Kersvers premier Bart De Wever
door Anton Schelfaut in ’t Pallieterke .
Een onafhankelijk Vlaanderen dat links wordt bestuurd, of toch maar een rechts België ? Het is een klassieker in Vlaams-nationalistische kringen, maar eigenlijk is het een vals dilemma. Er zijn immers meer dan twee keuzemogelijkheden. En de kans dat de kiezer in een onafhankelijk Vlaanderen plots een bocht naar links zou maken, is eerder klein. Maar wat zou PS-voorzitter Paul Magnette antwoorden op de vraag of hij een links Wallonië dan wel een rechts België verkiest ?
De regering-De Wever is maandag officieel van start gegaan. Als het regeerakkoord wordt uitgevoerd, zal België de komende vier jaar een rechtsere koers varen. Dat is ook nodig om de puinhopen van de regering-De Croo en zowat alle Belgische regeringen daarvoor op te ruimen. Zowel sociaaleconomisch als op vlak van veiligheid, asiel en migratie, en defensie zit er heel wat eten en drinken in het akkoord. Maar het is niet omdat bepaalde zaken in het regeerakkoord staan, dat ze ook daadwerkelijk zullen worden uitgevoerd.
In de vorige legislatuur bleef onder meer de belofte van een staatshervorming die moest leiden tot meer autonomie voor de deelstaten dode letter. Maar in het nieuwe regeerakkoord is de richting van de staatshervorming die premier De Wever moet voorbereiden, niet bepaald. Zelfs een herfederalisering is in theorie niet uitgesloten. Politicoloog Bart Maddens denkt er alleszins het zijne van. “Het resultaat is een regeerakkoord dat in zekere zin minder Vlaamsgezind is dan dat van Vivaldi”, schrijft hij in een opiniestuk in De Tijd.
Dat de berg een communautaire muis heeft gebaard, is geen grote verrassing. Om sociaaleconomisch te kunnen doorpakken, heeft de N-VA aan de onderhandelingstafel geen harde communautaire eisen gesteld. Vanuit een machtspolitiek perspectief valt dat te begrijpen, al bewees Vooruit-voorzitter Conner Rousseau met zijn meerwaardebelasting dat het ook anders kan. Hij was pas bereid om aan de onderhandelingstafel te gaan zitten als ook de sterkste schouders nog een extra bijdrage zouden leveren.
La belgique sera latine ou ne sera pas
Het blijft jammer dat uitgerekend een Vlaams-nationalistische politicus nu België wil redden. Of toch minstens tot de volgende legislatuur, als de Franstaligen mogelijk genoeg hebben van dat rechtse België en het spook van de PS weer door de Wetstraat waart. Al hoeft dat laatste vanuit Vlaamsgezind oogpunt niet per se een slechte zaak te zijn. Want de Franstalige socialisten hebben nu al genoeg van dat sterk Vlaanderen op Belgisch niveau. Voor hen geldt immers het devies uit 1915 van de wallingant Raymond Colleye dat soms ten onrechte aan Charles Rogier wordt toegeschreven: “La belgique sera latine ou ne sera pas.”
Dat zware ministerportefeuilles zoals belastingen, pensioenen, volksgezondheid, justitie en koopkracht in Vlaamse handen zijn terechtgekomen, is een doorn in het oog van PS-voorzitter Paul Magnette. “Waren er Franstaligen tijdens de onderhandelingen ?”, stak hij zijn ongenoegen in een bericht op X niet onder stoelen of banken.
Staan Magnette en pakweg de VVB binnenkort zij aan zij op een betoging voor meer Vlaams (en dus Waals) zelfbestuur ? Het zou zomaar eens kunnen, nu België de komende vier jaar een Vlaamse koers zal varen. Als Magnette de hervormingen van De Wever en co inzake arbeidsmarkt, pensioenen en fiscaliteit na 2029 weer ongedaan wil maken, lijkt een verdere overheveling van die bevoegdheden naar de deelstaten de meest aangewezen oplossing. Het zou voor de Vlamingen alleszins een mooi cadeau zijn ter gelegenheid van de 200ste verjaardag van België.
