen het houden van kippen in veel te kleine kooien. De Ben die ze aanspreken is uiteraard Ben Weyts, minister bevoegd voor dierenwelzijn. Ik wil aan de Ben Weyts die bevoegd is voor onderwijs mijn eigen oproep doen : “Ben, haal die regenboogvlaggen weg uit de scholen.”

Er was vorige week heel wat te doen over de regenboogvlag die was opgehangen in het Xaveriuscollege ter gelegenheid van de ‘Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie’. Enkele islamitische scholieren hebben die vlag naar beneden gehaald en bespuwd. Ook in Deurne werden regenboogvlaggen vernield.

De regenboogvlag is een uitermate ideologisch symbool

Omdat de daders moslims waren, hoorden we uiteraard veel stemmen van nuance en begrip. Ik betwijfel of de daders er zo diep hadden over nagedacht, maar een van de argumenten die achteraf werden aangehaald snijdt wel degelijk hout. Het Xaveriuscollege heeft de hoofddoek – terecht – verbannen als strijdig met de neutraliteit van het onderwijs. Maar de regenboogvlag is ook een uitermate ideologisch symbool. De strijd tegen discriminatie van homo’s is nog slechts een klein onderdeel van een veel bredere en radicalere agenda.

Van non-discriminatie naar woke

Moraalfilosoof Patrick Loobuyck durft de evidentie van regenboogvlaggen in scholen in vraag te stellen : “Voor sommigen is de vlag een neutraal symbool voor gelijkheid, voor anderen staat het voor het promoten van een levensstijl die te koop loopt met het lichaam en met seksualiteit.” Ook Jurgen Slembrouck (Vrijzinnige Dienst UA) is kritisch : “Dat burgers via de overheid nu haast gedwongen worden om onder de regenboogvlag te varen en respect te betuigen, lokt vanzelfsprekend weerstand uit. Het problematische gebruik van de regenboogkleuren draagt niet bij tot pacificatie, maar zet aan tot agitatie.” (De Morgen)

De regenboogvlag is op publieke plaatsen binnengeraakt onder het mom van gelijkheid van holebi’s. Het gevaar om van holebifobie verdacht te worden is nog steeds de reden dat slechts weinigen bezwaren durven uiten. Maar in het spoor van gelijke rechten is een radicale ideologische agenda binnengesmokkeld die gerust onder de noemer ‘woke’ geplaatst mag worden.

Het meest nefaste onderdeel daarvan is de transgenderideologie, het idee dat er tussen geslacht (biologisch) en gender (wie je zelf denkt te zijn) slechts een losse band bestaat. Wetenschappelijk gezien is dat onzin. Gender is niet fluïde, alleen onze ideologische opvattingen daarover zijn fluïde.

RoSa

Als papa van een schoolgaande zoon kreeg ik deze week een demonstratie van de werkelijke betekenis van het regenboogactivisme. Op de Dag tegen Homofobie en Transfobie ontving ik van de school – vermoedelijk op bevel van het Katholiek Onderwijs – twee folders in mijn elektronische brievenbus. De problematiek van haat of discriminatie komt daarin niet eens ter sprake. Allebei gaan ze over ‘genderbewustzijn’.

De eerste folder is afkomstig van vzw RoSa, een ideologische drukkingsgroep rond ‘gendergerelateerde kwesties en feminisme’. Dat ‘feminisme’ mag je met een korrel zou nemen. Heel wat feministen zijn helemaal niet gediend met de transgenderideologie die RoSa propageert.  Vraag het maar aan JK Rowling of Germaine Greer. RoSa is trouwens ook gekant tegen het hoofddoekenverbod, evenmin een vrouwvriendelijk standpunt. 

Op de website van de vereniging vind je veel ideologische traktaten, waaronder heel wat aandacht voor ‘intersectionaliteit’, zowat de kerngedachte van woke. Vzw RoSa is een clubje dat best model kan staan voor wanneer je wil uitleggen wat het woord ‘woke’ eigenlijk in de praktijk betekent. Hoe is deze radicale vereniging in het Vlaamse onderwijs de referentie kunnen worden voor de opvoeding van kinderen over ‘genderkwesties’ ? RoSa stelt – met steun van de overheid – aan de onderwijzers lespakketten ter beschikking om zelfs kleuters ‘genderbewust’ te maken. Hoe is dat het nieuwe normaal geworden ?

De andere folder stuurt mij naar ‘Genderklik’, een webpagina van de Vlaamse Gemeenschap, waarvan de inhoud nauwelijks te onderscheiden is van die van een ideologische drukkingsgroep. Je vindt er onder andere een artikel van een transgender die benadrukt hoeveel zijn leven verbeterd is sinds de geslachtsverandering, een column waarin een stelling wordt genomen tegen het verbod op transgenderpropaganda aan jonge kinderen op scholen in Florida en heel wat mogelijkheden om door te klikken naar de vzw Rosa. Onder de rubriek ‘klascement’ worden door de Vlaamse overheid ook ‘toolkits’ aangeboden “om genderbewustzijn bij kinderen te stimuleren”.

We evolueren naar een samenleving waar men zelfs jonge kinderen stimuleert om hun geslachtelijke identiteit in vraag te stellen

Wanneer de overheid zelf stoornissen aanmoedigt

Het is verbazend hoe snel een bizarre opinie in de marge van de slachtoffercultuur de positie heeft verworven van een waarheid die niet meer in vraag gesteld mag worden en nu al door de overheid en het onderwijs gepropageerd wordt, zelfs bij zeer jonge kinderen.

Professor Paul McHugh is het voormalige hoofd van de psychiatrie in het wereldvermaarde Johns Hopkins-ziekenhuis in de VS. Hij was een pionier in operaties gericht op geslachtsverandering, maar stopte daarmee toen hij merkte dat die meer problemen veroorzaakten dan oplosten. Zijn analyse is leerzaam : “Het is een triest feit dat de meeste van deze jongeren geen therapeuten vinden die bereid zijn hen te beoordelen en te begeleiden op een manier die hen in staat stelt hun conflicten op te lossen en hun veronderstellingen te corrigeren. Integendeel, zij en hun families vinden alleen ‘genderadviseurs’ die hen aanmoedigen in hun seksuele misvattingen.”

Dat is ook de situatie waar wij snel op afstevenen. Het idee in een verkeerd lichaam vast te zitten is meestal even onterecht als het gevoel van een anorexiapatiënt te dik te zijn of de angst van iemand die lijdt aan achtervolgingswaanzin. De aangewezen behandeling bestaat erin hen te helpen hun misvattingen te overwinnen. Wij evolueren echter naar een samenleving waar we net het omgekeerde doen en zelfs jonge kinderen stimuleren om hun geslachtelijke identiteit in vraag te stellen. Dat is ronduit schadelijk.

Vreemd genoeg zet die evolutie zich door met een minister van Onderwijs van een partij die zichzelf conservatief noemt. De N-VA blijft op dat punt dan ook tweeslachtig – excusez le mot. Terwijl N-VA Aalst de moed had zich te verzetten tegen regenboogzebrapaden, zijn andere lokale afdelingen – vorige maand nog N-VA Boechout – net vragende partij om die aan te leggen. Lokale mandatarissen kan je van naïviteit verdenken. Dat excuus geldt niet voor Ben.

Foto’s (c) Gazet van Hove.