door Jurgen Ceder in ’t Pallieterke .
Crépol is een Frans dorpje van 500 zielen ten westen van de Alpen, een plaats waar nooit iets gebeurt. Dat veranderde in de nacht van 18 op 19 november. In de enige feestzaal had een dorpsbal plaats. In de loop van de nacht kwam een groep van 15 tot 20 jongeren van Noord-Afrikaanse afkomst aan. Ze kwamen van Romans-sur-Isère, een stad 15 km verder. Eerst vielen ze de portier aan. Daarna keerden ze zich tegen iedereen die naar buiten kwam.
De meeste aanvallers waren gewapend met messen, wat duidelijk in de richting van voorbedachtheid wijst. Zoveel mensen werden neergestoken dat men dat niet kan afdoen als een uit de hand gelopen dronkenmansruzie. De getuigen hadden het over een “slachtpartij”. De aanwezigen in de zaal, die telkens weer bebloede mensen zagen binnenstrompelen, stonden doodsangsten uit.
17 jongeren werden geraakt door messteken. Twee liggen nog steeds met zware verwondingen in het ziekenhuis. Eén jongeman, de 16-jarige Thomas, werd getroffen in het hart en de keel. Hij overleed ter plaatse.
“Een confrontatie tussen bendes”
Het duurde opvallend lang voor politiek en pers bereid waren zich rekenschap te geven van wat er was gebeurd. De eerste 24 uur heerste een oorverdovende stilte. De inwoners van Crépol waren woedend toen ze in de maandagkranten lazen over een ordinaire ‘vechtpartij’ (‘une rixe’), een woord waaraan de connotatie van gedeelde schuld kleeft. Bij Radio France was het “een confrontatie tussen bendes”. Een socioloog kwam op de radio vertellen dat vechtpartijen op dorpsfeesten normaal zijn. Televisiepresentator Patrick Cohen speculeerde dat de jongens van Romans-sur-Isère gewoon naar Crépol waren afgezakt om meisjes te versieren.
De pers heeft dagenlang geprobeerd om de vreselijke aanval af te doen als een ‘fait divers’ en nog langer geweigerd om er enige maatschappelijke betekenis aan te hechten. Dat zijn de momenten dat je blij mag zijn dat er sociale media bestaan. Die werden overspoeld met woedende reacties.
“Een socioloog kwam op de radio vertellen dat vechtpartijen op dorpsfeesten normaal zijn”
Als het over volwassenen gaat, heeft de Franse pers de gewoonte om de voornamen van de verdachten mee te delen. Geen enkele krant bleek echter bereid dat te doen bij de zeven personen die zijn gearresteerd voor de dodelijke razzia op Crépol. Uiteindelijk werd de omerta doorbroken door een zondagskrant. De betrokkenen hebben allemaal de Franse nationaliteit, maar geen enkele heeft een Frans klinkende voornaam: Ilyes, Chaïd, Yasir, Mathys, Fayçal, Kouider en Yanis. Allemaal zouden ze van Noord-Afrikaanse afkomst zijn.
Le Journal du Dimanche gaf ook de reden op waarom ze de namen toch publiceerden: “In dit geval zijn voornamen de zichtbare link tussen immigratie en criminaliteit.” En dat is precies dezelfde reden waarom alle andere kranten dat niet deden. Iedereen die zich niet laat verblinden door ideologie, weet dat dat verband zeer duidelijk is, maar het erkennen van die evidentie zou de foute partijen te veel in de kaart spelen.
“Een tragedie die onze samenleving dreigt te doen kantelen”
Ook de politiek was om die redenen weigerachtig om de waarheid onder ogen te zien. Al de dag na de dood van kleine crimineel Nahel hield het Franse parlement een minuut stilte voor hem. Voor de onschuldige Thomas had het tien dagen nodig. Op 24 november zei premier Borne nog dat de gebeurtenis niet aangegrepen mocht worden “om angst te zaaien”. Vijf dagen later snapte Olivier Veran, woordvoerder van de regering, wel al de ernst van de zaak: “Wat Thomas het leven kostte, was geen fait divers of een simpele vechtpartij in de marge van een dorpsbal. Het is een tragedie die onze samenleving dreigt te doen kantelen.”
“Bij een aanval van een blanke op een niet-blanke wordt racisme altijd vermoed”
Nochtans was van bij het begin duidelijk dat de daders gedreven werden door racisme. Negen getuigen hebben onafhankelijk van elkaar verklaard dat de moordenaars dingen riepen als “We zijn hier om blanken te doden” (“On est là pour planter des blancs.”). Toch blijft het bestel daarover twijfel zaaien. Bij een aanval van een blanke op een niet-blanke, wordt racisme altijd vermoed – zie George Floyd -, ook al wordt het niet aangetoond. In het omgekeerde geval wordt het ontkend, ook al wordt het aangetoond. De woordvoerder van de regering ging zelfs zover te stellen dat racisme alleen kan uitgaan van een meerderheidsgroep tegenover een minderheid.
“Politieke recuperatie”
Je beseft pas hoe laf pers en politiek deze keer reageerden als je de rollen hypothetisch omdraait. Wat als 20 blanke jongeren met messen zouden binnenvallen op een feest van allochtonen en daar, onder het roepen van “We zijn hier om bruinen te doden”, iedereen zouden beginnen neer te steken ? Heb ik al vermeld dat geen enkele Vlaamse krant het de moeite waard vond het nieuws van de racistische moord van Crépol te brengen ?
