door Pieter Van Berkel in palnws.be .
De naam verraadt het al : het ‘Café Laïque’ in de Europese wijk in Brussels is uitgesproken laïcistisch. “Het is een onafhankelijke plaats gewijd aan de verdediging van seculiere waarden in dienst van een werkelijk diverse samenleving die de beginselen van vrijheid, gelijkheid, solidariteit en neutraliteit waarborgt, geïnspireerd door het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie”, staat te lezen in het charter van het café, dat begin dit jaar werd geopend.
Klassiek secularisme en liberalisme dus, naar Franse traditie. Volgens het café staat dit secularisme onder druk “in scholen en universiteiten, in bedrijven, in overheidsdiensten en op culturele podia”. De zaak wil een plek zijn voor open debat, ook over controversiële onderwerpen. De organisatie benadrukt ook “geen gesegregeerde evenementen op het gebied van gender, cultuur of religie te houden, aangezien deze onverenigbaar zijn met haar filosofie en waarden”.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het café, dat zich in Brussel in feite ‘behind enemy lines’ bevindt, een doorn in het oog is van islamisten, islamo-gauchisten en woke-activisten. Hoe droevig het ook moge zijn, het was wellicht slechts een kwestie van tijd voor het café het mikpunt van geweld zou worden.
Transfoob
De daders waren echter geen radicale haatbaarden, maar woke transgenderactivisten. “Het café Laïque Brussel is vanavond vernield door terroristische transactivisten. We dienen klacht in”, meldt de organisatie op sociale media. Op afbeeldingen zijn vernielingen, stenen en omgegooide bloempotten te zien. Op het venster van het gebouw prijkt de tekst : “Transfoob racistisch café’.
Aanleiding voor de genderfluïde terreur was een lezing die kritisch was over geslachtsverandering bij kinderen. “Psychoanalytici Caroline Eliacheff en Céline Masson (twee sprekers op het evenement) hebben gewaarschuwd voor het misbruik van ‘transgenderisme’ onder minderjarigen”, luidt het op de website.
“Progressieve emancipatie of ideologische werving ?”, klinkt het verder. “Afgezien van het feit dat hormonale en chirurgische behandelingen van een gezond kind een patiënt voor het leven zouden maken, dreigt de te snelle reactie op dit verlangen naar een geslachtsverandering ook psychologisch schadelijk te zijn. Veel (te vaak verzwegen) stemmen geven toe deze overgang te betreuren, terwijl verschillende landen terugkomen op het vroegtijdig voorschrijven van puberteitsblokkers en hormoontherapie. In naam van de kinderbescherming hekelen Caroline Eliacheff en Céline Masson het zogenaamd ‘recht op zelfbeschikking’ dat het lijden van adolescenten verdoezelt en instrumentaliseert.”
Ondanks het geweld kon de lezing uiteindelijk toch doorgaan.
