Kristof Calvo in De Afspraak. foto : ©VRT

COLUMN – door Siegfried Bracke – www.doorbraak.be .

Eerder die dag had ik hem voor een select gezelschap in West-Vlaanderen voorspeld als gast in De Afspraak : Kristof Calvo. En ik had er gekscherend Paul De Grauwe aan toegevoegd, omdat die sowieso minstens één keer per week wordt opgevoerd.

’s Avonds had ik twee keer prijs. Het is hét kenmerk van de nieuwsprogramma’s van onze openbare omroep : je weet wat je gaat krijgen. In die zin is de VRT uiterst betrouwbaar.

‘Ik hou ook wel van afwisseling’, zei Kristof Calvo, over zijn draai naar Mechelen. Toen men hem gelukkig eerst al had gevraagd hoe zijn dag was verlopen. Want dat was dé vraag waarop elke kijker het antwoord wilde kennen. Net zoals allicht velen met verwondering werden bevangen toen Calvo zei dat hij van Mechelen houdt.

Maar Calvo sprak ook zijn biecht : hij was vroeger te veel bezig geweest met minister willen worden. Hij gaat voortaan complexloos voor zijn ideeën, zei hij. En Calvo ging door : hij had het lastig met het huidige politieke klimaat.

Het bestaat dus : pyromanen die vinden dat er te veel branden zijn.

We waren intussen tien minuten bezig, en toen kwam de eerste vraag : als u voor 2024 een pikzwarte zondag voorspelt, dan is het nu niet het moment om te vertrekken. Ook Calvo zei dat dat een uitstekende vraag was. Maar, zei hij, ik alleen ga die zwarte zondag niet tegenhouden. En ik zal duidelijk maken dat het ook anders kan, zij het dus op lokaal niveau. En, zei hij nog, politici die A zeggen en B doen, zo wil ik niet zijn.

Onthulling

Dat zijn drie enigszins vreemde gedachtesprongen op rij. Dat lijken eerder antwoorden om een zwarte zondag aanvaardbaar te laten lijken. Of het is alvast geen antwoord op de vraag over het juiste moment om het schip te verlaten. Vooral ook omdat Calvo daar in één adem aan toevoegde dat hij volgens sommigen nu status ging verliezen. Maar daarover was hij dan weer helder : je m’en fou, zei hij, ik hou van politiek.

Calvo is het zesde parlementslid van Groen dat ermee stopt. Zegt dat iets over Groen, was de vraag. Calvo deed een onthulling. Bij andere partijen gaan er ook nog komen, zei hij. Dat ging dus niet meteen over Groen, en dat werd hem ook opgemerkt. Het doemscenario van 2003 – geen verkozenen meer in de Kamer – was niet ver meer af, werd opgeworpen. Calvo zei dat hij niet meer bezig is met peilingen. Hij zei met ideeën bezig te zijn. En, voegde hij toe, je kan heel veel betekenen met zes procent van de stemmen, en heel weinig met tien procent.

naar de kiesdrempel ?

Of hij niet het zekere voor het onzekere kiest, was de volgende vraag. Calvo ontkende, en zei dat het belangrijk is eerlijk te zijn. Dat groene kiezers dat ook appreciëren. En Groen had nog veel toekomst, voegde hij nog toe. Vooral door de ideeën.

Of hij niets zag in de Europese lijst, werd gevraagd. Dat is te ver van Mechelen, zei Calvo. Hij verontschuldigde zich omdat dat, zei hij, een provincaals antwoord was. Maar toen kwam het. Calvo zei dat praatprogramma’s nood hebben aan mensen die met ervaring maar geheel vrij over politiek kunnen spreken. Hij keek er nu al naar uit, zei hij.

We gaan hem dus nog terugzien. Zoals De Grauwe. Die kwam tussen en zei dat toen hij in het parlement zat, hij door journalisten werd gewantrouwd. Maar nu had hij daar, tot zijn grote vreugde, volstrekt geen last meer van : alle journalisten geloofden hem.

