door Redactie Politiek ’t Pallieterke .

In Wallonië wordt de politiek beheerst door een constante confrontatie tussen MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez en PS-baas Paul Magnette. Dat de potjes tijdens de 1 mei-toespraken wat overkoken, is normaal. Wie het gekibbel vanop enige afstand bekijkt, kan enkel concluderen dat de Franstalige liberalen en socialisten voor lange tijd niet meer in een regering zullen zitten. Daarvoor is het water tussen beiden veel te diep.

“Rechts valt alles wat de democratie voedt aan. Rechts wordt steeds radicaler en flirt met het racisme en de haat van de armen. Ze valt ambtenaren aan, journalisten, onderzoekers, de verdedigers van mensenrechten, klimaatactivisten, artiesten, vakbonden, alle tegenmachten,…” Dat is een passage uit de 1 mei toespraak van PS-voorzitter Paul Magnette. Straffe taal, al is die bezuiden de taalgrens altijd wat militanter dan in Vlaanderen. De Franstalige socialisten moeten uiteraard een versnelling hoger schakelen nu ze federaal in de oppositie zitten. Je zou als politiek waarnemer kunnen zeggen : we hebben de 1 mei-folklore gezien en gehoord, over naar de orde van de dag. Maar dat zou al te gemakkelijk zijn.

“De PS laat zich meeslepen door het gedrag van het radicaal-linkse La France Insoumise (LFI) van Jean-Luc Mélenchon”

Het gefulmineer van Paul Magnette en van de PS moet in een breder kader worden gezien. Er vindt een verschuiving van het discours richting radicaal-links plaats, zowel in de partij als in de vakbond. In Brussel was er zelfs een ABVV’er die federaal minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) een “pseudosocialist” noemde. Misschien niet zo verwonderlijk, aangezien diezelfde Vandenbroucke 20 jaar geleden de federale regering Verhofstadt moest verlaten onder PS-druk wegens… niet links genoeg.

Bouchez in het hol van de leeuw

Wat er in essentie aan het gebeuren is, is dat de PS aanstuurt op een polarisering van het politieke landschap in Franstalig België. Men probeert er een tweestrijd van te maken met de liberalen van de MR. De verwijten vliegen over en weer en misschien denkt men al aan de verkiezingen van 2029. Bij een sterke polarisering is er voor centrumpartijen als bijvoorbeeld Les Engagés weinig te winnen.

Daar komt nog bij dat MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez met graagte de handschoen opneemt en gewonnen is voor zo’n permanent hanengevecht. Dat hij bij een lezing meer dan eens belaagd werd door rode vakbondsmilitanten, helpt daar zeker bij.

De Bergenaar pookt het vuur trouwens zelf op door de 1 mei-viering van de MR deze keer in Charleroi te houden. In het hol van de leeuw zowaar. Even kaderen : de Franstalige liberalen vonden ten tijde van Louis Michel dat het feest van de arbeid geen exclusief socialistisch gegeven was en organiseerden dus zelf een meeting. Dat vond meestal in Geldenaken plaats, de Waals-Brabantse thuishaven van de familie Michel. Dat Bouchez nu naar het rode Charleroi verhuisde, kan gerust als een provocatie worden omschreven. Tijdens zijn toespraak schoot hij met scherp op de PS die hij verweet alles wat niet links is “te beschouwen als extreemrechts”. Dat is een duidelijk andere opstelling van de Franstalige liberalen.

Permanent hanengevecht tussen Magnette en Bouchez

In vroegere tijden, zoals tijdens de regering-Michel (2014-2018), lieten de Franstalige liberalen zich gemakkelijker intimideren door de linkse kritiek. Men moest te allen prijze vermijden een extreemrechts etiket opgeplakt te krijgen. Ook al omdat de MR toen als enige Franstalige partij in een federale regering met de N-VA zat. Het gebeurde meer dan eens dat er in de Wetstraat een crisissfeer heerste wanneer toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) fier op sociale media pochte dat hij een aantal asielzoekers het land had laten uitzetten.

Flauwe verwijzing naar grote syndicale protesten

Bouchez is immuun voor die linkse kritiek en dat maakt de kloof met de PS enkel nog dieper. De volgende verkiezingen van 2029 zijn nog een eeuwigheid, maar de Vlamingen moeten er zich van bewust zijn dat Bouchez en Magnette nooit meer samen in een regering kunnen zitten.

De PS-voorzitter, die zich lange tijd eerder als een linkse bobo-intellectueel profileert, is dermate radicaal aan het worden dat hij begint te verwijzen naar de mythische strijdmomenten van het Waalse socialisme en syndicalisme. Een flauwe verwijzing, het moet gezegd.  Zo vergeleek hij de maatregelen van de regering-De Wever met de Eenheidswet van 1960-61 onder premier Mark Eyskens. Om de economie op het spoor te krijgen en vooral de Vlaamse te moderniseren, werd een reeks maatregelen genomen die inderdaad lijken op het beleid van de regering-De Wever : stimulansen voor het bedrijfsleven, besparingen in werkloosheid, ziekteverzekering en ambtenarenpensioenen. De besparingen waren ook nodig om het deficit te verminderen. De begroting had zwaar te lijden gehad onder de Congo-crisis.

Dat leidde in 1960 tot zware protesten en stakingen onder leiding van de legendarische Waalse vakbondsleider André Renard. En het ongenoegen was communautair getint, want men zag in het beleid vooral de Vlaamse hand. Maar het is belachelijk om die stakingen te vergelijken met de huidige protesten tegen het regeringsbeleid. Die trouwens elke week zwakker worden. Als Magnette zich wil vergelijken met een wallingantische legende als André Renard, dan maakt hij vooral zichzelf belachelijk.

De Franse politiek werpt zijn schaduw over Wallonië

In Vlaanderen houden we er best ook rekening mee dat de ruzies tussen Magnette en Bouchez aanhouden omdat beiden zich laten inspireren door de polarisering van de Franse politiek. Die werpt van nature altijd een schaduw op Wallonië. Zo laat de PS zich meeslepen door het gedrag van het radicaal-linkse La France Insoumise (LFI) van Jean-Luc Mélenchon, dat overal rechtse complotten ziet en zich profileert als pro-islampartij.

Nu het Rassemblement National even moet bekomen van de rechterlijke uitspraak waardoor voorzitter Marine Le Pen in 2027 misschien niet eens kan deelnemen aan de verkiezingen, proberen andere politici een deel van het rechtse terrein daar in te nemen. Met een ‘law and order’-discours door minister van Binnenlandse Zaken Bruno Retailleau, binnen twee jaar mogelijk een presidentskandidaat voor Les Républicains van ex-president Nicolas Sarkozy. Ook de vroegere eerste ministers van president Emmanuel Macron schuiven wat naar rechts op, zoals Edouard Philippe en Bruno Attal. Laatstgenoemde was trouwens gastspreker op de meeting van de MR in Charleroi. Georges-Louis Bouchez spiegelt zich duidelijk aan deze figuren.

foto’s (c) Gazet van Hove.