COLUMN – door Alain Grootaers – www.doorbraak.be .
foto © Wikimedia Commons/PG
De middenklasse is langzaam aan het verdwijnen, met uitzondering van zij die als ambtenaar voor de overheid werken.
Mijn fysiotherapeut, Daniel, meldde me dinsdag tijdens mijn wekelijkse sessie, dat hij zijn privépraktijk gaat sluiten. Ik kreeg een krop in de keel bij het horen van dat trieste nieuws, want Dani was diegene die me, na vier maanden ziekenhuis, opnieuw leerde lopen. Ik rolde zijn praktijk letterlijk binnen in een rolstoel en stapte er – weliswaar na enkele weken- samen met hem wandelend buiten. Dat schept een band.
Dani houdt er nu dus mee op : hij is moe gewerkt, ondanks het feit dat hij nog een prille dertiger is. Zijn werkdagen van 14 uur zijn slopend, en vooral : hij wordt er financieel niet beter van want de Spaanse staat eet enthousiast mee. Alle btw-schalen zijn in Spanje sinds begin dit jaar opgetrokken naar 21 procent, de sociale zekerheidsbijdrage voor zelfstandigen is ook verhoogd en dat allemaal knijpt, samen met de inkomstenbelasting, de zelfstandige ondernemers de keel dicht.
De lust om te ondernemen is bij Dani volledig weg. En niet alleen bij hem. Ik merk dat ook bij andere Spaanse vrienden die amper nog de eindjes aan elkaar kunnen knopen, ook zij die in dienstverband werken. Hun werkgever is immers ook zo’n gewurgde ondernemer. Kortom, de middenklasse is langzaam aan het verdwijnen, met uitzondering van zij die als ambtenaar voor de overheid werken, daar blijft de manna onverwijld voor uit de hemel vallen.
Restaurant
Dat is allemaal al een tijd goed te merken in Spanje. Kon je hier vroeger nog een boodschappenkar volladen voor nog geen 50 euro of op restaurant gaan voor 15 euro per persoon, dan betaal je nu gemakkelijk het dubbele, terwijl de Spaanse inflatie op zich nog relatief meevalt; een 2,80 procent in 2024, voornamelijk te wijten aan de stijgende energieprijzen.
‘Ik zie hier geen toekomst meer voor mij’, vertrouwde Dani me mismoedig toe, terwijl hij mijn linkerarm behandelde, ‘ik heb jaren in een ziekenhuis in het zuiden van Frankrijk gewerkt en spreek vloeiend Frans, maar opnieuw emigreren naar Frankrijk zie ik niet zitten, omdat de toestand daar zo mogelijk nog erger is hoor ik van Franse vrienden, dus dit keer verkas ik naar Zwitserland waar ik een baan heb gevonden als fysiotherapeut in een ziekenhuis. Het loon is goed en ze betalen mijn appartement en energieverbruik.’
Vrouwen
Ik ken de toestand in Zwitserland niet maar ik maan hem aan om zeker niet naar België te verhuizen omdat het ondernemingsklimaat er daar ook niet op vooruit gaat.
‘Weet je wat het is’, zeg ik met een van pijn vertrokken gezicht terwijl hij mijn pezen in mijn schouder oprekt. ‘In België is er nu veel te doen over het feit dat er niet genoeg vrouwen in de nieuwe regering zitten. En geen West-Vlamingen. Maar er zit ook geen enkele zelfstandige, of gewoon iemand uit de middenklasse in, en dat ontsnapt blijkbaar aan de aandacht . Terwijl dat net de kanaries in de economische koolmijn zijn. Voor hen maakt het niet uit over welke chromosomen je beschikt.’
Wat in de Verenigde Staten met Trump is gebeurd, was dan ook geen opstand van de ‘deplorables’, zoals totaal verkeerd geanalyseerd door de Democraten, maar wel van een teleurgestelde middenklasse die haar ‘American Dream’ zag verdampen. De analyse voor de EU-landen, in casu Spanje en België, is niet anders. We zien hier een overdreven focus van de politiek op de laagste klassen én een afgunstreflex tegenover de hogere klasse, terwijl alweer de middenklasse wordt vergeten. En erger nog : ik ben zo mijn fysiotherapeut kwijtgespeeld aan de Zwitsers !
.svg)
foto’s (c) Gazet van Hove .