door Julien Borremans in ’t Pallieterke .
In ware Chicagostijl voltrekken er zich afrekeningen in het Brusselse drugsmilieu. De situatie wordt acuut. De politie, het gerecht en de politici kijken machteloos toe hoe maffiaclans zich professioneel en heel wendbaar organiseren. Slechts 2 procent van hun vermogen wordt door het gerecht in beslag genomen. België is één van de grootste producenten van synthetische drugs. Een radicale oplossing kan een uitweg bieden.
Vorige week vond er in de Wayezstraat in Anderlecht een afrekening in het drugsmilieu plaats. Op sociale media circuleren verschillende berichten die gewag maken van represailles. Eerder deze maand viel er in de beruchte Anderlechtse wijk Peterbos ook al een schietincident te betreuren. Er waren evenwel geen slachtoffers, maar de opeenstapeling van druggerelateerde criminele feiten wijst op een spectaculaire toename van de drugstrafiek in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
Zowat in en om ieder metro- en treinstation neemt de onveiligheid toe. Onlangs trokken de inwoners in de wijk rond het Noordstation aan de alarmbel. De wijk kreunt onder het overvloedig drugsgebruik en -geweld. Volgens de federale gerechtelijke politie zijn er dit jaar alleen al minstens 9 doden in Brussel gevallen die aan drugsgeweld kunnen worden gelinkt. Tel daarbij nog eens minstens dubbel zoveel schiet- en steekincidenten bij waarbij geen doden zijn gevallen. Daarmee dikt Brussel zijn reputatie als Marseille-aan-de-Zenne sterk aan.
Crackgebruik stijgt explosief
In Brussel stijgt het crackgebruik explosief. Crack wordt omschreven als de drug van de armen. Het is een stuk goedkoper dan cocaïne en het effect is kort, maar heel intens. De vraag is zo groot dat onder meer in de buurt van het Vossenplein er twee vaste verkooppunten in shiften worden bemand. Om gebruikers te beschermen tegen allerlei ziektes die gelinkt worden aan het roken van crack, worden sinds jaren crackpijpjes uitgedeeld aan gebruikers. Bij Transit – een opvangcentrum voor volwassenen die verslaafd zijn aan drugs – houden ze de cijfers bij. In 2015 werden er 600 uitgedeeld. Dit jaar zit men al aan 15.000 crackpijpjes.
Overal in Brussel vind je crackgebruikers : in deurportieken, metrogangen, parkeergarages, stationsbuurten of langs de kant van de weg. Crackgebruik leidt tot een opgewekt en euforisch gevoel, tot zelfoverschatting die kan omslaan naar opgefokt gedrag en agressie. Verschillende buurtbewoners getuigden de afgelopen weken dat ze door verslaafde crackgebruikers zonder reden werden aangevallen. “Ze staren je aan en als je durft te kijken, word je gemolesteerd”, getuigde een oudere man.
Na een paar minuten verdwijnen de opgewekte effecten en voelt de gebruiker zich overprikkeld, geïrriteerd, depressief en rusteloos. Daardoor wordt de drang om een nieuwe hit te nemen erg groot en vaak zelfs onbedwingbaar. Om zijn honger naar een nieuwe portie te stillen, is de gebruiker tot alles in staat. De criminele feiten stapelen zich dan ook op. De politie staat machteloos en kan de overlast niet meer aan. Verschillende buurtbewoners getuigden reeds openlijk voor de camera’s dat het soms uren duurt vooraleer de politie komt opdagen. Dealers krijgen dan ook vrij spel. Heel wat mensen voelen zich onveilig en dragen daarom wapens bij zich.
Institutionele atoombom
De gebruikersruimte Gate in de Anneessenswijk moet alvast zorgen voor minder crackgebruik op straat. In die ruimte kunnen drugsverslaafden in een gecontroleerde omgeving gebruiken. Ze worden er dan verder begeleid naar reguliere zorg. Bianca Debaets (cd&v) plaatst grote vraagtekens bij dat initiatief : “Ik geloof niet dat je drugsverslaafden helpt zonder dat daar een afbouwscenario aan wordt gekoppeld. Gate is een plek die gefaciliteerd en betoelaagd wordt met overheidsmiddelen, waar je mensen de kans geeft om illegale middelen te gebruiken. De gebruiker krijgt te veel ruimte, waardoor het project gedoemd is om te falen.”
Volgens gewezen staatssecretaris Pascal Smet is in Brussel iedereen bevoegd, maar niemand verantwoordelijk. Volgens Smet zijn er veel te veel bestuurslagen en politici, en staat het gewest aan de financiële afgrond. Pas als de ‘sense of urgency’ in Franstalige kringen doordringt, zal er volgens Smet iets veranderen. Intussen moeten we machteloos toezien hoe Brussel steeds dieper in de problemen wegzakt. Het enige wat verandering kan brengen, is een institutionele atoombom op de Brusselse instellingen, waardoor een aantal bestuurslagen worden weggeveegd of samensmelten. Pas dan kan er in Brussel iets veranderen.
foto’s (c) Wikimedia Commons.