Politieke partijen zoals CD&V bekoren niet meer

Pjotr in www.dwarsliggers.eu 

Na de VS waar Donald Trump inging tegen het establishment, inclusief zijn eigen republikeinse partij, was de eerste ronde van de Franse verkiezingen eveneens een blamage voor de twee sterkhouders : de Parti Socialiste en Les Républicains. Dat iemand als Macron, in nauwelijks één jaar tijd zo veel kiezers kan overtuigen zonder partijsteun en met een politiek project dat niet bepaald uitblinkt door duidelijke keuzes, is ongezien. Ook in België zijn de vooruitzichten van de traditionele partijen niet bijster goed. En ook hier lijkt iedereen zich af te vragen hoe dat komt. Bij wijze van voorbeeld, en dus niet als enige partij, keken we eens naar dé sterkhouder bij uitstek, de christendemocratie die zijn electorale basis verder ziet afkalven.

CD&V in de hoek waar de klappen vallen

De slogan waarmee CD&V naar buiten treedt, speelt nadrukkelijk in op ‘WIJ SAMEN’; een inclusieve partij die iedereen omarmt. Dat een partij staat voor WIJ kunnen we alleen maar toejuichen. Het is christelijk én democratisch om iedereen te willen omarmen, maar tegelijk is het een zwaktebod omdat dit project verplicht om de grote problemen onbenoemd te laten. Dat zorgt niet alleen voor minder aanhang maar ook voor wrevel binnen de partij.

Inderdaad, in de werkelijkheid blijkt die ‘wij’ veel minder inclusief dan verwacht. Erger zelfs, de tegenvallende opiniepeilingen zorgen ervoor dat die ‘wij’ verder inkrimpt en de frustratie bij de militanten leidt tot een ongezonde polarisatie. De voelbare aversie (en dat is een eufemisme) voor de ‘anderen’ is een negatieve defensieve reactie waardoor de positieve inclusieve boodschap heel ongeloofwaardig wordt.

Twee voorbeelden

Vlaamse ambitie

Historisch behoorde de Katholieke Partij en haar opvolgers, CVP en nu CD&V tot de sterkhouders van de Vlaamse beweging. Vergeten we niet dat één van de belangrijkste voormannen en meervoudig eerste minister, Wilfried Martens, ooit zeer actief was als bestuurslid van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Vergeten we evenmin dat het de CD&V was die voor het eerst pleitte voor een confederaal België. Maar bij de eerste tegenwind borg ze haar Vlaamse aspiraties op, waarmee ze haar imago van ‘tsjevenpartij’ alle eer aandeed.

Dat CD&V kamerlid en gewezen staatsecretaris Hendrik Bogaerts recentelijk opnieuw koos voor een eigen Vlaams project en publiek pleitte voor een staatshervorming met als doel een confederale structuur, werd niet bepaald enthousiast onthaald op het partijhoofdkwartier. Daar zet de linkse vleugel nog altijd de toon en blijft men zweren bij het Belgisch imbroglio. Dat CD&V nauwelijks nog Vlaamsgezinde kiezers kan bekoren werd in 2014 duidelijk : veel kiezers liepen over naar N-VA. Het is bizar dat de partijleiding hieruit geen conclusies trekt en blijkbaar vergeten is dat elk electoraal succes in het verleden er kwam met een Vlaamsgezind verkiezingsprogramma.

CD&V kopman Yves Leterme haalde daardoor in 2007 bijna 800.000 voorkeurstemmen. Hendrik Bogaert werd toen de stemmenkampioen in zijn provincie (West-Vlaanderen), en Jo Van Deurzen, ook een Vlaamsgezinde CD&V-er, werd in Limburg eveneens stemmenkampioen. Zij zijn de levende bewijzen dat de WIJ voor de christendemocratie alleen maar succesvol kan zijn wanneer CD&V onverbloemd kiest voor een zelfstandiger Vlaanderen met minder federale bevoegdheden.

Of zal men blijven kiezen voor de defensieve verzuilde partij die blijft steken in een discours dat amechtig poogt iedereen te vriend te houden, tot de laatste de deur dichttrekt ?

‘Wij’ zijn vooral kleurrijk

Staatssecretaris Pieter De Crem, CD&V-topper ter rechterzijde, vindt dat CD&V niet de partij kan zijn voor de moslims. Hij gelooft niet in een Europese islam die compatibel is met onze cultuur. Een duidelijk uitspraak die gedeeld wordt door veel CD&V-leden. Maar niet door zijn partijvoorzitter Wouter Beke, die nog altijd – tegen beter weten in ? – blijft geloven in een Europese versie van de islam en De Crem in geen tijd terug floot.

Wat zeer zeker ook een rol speelt is dat in Limburg, waar de partijvoorzitter thuis is, de talrijke (Turkse) moslimkiezers belangrijk zijn voor CD&V. Na het verlies van de Vlaamsgezinden aan N-VA en een deel van de linkervleugel aan Groen! resten enkel nog de allochtonen om een electorale opdoffer te voorkomen. Intussen benadrukken vele CD&V-brochures de kleurrijke samenstelling van Vlaanderen en met Sammy Mahdi als jongerenvoorzitter van Iraakse afkomst toont de partij heel nadrukkelijk haar sympathie voor dit kiezerspuliek. Hoewel Mahdi in een Knack-interview de indruk gaf heel gematigd te zijn, kregen we géén antwoord op onze vraag (het soort vragen dat de politiek correcte media niet stellen) wat hij over de sharia dacht ?

Wouter Beke zou misschien eens moeten nagaan bij de eigen achterban wie zoals hij denkt dat een Europese versie van de islam (zonder sharia) mogelijk is, of niet mogelijk is, zoals De Crem beweert.

Naast een Vlaamsgezind project heeft CD&V evenmin een project waarbij de weerbaarheid van de eigen cultuur voorrang krijgt op een gedoogpolitiek ten aanzien van moslims. Zal Beke die zo fier is op onze christelijke erfenis, die verkopen voor een bord linzensoep zoals de Bijbelse figuur Ezau zijn eerstgeboorterecht verkocht aan zijn broer Jakob ?

Zowel Goed bestuur – ooit dé slogan van CD&V als ‘rentmeester’-partij, waarvan ook vandaag veel CD&V toppers beseffen dat enkel confederalisme hiervoor kan zorgen – als culturele weerbaarheid in plaats van een ‘soumission’, komen nauwelijks nog aan bod. Dat verklaart voor een groot deel de dalende aantrekkelijkheid van een partij die altijd een voortrekkersrol speelde en nu uit schrik om duidelijke keuzes te maken, elk initiatief overlaat aan anderen. Die zijn er alvast niet rouwig om.

Voor alle duidelijkheid: Niet alleen CD&V worstelt met machtsverlies. De sociaaldemocratische sp.a slaagt er evenmin in om kiezers aan zich te binden. Een analyse van hun terugval zou ongetwijfeld ook parallelle bedenkingen opleveren. Zo heeft de sp.a zich nooit laten betrappen op enige Vlaamsgezindheid al zijn er ongetwijfeld nogal wat progressieve Vlaamsgezinden die momenteel politiek dakloos zijn. De nieuwe partijvoorzitter, John Crombez, lijkt wel gewonnen voor meer weerbaarheid en minder gedogen ten aanzien van allochtonen en moslims in het bijzonder.