door Redactie Politiek in ’t Pallieterke .
In het najaar van 2020 vonden liberalen en groenen elkaar om een Vivaldi-regering te vormen en een mogelijke PS-N-VA-alliantie te counteren. Vandaag zijn er verschillende redenen om aan te tonen dat zeker Open Vld en de groene partijen de basis willen leggen voor Vivaldi II. Het bindmiddel: een anti-Vlaams front, woke en de Europese Green Deal.
Wanneer u dit leest, is het mogelijk dat staatssecretaris voor Gelijke Kansen Sarah Schlitz (Ecolo), tot voor kort trouwens quasi onbekend in Vlaanderen, ontslag heeft genomen. Een week geleden kreeg de Luikse een reprimande omdat ze het eigen logo en niet dat van de regering of van het beleidsdepartement had gebruikt bij de aankondiging van een tentoonstelling in de Dossin-kazerne over de vervolging van homoseksuelen tijdens WO II. De tentoonstelling kon rekenen op subsidies van het departement van Gelijke Kansen. Het gebruik van het persoonlijke logo van een politicus is in dit geval verboden. En ‘la Schlitz’ verspreidde ook onwaarheden waaruit bleek dat ze zelf het fiat had gegeven voor het afdrukken van het persoonlijke logo.
Het is opvallend dat premier De Croo Sarah Schlitz harder steunt dan zijn partijgenote Eva De Bleeker die ontslag moest nemen
De oppositie eiste haar ontslag, maar eerste minister Alexander De Croo (Open Vld) hield haar voorlopig de hand boven het hoofd. Ze kreeg een week respijt. Om tegen nu ongeveer een oplossing te vinden via een nieuw goedbetaald postje? Omdat men binnen de federale regering van oordeel is dat er straks toch nog lijken uit de kast vallen en Schlitz moet vertrekken?
Het is wel opvallend dat De Croo deze staatssecretaris harder steunt dan Eva De Bleeker die vorige herfst ontslag moest nemen, terwijl ze nochtans eerlijk communiceerde over de kaduke begroting. Uiteraard trad De Croo toen relatief snel op omdat dit alles negatief afstraalde op zijn positie als premier, maar feit is dat het blijkbaar gemakkelijker is om een regeringslid uit de eigen partij voor de bus te gooien dan een groene excellentie. Terwijl je als buitenstaander zou denken dat Ecolo de Vivaldi-partij is die het verst verwijderd is van Open Vld, zowel inhoudelijk als strategisch.
Liberalen als groene levensverzekering
Welnu, dat is slechts schijn. In 2020 is het een liberaal-groene as die de basis legde voor Vivaldi. De liberalen zagen het niet zitten dat de PS en de N-VA samen een deal zouden sluiten bestaande uit meer Vlaams bevoegdheden (desnoods zonder grondwetswijziging via ministercomités) aan de ene kant en een beleid van hoge federale sociale uitgaven aan de andere kant. België werd verder uitgekleed met weliswaar een nog altijd zware federale factuur. De tricolore belgicisten die de liberalen zijn hebben dat dus gecounterd met opvallend genoeg MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez in een sleutelrol. Samen met Ecolo-kopstuk Jean-Marc Nollet versterkte hij deze groen-blauwe as. Ondertussen is het wel ironisch dat de Franstalige liberalen binnen de federale regering de grootste criticasters zijn van de groenen.
Maar politiek draait om macht en Ecolo en Groen beseffen maar al te goed dat zo’n as met de liberalen een levensverzekering is om in een volgende regering terecht te komen. Paars-groen met eventueel cd&v en aan Franstalige kant Les Engagés (ex-cdH) is zowat de enige coalitie waarin een rol is weggelegd voor de groenen. Deze blauw-groene connectie levend houden is cruciaal voor Ecolo en Groen. Met Alexander De Croo hebben ze daar een bondgenoot, want hij ziet dat als een basis voor een verlengd verblijf in de Wetstraat 16.
Ecolo en Groen beseffen maar al te goed dat een as met de liberalen een levensverzekering is om in een volgende regering terecht te komen
Groen bobo-liberalisme domineert
Zich strategisch aan elkaar klikken met het oog op een volgende regeringsdeelname, is één zaak. Maar wat met de inhoudelijke convergenties tussen liberalen en groenen? Die zouden toch mijlenver van elkaar moeten staan? Niet hier en zeker niet wat de Vlaamse liberalen betreft. Open Vld is al langer dan vandaag een groene, stedelijke bobo-links-liberale partij geworden. Wat nog versterkt is door het vertrek van de klassieke liberale kiezers. Een aantal thema’s maken dat er een inhoudelijk bindmiddel is tussen groenen en liberalen.
Ten eerste is er het belgicisme, of beter gezegd: een anti-Vlaams front. Afgezien van de neocommunisten van PVDA/PTB is er geen partij belgicistischer dan Ecolo, waarbij men natuurlijk de nodige doses anti-Vlaamse retoriek hanteert. Onder andere in Brussel is duidelijk dat Ecolo een anti-Vlaamse partij is. Groen doet als kleinere broer of zus gewoon mee. Even belgicistisch is Open Vld. En ook daar is men er niet vies van om oude koeien uit de gracht te halen. Meer bepaald als men Vlaams-nationalisme gelijkstelt aan collaboratie en (neo)nazisme.
Veelzeggend in dat verband was de Instragampost van een kabinetsmedewerker van Sarah Schlitz die de N-VA linkte aan de nazi’s. Nu is Ecolo hier niet aan haar proefstuk toe, dus zo verrassend is dat niet. Maar het was veelzeggend dat Schlitz die eerst niet veroordeelde of zich excuseerde, maar op Twitter stelde dat “de misdaden van het nazisme op geen enkele manier te vergelijken zijn met het parlementaire werk van de heer Loones (Sander Loones die het geknoei van Schlitz heeft aangeklaagd, red.) .” Oef. Je kan er eens hartelijk om lachen, maar wie de Wetstraat kent, weet dat er op Open Vld-kabinetten hetzelfde discours wordt gehanteerd waarbij N-VA’ers als halve nazi’s worden afgeschilderd.
Tweede gelijkenis tussen Open Vld en de groenen : het woke-debat. Meer en meer Vlaamse links-liberalen hebben het enkel nog over de nood aan een zeer brede interpretatie van de mensenrechten en de verdediging van de belangen van alle mogelijker minderheden.
Ten slotte zijn er de economische convergenties en dat maakt het al helemaal perfide. Net als de groenen zijn de liberalen de grootste verdedigers van de Green Deal van de fundamentalistische klimaatpaus Frans Timmermans.
Alarmbellen
Wie zijn oor te luisteren legt blij Vlaamse werkgeverskringen, hoort steeds meer alarmerende signalen. In gesprekken met liberale kopstukken horen de leden van Voka en Unizo steeds meer standpunten als “er is in Vlaanderen geen toekomst voor industrie”, “zonder volledige hernieuwbare energie kunnen we niet verder” tot het hele ‘degrowth’-discours waarbij economische groei als irrelevant en zelfs gevaarlijk wordt gezien. Een weinig opbeurend vooruitzicht als dat de prioriteiten van de volgende federale regering zijn.
foto’s (c) Gazet van Hove.