door Paul Bäumer in ’t Pallieterke.
Als tientallen miljoenen Amerikanen op Donald Trump hebben gestemd, dan was dat hoofdzakelijk om binnenlands redenen : woke, de openlijk gedoogde anarchie, de ongehinderde instroom van miljoenen illegalen die in combinatie met het gedoogbeleid van de Democraten inzake álle soorten misdaden – behalve opiniedelicten tegen de woke-ideologie – had geleid tot een tsunami van gruwelijke misdaden. Maar in tweede orde hebben ook buitenlandse motieven meegespeeld. Daarbij komt ook Europa in beeld. De frustratie van miljoenen gewone Amerikanen over de houding van de Europese landen heeft een heel oude en diepgewortelde strekking in de Amerikaanse politiek opnieuw dominant gemaakt : het isolationisme.
Trump en Vance zijn de spreekbuizen van dat isolationisme. Voor alle duidelijkheid : het ging de Amerikanen nooit om economisch, maar wel om politiek isolationisme. Isolationisme was vanaf de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten in 1776 tot Pearl Harbor met korte onderbrekingen de meest dominante politieke stroming in het Amerikaans buitenlands beleid.
De VS wilden zich al vanaf 1776 losmaken uit het eindeloze kluwen van oorlogen tussen Europese vorstenhuizen. Zij wilden met iedereen handel drijven, maar met niemand bindende allianties aangaan, die hen zouden kunnen meeslepen in oorlogen die hen niet aangingen. De cascade van oorlogsverklaringen in augustus 1914 leek die doctrine te bevestigen. De interventie van de VS in de Eerst Wereldoorlog, in 1917, was zo’n korte onderbreking. Al in 1919 keerden de VS terug tot hun oude isolationisme. In 1941 werden zij zéér tegen hun zin en volledig onvoorbereid de oorlog in geschopt door de Japanse aanval op Pearl Harbor.
Machtsmonopolie
Geloof de linkse en Franse propaganda niet over het Amerikaans imperialisme. Na 1945 waren de VS de sterkste militaire macht ter wereld en tot 1949 waren zij zelfs de enigen die atoomwapens hadden. Een echt imperialistische grootmacht met zo’n militair monopolie zou in die vier jaar het ene land na het andere hebben veroverd. Maar de VS veroverden… niets, en ze demobiliseerden het grootste deel van hun strijdkrachten. Dat eindigde abrupt in 1949 toen Stalin overal in Oost-Europa communistische marionettenregimes installeerde en zijn eerste atoombom liet ontploffen. Nog geen jaar later ontketende hij de Koreaanse oorlog.
“Geloof de linkse en Franse propaganda niet over het Amerikaans imperialisme”
De VS moesten toen uit armoede zelfs tanks die na 1945 als monumenten waren tentoongesteld op stadspleinen weer van hun sokkel halen. Zo slecht waren ze voorbereid. Pas toen ontwaakten de Amerikanen uit hun isolationistische sluimer en namen zij weer hun plaats op het wereldtoneel in. Ze bouwden hun conventionele strijdkrachten weer op, stationeerden meer troepen en kernwapens in Europa, herbewapenden West-Duitsland en begonnen een nucleaire wapenwedloop met de USSR. Na de Eerste en de Tweede Wereldoorlog moesten ze in de Koude Oorlog voor de derde keer Europa redden. Vier keer zelfs, als men het Marshallplan meetelt.
Het perfide Frankrijk
Oudere Amerikanen met enige historische kennis – dat zijn er niet veel, maar toch – herinnerden zich nog met bitterheid hoe de Vichy-Fransen in 1942 bij de landingen van Amerikaanse troepen in Algerije hardnekkig hadden teruggevochten en honderden Amerikaanse militairen hadden gedood, terwijl ze tegelijk de Duitsers ongehinderd troepen lieten overvliegen naar Vichy-gebied in Tunesië. Of nog eerder, hoe de Vichy-Fransen en de Britten in 1940 en 1941 een bittere niet-verklaarde onderlinge oorlog hadden uitgevochten in de Middellandse Zee, Libanon en Syrië. Rare jongens, die Europeanen… In Frankrijk behaalden de communisten zelfs in de Stalintijd en nog heel lang daarna meer dan 20 procent van de stemmen en in Italië zelfs meer dan 30 procent. In Frankrijk werden álle socialistische presidenten in de tweede ronde verkozen dank zij de steun van de communisten. Vanuit Amerikaans perspectief was dat onbegrijpelijk. En vanuit het mijne ook… Zij herinneren zich ook hoe De Gaulle in 1966 Frankrijk terugtrok uit de militaire – niet de politieke – structuren van de NAVO en alle Amerikaanse bases in Frankrijk liet sluiten.
Tien jaar tevoren hadden de Hongaren geprobeerd uit het Warschaupact te stappen. De Sovjets waren toen het land binnengevallen, hadden er duizenden mensen afgeslacht en de premier vermoord. Maar de Amerikanen verbeten hun woede en ze trokken zich uit Frankrijk terug, wat een vreselijke verzwakking was van de positie van álle andere NAVO-landen, in de eerste plaats van West-Duitsland.
