door Arthur van Amerongen in ’t Pallieterke .
Ik kreeg een berichtje van Martin Bosma, de geestigste politicus in het Nederlandse parlement en een geestdriftige aanhanger van de Vlaamse Beweging. Bij de laatste verkiezingen kreeg de PVV’er bijna 50.000 voorkeurstemmen en hij schreef mij : “Bijna de helft dankzij jou !”
Nou had ik via sociale media en mijn diverse columns de lezers dwingend geadviseerd om op Bosma te stemmen – deels provocerend en deels om ideologische redenen -, maar ik wist niet dat ik als stokoude influencer zoveel macht had.
Martin ontmoette ik in 1985 tijdens het college modern Hebreeuws aan de Universiteit van Amsterdam en we waren meteen kroegmaatjes. Na ieder college gingen we een bodempje leggen bij de shoarmaboer om vervolgens sloten bier naar binnen te werken in de krochten van Amsterdam. We zijn elkaar sindsdien blijven volgen en hij schreef het voorwoord van mijn boek ‘Dwarsdenker des Vaderlands’. Bosma : “Arthur zal nooit rijk worden van zijn pennenstreken. Literaire prijzen zullen Don Arthur evenzeer aan de gojse neus voorbijgaan. Want blank. Want hetero. Want niet links. Ware hij een brave policor-inktkoelie geweest met onderdanig getikte stukjes in bubbeliaanse newspeak, dan had de grachtengordel ronkend aan zijn voeten gelegen en kon hij high-fivend naar het boekenbal of DWDD – met dito oplagecijfers. Maar het is zoals het is. De columnist is de nar. En die eet pas als de rest is uitgegeten en voldaan een boertje laat.”
Vox populi
Heel veel PVV-sympathisanten die ik ken, hingen dat niet aan de grote klok. Inmiddels zijn er 2,5 miljoen PVV-stemmers en die kan je niet langer in een kast verstoppen, laat staan dat ze zelf in die kast willen blijven. Ik zag de overwinning van Wilders aankomen – kwestie van goed luisteren naar de ‘vox pop’-, maar had nooit verwacht dat hij 37 zetels zou krijgen. De sokpoppen van het Vlaamse mediakartel daarentegen reageerden à la Pavlov en jankten als hyena’s. De Nederlandse journalistiek leeft al decennialang in een bubbel.
Eerst waren mijn geliefde collegaatjes in totale verwarring over de populariteit van Fortuyn en schreven ze die kapot. Hetzelfde deden ze met Thierry Baudet en daarna Caroline van der Plas van BBB. De afgelopen maanden werd het moeilijk voor het leger inktkoelies : ze moesten én Pieter Omtzigt én Caroline Van der Plas én Geert Wilders slopen, en anderzijds Frenske Timmermans – Kaag met een pens en een baard – de hemel in schrijven. Een ondankbare taak. Je zou toch verwachten dat er eindelijk eens een soort mea culpa zou komen bij de media, of in ieder geval enige introspectie, maar het tegendeel is waar. Inmiddels hebben de zelfverklaarde hoeders van de linkse kerk zich herpakt en zijn de rangen weer gesloten : alle pijlen op Wilders.
De kans op een kabinet-Geert I is klein, maar er is een lichtpuntje : Martin Bosma wordt vermoedelijk Kamervoorzitter en daarmee is de schutkring doorbroken. Dat geeft de burger moed.
foto’s (c) Gazet van Hove.