Vlaamse Beweging

door Anton Schelfaut in ’t Pallieterke .

Op het Vlaams Nationaal Zangfeest werd afgelopen zondag zo’n 5.500 euro ingezameld voor taalklachten.be. Dat is een nieuw meldpunt voor Nederlandstalige patiënten die het slachtoffer worden van taaldiscriminatie in Brusselse ziekenhuizen. 

Bart Fierens, de voorzitter van het Zangfeest, sprak in zijn toespraak zijn steun uit voor het initatief van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), het Vlaams Artsenverbond (VAV) en het Vlaams Komitee voor Brussel (VKB). Ook minister van Vlaamse Rand Ben Weyts (N-VA) zet zijn schouders onder het project. De drie organisaties achter taalklachten.be willen niet alleen in kaart brengen hoe groot de problematiek is, maar ook (financiële) ondersteuning bieden aan slachtoffers die juridische stappen willen ondernemen.

Verschillende voorbeelden tonen aan dat een initiatief als taalklachten.be broodnodig is. Het bekendste en meest schrijnende voorbeeld is waarschijnlijk dat van baby Cisse. Dat is het jongetje van amper 11 maanden oud dat in de zomer van 2023 overleed in Roosdaal, een gemeente in de Vlaamse Rand. De ouders kregen toen pas na 20 dagen duidelijkheid over de doodsoorzaak, omdat de hulpverleners en de behandelende arts het Nederlands onvoldoende machtig waren.

Een lezersoproep van De Standaard leverde deze week nog meer schrijnende getuigenissen op. Minke De Wilde (23) getuigde over een snijwonde die al lang ontstoken was tegen de tijd dat ze een Nederlandstalige dokter had gevonden. Claudia Isabelle Kuijken (48) overhandigde bij een ziekenhuisopname haar medische verslagen aan de behandelende artsen, maar kreeg ze meteen terug : de artsen konden de Nederlandstalige documenten niet lezen. Ook toen ze cognitieve testen moest afleggen, dook er een probleem op: er waren er geen in het Nederlands beschikbaar.

Ondanks al deze schrijnende getuigenissen, deed Vlaams Parlementslid Hannelore Goeman van Vooruit juridische stappen tegen taaldiscriminatie recent nog af als “een symbolenstrijd waar niemand iets aan heeft”. Dat is een slag in het gezicht van de vele patiënten die het slachtoffer worden van taaldiscriminatie in een Brussels ziekenhuis.

Dierengeneeskunde

Een ziekenhuisopname is geen plezieruitje. Men kan van Nederlandstalige patiënten die in nood verkeren niet verwachten dat ze in het Frans kunnen beschrijven welke symptomen ze hebben of waar ze precies pijn hebben. Daarvoor is immers een zekere kennis van de vreemde taal vereist.

Een interactie tussen een patiënt en een arts of hulpverlener die elkaar niet begrijpen, is onmenselijk. Karl Vanlouwe, Vlaams Parlementslid voor de N-VA en zelf inwoner van Brussel, maakt daarbij steeds de treffende vergelijking met dierengeneeskunde : ook tussen een dier en de behandelende dierenarts is geen communicatie mogelijk. 

Als we niet willen dat Vlamingen nog langer als dieren behandeld worden in Brusselse ziekenhuizen, is het tijd om juridische actie te ondernemen. Dat slachtoffers daarvoor voortaan terecht kunnen op taalklachten.be, valt alleen maar toe te juichen. De taalwetgeving is meer dan een vodje papier en verdient het om eindelijk ten volle te worden nageleefd, ook al is daar – helaas – een juridische stok voor nodig.

Apothekers in zelfde bedje ziek

Niet alleen in de Brusselse ziekenhuizen loopt er heel wat fout : de apothekers in onze hoofdstad zijn in hetzelfde bedje ziek. Zij zijn niet wettelijk verplicht om hun klanten in de beide landstalen te helpen, maar het zou toch getuigen van een zeker fantsoen. ’t Pallieterke belde in 2022 honderd apothekers op, maar slechts 17 van hen waren in staat om onze journalisten in het Nederlands te helpen. 68 procent kende zelfs geen woord Nederlands. 15 procent moest de telefoon doorgeven aan een collega die toch een beetje Nederlands sprak. Ook de arrogantie van tientallen Franstalige apothekers was opvallend. Als ze de telefoon niet gewoon neerlegden, was de enige reactie : “En français, s’il vous plaît.”

foto’s (c) Gazet van Hove .