“In Frankrijk lijkt centrumrechts eindelijk enige moed te tonen”
Wanneer het toch niet langer lukt om een vervelend feit uit het nieuws te houden, zoals na enkele dagen bleek in Frankrijk, volgt onvermijdelijk fase 2 van operatie schadebeperking: de commentatoren die er maatschappelijke conclusies uit durven te trekken, worden ervan beschuldigd “extreemrechts in de kaart te spelen”. En de politici, in dit geval van het Rassemblement national (Le Pen) en Reconquête (Zemmour), die zich durven uitspreken, doen daarmee aan “schandelijke politieke recuperatie”. Merkwaardig toch dat groenen nooit beschuldigd worden van ‘politieke recuperatie’ van klimaatverandering en socialisten nooit wordt aangewreven dat ze ‘proberen garen te spinnen’ bij sociale onrust of aantasting van de koopkracht.
“Ons niet laten verdelen”
Daarna komt fase 3: het besluit dat het echte gevaar van extreemrechts komt. Soms wordt die boodschap verbloemd als een oproep “ons niet te laten verdelen”, ook al betekent dat in feite een weigering om dader en slachtoffer te benoemen. Soms is ze heel expliciet, zoals bij de extreemlinkse politicus Fabien Roussel, die een week geleden zei : “Extreemrechts zet ons op de snelweg richting burgeroorlog.”
Impliciet was dat eigenlijk ook de reactie van Darmanin, de minister van Binnenlandse Zaken. Toen een week na de moord 100 Franse nationalisten gingen betogen in La Monnaie, de wijk waar de daders wonen, werden er 24 opgepakt en 6 veroordeeld tot gevangenisstraffen, omdat ze stokken meedroegen. Darmanin kondigde ook aan dat hij drie ‘extreemrechtse’ verenigingen gaat verbieden.
Het verschil met de aanpak van de rellen na de dood van Nahel, toen de straten van de Franse steden dagenlang werden overgeleverd aan relschoppers, plunderaars en brandstichters, is groot. Het is goed er nog eens aan te herinneren dat toen 500 politieagenten gewond raakten, 210 scholen werden aangevallen, 1.000 openbare gebouwen, waaronder kinderdagverblijven en bibliotheken, werden geplunderd of in brand gestoken en 5.000 auto’s in vlammen opgingen.
“Une balle pur Thoraval”
Het was opvallend dat Éric Ciotti, voorzitter van de centrumrechtse Les Républicains, niet happig was de rechtse militanten te veroordelen. Toen hij daarover werd aangevallen door linkse politici, herinnerde hij aan de linkse blijken van sympathie voor de veel grotere rellen naar aanleiding van de dood van Nahel. Ciotti zei ook dat dat hij weigerde de rechtse militanten op dezelfde hoogte te plaatsen als de moordenaars van Thomas. In Frankrijk lijkt centrumrechts eindelijk enige moed te tonen.
De strijdvaardigheid was ook zichtbaar bij de centrumrechtse burgemeester van Romans-sur-Isère, de stad van de daders. Marie-Hélène Thoraval durfde erop wijzen hoe “radicaal anders” de reactie van het bestel is op de moord op Thomas, in vergelijking met de enorme aandacht voor de dood van Nahel. Ze vroeg met nadruk dat het racistische karakter van de moord op Thomas zou erkend worden.
“Volgens een opiniepeiling heeft meer dan de helft van de Fransen geen vertrouwen meer in justitie”
Toen ze ook de aandacht vestigde op de bendecultuur die heerst in de wijk La Monnaie, waar de daders vandaan komen, kreeg ze doodsbedreigingen. In berichten op sociale media werd opgeroepen Thoraval te onthoofden of neer te schieten (“une balle pour Thoraval”). Ze zwijgt echter niet. Thoraval zegt dat de overheid massa’s geld in die wijk heeft gestoken (150 miljoen euro op negen jaar tijd), maar zonder resultaat. Zolang de straffeloosheid blijft regeren en de Franse justitie recht en orde niet terugbrengt, is het hopeloos, meent ze.
“Twee volkeren”
Precies twee weken na de moord op Thomas pleegde een man van Iraanse afkomst een terreuraanslag in Parijs. Hij doodde een Duitse toerist met een mes en verwondde twee andere mensen. Nochtans was hij reeds eerder veroordeeld wegens het plannen van een terreuraanslag. Hij stond op een lijst van te volgen extremisten, maar opnieuw is de Franse overheid er niet in geslaagd haar burgers te beschermen. En opnieuw worden dure eden gezworen om het voortaan anders aan te pakken, maar net als bij ons, waar we niets meer horen over de beloftes gemaakt na de terreurmoord op twee Zweedse voetballiefhebbers, zal er niets gebeuren.
Volgens een opiniepeiling heeft meer dan de helft van de Fransen geen vertrouwen meer in justitie. Ze hebben het gevoel dat de overheid hen niet beschermt. Een andere opiniepeiling van eerder deze week zegt dat 87 procent van hen vindt dat het gerecht veel te laks is. Eerder dit jaar had een ‘jongere’ geweigerd te stoppen voor een politiecontrole. Hij reed de politieagent aan en sleurde hem 20 meter mee. Twee weken geleden kreeg hij zijn straf: 35 uur gemeenschapsdienst. Ik begrijp waar die 87 procent vandaan komt.
“In Frankrijk wonen twee volkeren, waarvan het ene voortdurend moet vluchten voor de agressie van een steeds gewelddadige deel van het andere, niet alleen door de aanslagen die worden gepleegd met kreten als “Allah Akbar”, maar door deze ware dagelijkse jihad waaraan de Fransen worden onderworpen.” Het zijn de woorden van Zemmour. Het lijkt een radicale stelling, maar meer dan de helft van de Fransen die er in de laatste opiniepeiling werden over bevraagd, verklaarden het ermee eens te zijn. Frankrijk staat op ontploffen.
foto’s (c) Gazet van Hove & cover : RT.