door Dominique Laridon – www.doorbraak.be .

Kijk, dat komt er van. Als je niet kan zwijgen over je kosmopoliete karakter en voortdurend met trots beklemtoont hoeveel culturen je school rijk is, dan moet je ook niet schrikken als mensen de verkeerde conclusies trekken. Dominique Paquot, directeur van het Franstalig schooltje De Singelijn in Sint-Lambrechts-Woluwe, heeft de toorn van de publieke opinie helemaal zelf op zich afgeroepen. Toen hij ouders inlichtte over het stopzetten van activiteiten rond Moederdag, schreef hij al in de eerste zin van zijn e-mail over de fantastische rijkdom van culturele diversiteit.

Nee, Moederdag wordt dus níet afgeschaft onder islamitische druk. De beslissing zou vooral ingegeven zijn door bezorgdheid om kinderen met holebi-ouders, gescheiden ouders of gestorven ouders. Volgens de school zouden de activiteiten rond Moederdag deze kinderen stresseren en verwarren. Reden genoeg voor een legertje commentatoren om met veel poeha te verkondigen dat er niets aan de hand was en dat iedereen die aanvankelijk verontwaardigd gereageerd heeft zich kapot moest schamen. Maar is dat wel zo ? Is er nu niets aan de hand ?

De Singelijn heeft nog altijd een absurde beslissing genomen, waar de publieke opinie op mag reageren. Kinderen worden niet geholpen door Moederdag af te schaffen. Kinderen van holebi-ouders hebben Moederdag niet nodig om te weten dat hun gezinssituatie anders is dan bij de meeste andere klasgenootjes. Weeskinderen zijn altijd wees, niet alleen op Moederdag. Misschien voelen die weeskinderen ook wel stress als ze elke dag zien hoe klasgenootjes aan de schoolpoort worden afgehaald door hun moeder – misschien moet dat dus ook maar verboden worden.

Dit is een symptoom van een wijdverspreide kwaal. Alles wordt geproblematiseerd. Conflicten worden ingebeeld. Er zijn in de werkelijkheid geen holebi-ouders die hier een probleem van maken. Er zijn geen weduwenaars die zich vastketenen aan de schoolpoort uit protest tegen Moederdag. Er is alleen een soort misvatting ontstaan, dat de school de taak heeft om alles te vermijden wat mogelijk verwarring kan veroorzaken bij de kinderen. De school moet een stressvrije omgeving zijn, waar kinderen niet geconfronteerd worden met zaken die hen in de war kunnen brengen.

Schrijf het maar op : de nieuwjaarsbrieven gaan binnenkort ook voor de bijl. Men zal met veel bombarie verkondigen dat de traditie om in de klas nieuwjaarsbrieven te schrijven voor ouders en grootouders onvoldoende rekening houdt met bijvoorbeeld de nieuwe partners van gescheiden ouders. En wat met wezen ? Wat met kinderen uit gebroken families, waar ouders niet meer willen praten met grootouders ? Beter om al die troebelen maar te omzeilen en af te stappen van die nieuwjaarsbrieven. Wie eraan gehecht is, kan ze met de kinderen toch thuis schrijven ?

Erger is dat deze kwaal ook impact heeft op het lessenprogramma. Al jaren krijgen leerkrachten in het hele Vlaamse onderwijs de boodschap dat ze hun lesmateriaal moeten afstemmen op de leefwereld van de jongeren. Alles dat te ver van die leefwereld af staat, moet vroeg of laat uit het curriculum verdwijnen. Zo verdwijnt literatuur lezen stilaan uit onze scholen : dikke en moeilijke boeken van dode schrijvers doorworstelen is immers vreemd en verwarrend voor die arme millennials. Schrap het dus maar uit het leerplan en vervang het door iets minder confronterend.

Kritiek op al deze tendensen wordt weggelachen of weggezet als ouderwets gezwets. Het gaat ook altijd maar om kleine, “onbelangrijke” aspecten die moeten wijken. Pas wanneer het te laat zal zijn, zal voor iedereen duidelijk zijn dat wij stap voor stap onzelf hebben afgeschaft.

Foto’s : (c) Gazet van Hove.