door Anton Schelfaut in ’t Pallieterke .
Kent u het verhaal van baby Cisse nog ? Dat is het jongetje van amper 11 maanden oud dat in de zomer van 2023 overleed in Roosdaal, een gemeente in de Vlaamse Rand. De ouders kregen toen geen duidelijkheid over de doodsoorzaak van hun kind, omdat de hulpverleners en de behandelende arts het Nederlands onvoldoende machtig waren. Het zou uiteindelijk twintig dagen duren vooraleer de pediater hen duidelijkheid kon verschaffen. Op de koop toe kregen de ouders een rouwkoffer met daarin een Franstalig boekje mee naar huis.
Het verhaal van baby Cisse is slechts een van de vele waarin Nederlandstalige patiënten of hun familieleden niet in hun eigen taal geholpen kunnen worden in een Brussels ziekenhuis. Nochtans zijn de 12 openbare ziekenhuizen wettelijk verplicht om een tweetalige dienstverlening aan te bieden. Hetzelfde geldt voor de spoeddiensten van de drie universitaire ziekenhuizen – het Erasmusziekenhuis in Anderlecht, Saint-Luc in Sint-Lambrechts-Woluwe en het UZ in Jette -, ook al geldt in die ziekenhuizen in principe taalvrijheid.
De Vlaamse Volksbeweging (VVB) en het Vlaams Komitee voor Brussel (VKB) willen komaf maken met de gebrekkige tweetaligheid van Brusselse hulpverleners. Wie het slachtoffer wordt van taaldiscriminatie in een Brussels ziekenhuis en daartegen juridische actie wil ondernemen, kan voortaan rekenen op de financiële ondersteuning van de beide organisaties.
Dat politici zoals Vlaams Parlementslid Hannelore Goeman van Vooruit juridische stappen tegen taaldiscriminatie afdoen als “een symbolenstrijd waar niemand iets aan heeft”, is een slag in het gezicht van de vele patiënten die het slachtoffer worden van taaldiscriminatie in een Brussels ziekenhuis. Een ziekenhuisopname is immers geen plezieruitje. Men kan van Nederlandstalige patiënten die in nood verkeren niet verwachten dat ze in het Frans kunnen beschrijven welke symptomen ze hebben of waar ze precies pijn hebben. Daarvoor is immers een zekere kennis van het medische jargon in een vreemde taal vereist.
Dierengeneeskunde
Een interactie tussen een patiënt en een arts of hulpverlener die elkaar niet begrijpen, is onmenselijk. Karl Vanlouwe, Vlaams Parlementslid voor de N-VA en zelf inwoner van Brussel, maakt daarbij steeds de treffende vergelijking met dierengeneeskunde: ook tussen een dier en de behandelende dierenarts is geen communicatie mogelijk. Als we niet willen dat Vlamingen nog langer als dieren behandeld worden in Brusselse ziekenhuizen, is het tijd om juridische actie te ondernemen. Dat slachtoffers daarvoor voortaan een beroep kunnen doen op de VVB en het VKB, kan ’t Pallieterke alleen maar aanmoedigen. De taalwetgeving is meer dan een vodje papier en verdient het om eindelijk ten volle te worden nageleefd, ook al is daar een juridische stok voor nodig.
foto’s (c) Gazet van Hove .