door Karl Van Camp in ’t Pallieterke .
Het is een dooddoener die door tegenstanders graag wordt bovengehaald : voor een staatshervorming is een tweederdemeerderheid nodig in de Kamer, en die is er niet. En omdat het dus onhaalbaar geacht wordt, wordt een staatshervorming op de lange baan geschoven.
Zoals ik al twee weken geleden schreef in deze kolommen, bestaat er een ‘truc’ om die tweederdemeerderheid toch te behalen : er moeten tenminste 17 Kamerleden zich onthouden bij de stemming. Ik suggereerde dat hiervoor de Kamerleden van het Vlaams Belang zouden kunnen aangesproken worden. Maar ik schreef mijn artikel voor het regeerakkoord rond was.
Ik citeer even uit het regeerakkoord : “De regering wil tijdens deze legislatuur een belangrijke bijdrage leveren op het vlak van de modernisering, de verhoging van de efficiëntie en de verdieping van de democratische beginselen van de staatsstructuren. Het doel is een nieuwe staatsstructuur vanaf de volgende legislatuur met een meer homogene en efficiënte bevoegdheidsverdeling. In dit verband zal de eerste minister voorstellen, onder de vorm van wetteksten, voorbereiden op het vlak van de bevoegdheidsverdeling, de financieringsregels, de instellingen etc. Dit gebeurt met de steun van grondwetspecialisten en experten van beide taalgroepen en het wordt mee uitgewerkt door een aanvullende kabinetscel bij de eerste minister die hiervoor over een specifiek werkingsbudget beschikt”.
Extremistische stemmen
Maar dan komt het; ik vervolg letterlijk uit de tekst : “Hierover zal de eerste minister de nodige contacten leggen om bijkomende parlementaire steun te vinden om de benodigde meerderheden te bereiken zonder de steun van extremistische stemmen.”
Dat laatste, door ons in vet gedrukt, werd pas op het laatst bijgevoegd bij de tekst. Wie die extremistische stemmen zijn, wordt niet gespecifieerd. Maar de lezer weet uiteraard dat in eerste instantie daarmee het Vlaams Belang geviseerd wordt. Door dit zinnetje bij te voegen, wordt een twee-derde-meerderheid halen zo goed als onmogelijk. De Arizona-partijen – inclusief de N-VA – hebben zichzelf deze grendel opgelegd.
En verder lees ik in het regeerakkoord : “Teksten waarvoor een bijzondere meerderheid vereist is, worden pas in het parlement ingediend, nadat ze voor advies zijn voorgelegd aan de afdeling Wetgeving van de Raad van State, nadat de partijen geïdentificeerd zijn die de tekst steunen en nadat er overeenstemming over is bereikt binnen de regering.”
Verzet
Lees nog eens met aandacht de laatste zin : samengevat moet een voorstel van staatshervorming aan drie voorwaarden voldoen. Eén : er moet overeenstemming zijn binnen de regering. Dat is de logica zelve, maar iedereen weet dat de MR en les Engagés zich tegen een vergaande staatshervorming verzetten. Twee : het advies van de Raad van State is een standaardprocedure. Drie : er moet op voorhand een meerderheid gevonden worden in de Kamer. Maar dus met uitsluitsel van ‘extremistische partijen’. Om alsnog een tweederdemeerderheid te bekomen, zou De Wever dan stemmen moeten halen bij andere oppositiepartijen zoals de PS en Groen-Ecolo. Dat die partijen de nodige stemmen zouden leveren, gelooft niemand.
Grendels
Theoretisch bekeken zou het Vlaams Belang vanuit de oppositie twintig stemmen kunnen leveren. Samen met de 82 stemmen van de regeringspartijen, zou dan een tweederdemeerderheid behaald kunnen worden (102 stemmen op 150). Maar ja, zodra de regering vreest dat het VB wel eens de nodige stemmen zou kunnen leveren, worden de wetteksten zelfs niet ingediend. En kan er zelfs niet gestemd worden. Zo interpreteer ik toch de tekst in het regeerakkoord.
Samengevat : de Arizona-regering beweert een ingrijpende staatshervorming voor te bereiden, maar keurt anderzijds een grendel goed waarmee alles geblokkeerd wordt.
Ik probeer het grotere plaatje te zien, maar voorlopig zie ik het niet…
