door Karl Van Camp in ’t Pallieterke .
Zondag 21 juli ligt wederom achter ons. Veel vlaggen heb ik niet zien hangen aan de gevels. Meer nog, in de gemeente waar ik woon, waren er meer Vlaamse Leeuwenvlaggen te zien op 11 juli dan Belgische vlaggen op 21 juli.
Niet dat we victorie moeten kraaien. Het vuurwerk en het bijhorende feestje in het Jubelpark lokte zo’n 100.000 toeschouwers. Al durf ik twijfelen aan dat cijfer. Dat feestje draagt de naam ‘Belgian party’ en werd voor het derde jaar op rij georganiseerd door de Kanselarij van de Eerste Minister. Tot nader order is dat Alexander De Croo, maar volgend jaar is dat misschien Bart De Wever of Jan Jambon.
Stel u voor dat een van die twee mannen moet instaan voor de organisatie van de Belgische feestelijkheden. Dat zorgt voor een dubbel gevoel. Om België ingrijpend te veranderen, moeten Vlaams-nationalisten zich eerst inkapselen in het Belgisch establishment. Wat zou Peter De Roover gedacht hebben toen hij koning Philippe de Belgique (diens officiële naam) de hand mocht schudden op het defilé in Brussel ? Ik zag hierover wat zurige reacties voorbijkomen op Facebook. Toch wel een beetje spijtig.
Krediet
Laten we immers niet vergeten welk parkoers De Roover heeft afgelegd in de Vlaamse Beweging, van KVHV over VUJO naar VVB. Hij was het die, samen met Jan Jambon, de doelstelling van de Vlaamse Volksbeweging in 1991 liet veranderen van federalisme naar onafhankelijkheid. En wees maar zeker dat koning Philippe dat ook weet.
Ik geef mijn oude strijdgenoot dus enig krediet. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt dat Peter De Roover, Jan Jambon en Bart De Wever ineens belgicisten geworden zijn. Zij spelen het spel op machiavellistische wijze : het doel heiligt de middelen. De macht in België veroveren om meer Vlaanderen te bekomen. Dat was ook de strategie van wijlen Hugo Schiltz.
Vandaag zijn het wel degelijk Vlaams-nationalisten die de toekomst van België uittekenen. Dat is hoe dan ook historisch. Of het zal lukken, valt nog af te wachten. Kunnen De Wever en consorten hun confederalistische model doorduwen bij de Franstalige partijen ? En vooral, kunnen zij de eigen achterban voldoende garanties bieden op communautair vlak ?
Koelkast
Even een duik in de geschiedenis : op 19 maart 2023 hield De Wever een uiteenzetting voor de Vlaamsgezinde netwerkorganisatie Pro Flandria. Daar maakte hij de aanwezigen duidelijk dat N-VA nooit of te nimmer in een federale regering zal stappen als er geen grote communautaire stap – voor hem confederalisme – zou worden gezet. Want, indien het pakket staatshervorming onvoldoende is, is de kans niet onbestaande dat Bart De Wever door zijn eigen leden wordt teruggefloten. Ik herinner me het ledencongres van N-VA in de Lotto Arena op 9 oktober 2014, alwaar zo’n 2.500 leden waren samengekomen om te beslissen over al dan niet deelname aan de latere regering-Michel I. Pers (en dus ook ondergetekende) was niet in de zaal toegelaten en moest afwachten in de persruimte. Maar ik had een medewerker in de zaal die de toespraken en discussies wél kon volgen. Achteraf wist die mij te vertellen dat in het begin van de vergadering de zaal zeer kritisch was voor een deelname aan een Belgische regering. Vooral omdat in het regeerakkoord geen communautaire eisen stonden. Die waren in de beruchte koelkast gestoken.
Kantelmoment
En daar werden door de aanwezige N-VA-leden in de Lotto Arena toch wel wat vragen bij gesteld. Het kantelmoment kwam er uiteindelijk bij de slottoespraak van Bart De Wever, die zo overtuigend was dat de regeringsdeelname van N-VA uiteindelijk met een ruime tweederdemeerderheid door de leden werd goedgekeurd.
Vandaag beseft De Wever zeer goed dat hij de N-VA-leden alleen zal kunnen overtuigen tot regeringsdeelname als er een grote confederale stap gezet kan worden. Maar het blijft een wrang gevoel dat een Vlaams-nationalist eerst België moet redden om meer Vlaanderen te verkrijgen.
foto’s (c) Gazet van Hove & VRT Canvas .