Calvo voelde dat het einde van het gesprek nabij was. Hij riep iedereen op om kandidaat te zijn voor het parlement. Doe het, zei hij.

de goede vriendin van Christof …

Of dit een soort hoogtepunt in een soort absurd theater moest zijn, is onduidelijk. Feit is wel dat op dat moment – voor wie wil checken : 17 minuten 15 – een van de andere gasten, Anne Teresa De Keersmaeker, zich in een soort trance bleek te bevinden : vreemde, trage bewegingen met het hoofd, gesloten ogen… Raar… Zonder twijfel niet betekenisloos, als idee.

Calvo kreeg nog de vraag of hij al wist welke bevoegdheden hij wou als schepen van Mechelen, maar uiteraard antwoordde hij daar niet op. De toffe portefeuille van Caroline Gennez is een les geweest voor de hele Vlaamse politiek. Calvo zei iets over de kiezer die beslist. En over ideeën.

Uittredingsvergoeding

Het idee van de politieke vernieuwing kwam niet ter sprake. Hoe het nu zat met zijn vergoeding (dik 2.000 euro netto) als ondervoorzitter ? Of die al afgeschaft was ? Of hij daar geen afstand kon van nemen ? Al was het maar om het verschil te maken ? Of hij het gekregen geld, Herman De Croo-gewijs, gaat terugstorten ? Als idee, om het verschil te maken ? En of hij zijn forse uittredingsvergoeding (dik 250.000 euro) ging opnemen ?

Daar was kennelijk geen tijd meer voor. Paul De Grauwe moest komen. Over de rente op de spaarboekjes.

De banken krijgen zelf 3,25 procent, verdienen daar miljarden mee, meer dan hun winst van vorig jaar, en ze geven aan hun rekeninghouders ocharme 0,11 procent. Anderhalve procent, riep De Grauwe, is een absoluut minimum, maar de minister van Financiën, stel u voor, is daar tegen ! Hij geeft dat geld liever aan de aandeelhouders !

Een een-tweetje met de redactie – met vaste gasten kan je al makkelijker eens iets afspreken. Want prompt zagen we de minister van Financiën in de Kamer die zei dat hij dat allemaal toch eerst eens wou bekijken.

Dat is toch niet ernstig ! De Grauwe raakte zowaar opgewonden. Naarmate hij verder ging werden de cijfers over de winst van de banken almaar groter. Er werd opgeworpen dat de banken nog veel leningen lopen hadden aan zeer lage rente. Maar de professor maakte daar brandhout van. Als er banken zijn die dat probleem hebben, dan zijn dat echte stommeriken, zei hij. En de bankiers in België zijn géén stommeriken !

De banken betalen veel belasting, was nog een tegenwerping. ‘Maar als gij naar de winkel gaat betaalde gij ook veel belasting, hè !’ sneerde de professor van de London School of Economics (bijkantoor Reyerslaan). Trouwens, zonder onze belastingen zouden al die banken vandaag niet eens meer bestaan ! De minister heeft alleen maar een pen nodig, zei hij. Om van het huidige minimum van 0,11 procent gewoon anderhalf procent te maken ! Zo simpel is het !

Maar er zijn andere economen die ook pleiten voor voorzichtigheid, werd opgemerkt. ‘Economen ?! Uit de financiële sector ?! Die zijn allesbehalve neutraal !’ Paul De Grauwe bleek verveld tot de intellectuele versie van Raoul Hedebouw. En alsof dat laatste moest worden geconsolideerd, voegde hij eraan toe : ‘Als we straks allemaal ons spaargeld van de banken weghalen, zullen we nog wel eens zien !’ Een nauwelijks verholen oproep tot collectieve run on the banks. Het hele panel zat op apegapen.

Alleen Calvo merkte op : ‘Professor, u zou een uitstekend politicus zijn.’ ‘Wij staan aan de kant van het volk’, antwoordde De Grauwe.

En ja, bij nader toezien, er zijn ook tv-programma’s waarvoor het volk kijk- en luistergeld zou moeten krijgen.

SIEGFRIED BRACKE

Siegfried Bracke

Siegfried Bracke was gemeenteraadslid in Gent voor N-VA en Kamervoorzitter. Voordien was hij journalist bij VRT.

foto’s (c) Gazet van Hove.