door Pepijn Demortier in ’t Pallieterke .
Op maandag vonden de langverwachte pleidooien plaats in de zaak rond Sven Pichal. De voormalige radiopresentator van de VRT stond terecht voor in totaal 5 aanklachten : waaronder het verwerven, bezitten en verspreiden van beelden van kindermisbruik. Tijdens het proces werd pas duidelijk hoe ernstig de feiten, en de beelden in kwestie, daadwerkelijk waren.
Pichal die met kap, mondmasker en zonnebril bij de rechtbank aankwam, pleitte bij monde van zijn advocaat Walter Damen over de hele lijn schuldig. De voormalige radiomaker zou naar eigen zeggen “zijn fout inzien” en zich “diep schamen”. Daarnaast liet Pichal optekenen blij te zijn dat de politie hem op het spoor kwam : “Het bekijken en verspreiden van die beelden is degoutant. Ik ben dankbaar dat ik gestopt ben door de speurders”. Volgens de aanklager zag Pichal de ernst van de feiten echter niet in, en verstopte hij zich achter zijn toenmalig drugsgebruik.
Slechts één jaar effectieve celstraf gevorderd
Het openbaar ministerie vordert daarom 37 maanden cel voor Pichal, waarvan slechts één jaar effectief. De straf die door de aanklager wordt gevraagd schoot echter bij heel wat mensen in het verkeerde keelgat, waaronder ook bij Dries Van Langenhove. Van Langenhove, die werd veroordeeld tot één jaar effectieve gevangenisstraf voor inbreuken op de racisme- en discriminatiewetgeving en tien maanden gevangenisstraf met uitstel voor illegaal wapenbezit, haalde op sociale media zwaar uit naar justitie, en kreeg zowaar heel wat bijval.
De twee zaken met elkaar vergelijken heeft natuurlijk weinig zin, maar het zet wel aan tot de nodige reflectie. De manier waarop er in België met zedenzaken wordt omgegaan, en a fortiori met zaken van kindermisbruik, roept al langer vragen op. Daders komen er vaak met lichte straffen en wat therapie van af, als ze überhaupt al berecht worden. En dat terwijl de slachtoffers van het misbruik voor het leven getekend zijn. Of figuren als Pichal vandaag nog een gevaar vormen of niet is dan ook bijzaak, waar het echt om draait is gerechtigheid.
Dat is namelijk het “retributieve element” van gevangenschap. Gevangenissen moeten niet alleen de samenleving beschermen tegen individuen die slechte bedoelingen hebben met hun medemensen, maar ze moeten ook een plek zijn voor gerechtigheid. Zodat burgers weten dat het loont om de wet te volgen en dat overtreders gestraft worden. Het voorkomt dat burgers het heft in eigen handen nemen en blijven vertrouwen op ons rechtssysteem. Als figuren als Pichal er met een lichtere straf van afkomen dan personen die wat aangebrande grappen vertellen, ondermijnt dat elk gevoel van rechtvaardigheid. En terecht.
Meer over Sven Pichal :
Tweede kansen zijn niet altijd verdedigbaar
Noels over zaak-Pichal: “Zijn we te tolerant voor intolerantie en doorgeslagen decadentie?” | PAL X
foto’s (c) Gazet van Hove .