Nederland beraadt zich erover of het de militaire dienstplicht opnieuw zou moeten invoeren. Het wil voorbereid zijn voor een groot militair conflict over vijf tot tien jaar. Laat ons uiteraard hopen dat dat er niet komt, maar ook voor onszelf even de denkoefening maken.
Om eerst even bij Nederland te blijven. De Nederlandse Defensie blijkt momenteel niet over de middelen te beschikken om de dienstplicht opnieuw in te voeren. Maar moesten buurlanden het wel doen, dan zou men ondanks de ontoereikende middelen ook in Nederland volgen. Uit een onderzoek van EenVandaag eerder dit jaar bleek overigens dat 32 procent van de 18- tot 35-jarigen in Nederland die verplichte dienst aan het vaderland wel ziet zitten.
Ook België is niet klaar om de dienstplicht opnieuw in te voeren. Het besef lijkt echter meer en meer door te sijpelen bij de bevolking dat vrijheid en veiligheid misschien niet zo vanzelfsprekend zouden kunnen zijn als we de afgelopen tientallen jaren graag hebben willen geloven. De waarschuwingen en oproepen allerhande om ons voor te bereiden op een oorlog en om de algemene weerbaarheid te vergroten, liegen er niet om. Net als de oorlogen in onze zogenaamde achtertuin, die ons steeds meer bereiken.
Si vis pacem, para bellum, stelde generaal op rust Marc Thys enkele weken geleden in een interview met ‘t Pallieterke. Als je vrede wil, moet je voorbereid zijn op oorlog. Tot op heden waren anderen – met name vooral de Verenigde Staten van Amerika – in onze plaats voorbereid op oorlog. Nu dat gratis meesurfen met de NAVO stilaan op zijn laatste benen loopt, moeten we dringend het geweer van schouder veranderen. We kunnen elke dag in het televisiejournaal met onze eigen ogen zien waartoe oorlogen leiden.
Die vele gruwelijke beelden zouden voldoende moeten zijn om te stoppen met halfslachtige maatregelen te nemen. Als we niet snel doortastend investeren in defensie, onze weerbaarheid opkrikken en ja, ook een vorm van verplichte dienstplicht invoeren, dan zullen we daar eerder vroeg dan laat de prijs voor betalen. Burgerschap geeft nu eenmaal niet alleen maar rechten, maar ook plichten. Laat ons daarom nu de problemen aanpakken, in plaats van te wachten tot het te laat is. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Om op een positieve noot te eindigen : dat Theo Francken in zijn thuisgemeente Lubbeek een vrijwilligerskorps opricht, heeft ons oprecht blij gemaakt. Nog meer omdat het daar ook wel een succes blijkt te zijn. We hoopten dat vele gemeenten zouden volgen, maar uit een aantal telefoontjes die we deden om ons daarover te informeren, bleek dat vooralsnog niet het geval te zijn. Eén zwaluw maakt kennelijk de lente nog niet, maar dat hoeft ons niet tegen te houden om zelf alvast het goede voorbeeld te geven. Het is niet verkeerd, gek of paranoïde om te starten met het geven van bloed of een EHBO-cursus te volgen. Of om wat cash, goud of voeding in huis te houden voor het geval dat. Er is geen oorlog voor nodig om die kleine inspanningen meer dan de moeite waard te maken, voor jezelf en je vrienden en familie.
foto’s (c) Gazet van Hove .