“als men naar de feiten kijkt, wordt dat Amerikaanse onderbuikgevoel van verbittering tegen Europa wel begrijpelijk”
In 1970 verkochten de Fransen Mirage-straaljagers aan de gevaarlijke half-fundamentalistische, half-socialistische gek Khaddafi. In 1975 leverden ze de Iraakse dictator Saddam Hoessein een kerncentrale van een type dat gebruikt werd bij de ontwikkeling van atoomwapens, plus 60 Mirages. In 1979 verleenden zij hand- en spandiensten aan ayatollah Khomeini om het prowesterse regime van de sjah van Iran omver te werpen en er een islamitische dictatuur te vestigen. In 2004 hielden de Chinese en de Franse marine gezamenlijke vlootoefeningen nabij Qingdao, in 2007 zelfs in de Middellandse Zee.
Indochina
Na de Franse nederlaag in Indochina was hun kolonie verdeeld in een communistisch Noord-Vietnam, een westers Zuid-Vietnam en de neutrale staten Laos en Cambodja. Maar Noord-Vietnam bezette in de jaren 1950 Laos, organiseerde een guerrillabeweging in Zuid-Vietnam – de Vietcong – en stuurde toen zijn geregelde leger naar het Zuiden om dat ‘spontane verzet’ te steunen. Zij kregen de hulp van honderdduizenden Chinese troepen en van adviseurs uit de USSR. Zij waren duidelijk de agressors. De VS stuurden alleen troepen naar het Zuiden om dat land te helpen verdedigen. Zij zijn nooit in Vietnam ‘binnengevallen’. Dat was propaganda van het Kremlin en van Mao, en die werd niet alleen door alle communistische partijen in Europa ijverig rondgebazuind, maar ook door wat we nu de mainstreammedia zouden noemen. De linkse infiltratie in de media was toen al heel ver gevorderd…
De wreedheden die Fransen kort tevoren in de Algerijnse oorlog hadden gepleegd, waren kleinschaliger, maar dikwijls veel wreder en nuttelozer dan het ergste wat de Amerikanen ooit in Vietnam deden. Dat belette Frankrijk niet een giftige, boosaardige haatcampagne tegen de VS te voeren, met een retoriek die recht uit de koker van Stalin had kunnen komen. En wat gegronde kritiek op de VS had kunnen zijn, ontaardde ook in andere Europese landen heel snel in bloeddorstige, hysterische haat, niet alleen tegen de Amerikaanse regering, maar tegen de Verenigde Staten als natie. Dat de VS zich niet eerder uit het conflict wilden of durfden losmaken, had ook een Europese dimensie : zij vreesden dat een terugtrekking uit Vietnam niet alleen tot een domino-effect zou leiden in Indochina zelf – wat inderdaad gebeurde, met Cambodja als ergste slachtoffer –, maar ook dat de USSR het opgeven van Zuid-Vietnam zou beschouwen als een bewijs dat de Amerikanen in een echt conflict ook hun Europese NAVO-bondgenoten zouden laten vallen. Voor de VS ging het niet alleen om Indochina, maar ook om West-Europa. De oorlog in Vietnam heeft in de VS heel diepe wonden geslagen. Een daarvan was de hatelijke manier waarop zoveel Europeanen zich toen lieten meeslepen door communistische propaganda. “We hebben hen drie keer gered, en nu spuwen ze op ons.” Soortgelijke scenario’s herhaalden zich met kleine varianten tijdens de discussies over de plaatsing van kruisraketten en Pershings, tijdens de Yom Kippoeroorlog, toen de Europese NAVO-landen zelfs hun luchtruim gesloten hielden voor Amerikaanse vliegtuigen met wapens voor Israël en tijdens de goedbedoelde, maar mislukte pogingen om in Irak en Afghanistan democratische rechtsstaten op te bouwen.
Che, Castro en Mao
In 1963 installeerden de Sovjets kernraketten op Cuba, op een boogscheut van de VS. Na een crisis waarin de wereld op de rand van een atoomoorlog stond, bereikten de VS en de USSR een akkoord over de terugtrekking van die raketten. Che Guevara, toen minister in de regering van Castro, weigerde dat te aanvaarden. Hij wilde die kernraketten toch op de VS laten afschieten. Later probeerde hij in Zuid-Amerika tevergeefs ‘honderd Vietnams’ te ontketenen. Ik dacht dat die ene Vietnamoorlog al verschrikkelijk was, maar het moesten er dus honderd worden… Deze psychopathische moordenaar werd het idool van een hele generatie Europese studenten. De Amerikanen werden in heel Europa verketterd omdat ze Che hadden geliquideerd en een tiran als Castro werd door linkse leiders in Europa met veel égards ontvangen. En in mei 1968 kozen Europese studenten en ‘intellectuelen’ zelfs een nog bloeddorstiger icoon : Mao.
Stank voor dank
Voor het grote publiek in de VS kan dit allemaal heel kort samengevat worden : “Europa is een hopeloos krabbennest. Er is niets mee te beginnen. We hebben hen drie keer uit de ‘shit’ gehaald en we kregen alleen stank voor dank. Laat ze nu maar in hun eigen sop gaar koken.” Ja, dit is veel te kort door de bocht, zoals altijd bij collectieve opvattingen van ‘de publieke opinie’. Maar als men naar de feiten kijkt, dan wordt dat Amerikaanse onderbuikgevoel van verbittering tegen Europa wel begrijpelijk. De Europeanen oogsten nu echt wat ze zelf decennialang hebben gezaaid. Al zijn het tot nu toe de Oekraïners die daar het meeste onder te lijden hebben. Terwijl zij nooit aan die hatelijke anti-Amerikaanse hetzes hebben meegedaan.
foto’s (c) Gazet van Hove & Wikimedia Commons