CD&V had een strak plan om Antwerpen te veroveren op nationalisten, bolsjewieken en ecologisten. En dat allemaal zonder de verkiezingen te winnen. Je moet dat gedoe over democratie en de ‘wil van de kiezer’ ook niet overdrijven. Op papier leek het simpel: we laten ze op links en rechts wat polariseren tot ze paars zien, en op 14 oktober geven we om het even wie een meerderheid aan een ‘prijzeke’.
De christendemocratie zou in het midden van de wip gaan zitten en zachtjes glijden naar de dikste. Programmatorisch was CD&V er helemaal klaar voor. Ieder standpunt werd zorgvuldig getoetst aan de standpunten van de andere partijen. Ideeën uit eigen kring werden – geheel terecht – afgedaan als klinkklare nonsens. Het moedige midden bestaat niet uit eigen standpunten, maar is volledig opgetrokken uit compromissen en bijsturingen. Zo luidt het officiële CD&V standpunt inzake mobiliteit: “We moeten de auto weren uit de stad, tenzij De Wever wint.” In Gent is de strategie dan weer lichtjes aangepast: “We moeten koning auto opnieuw een plaats geven in de stad en het belachelijke circulatieplan in de vuilbak kieperen … tenzij een coalitie met sp.a en Groen mogelijk is. Dan kan je beter een trottinette kopen.” Ja, lieve lezers, politiek is geen makkelijke stiel. Zonder diploma lagere school kan je er beter niet aan beginnen; behalve dan misschien bij CD&V. Wie goed was in hinkelen, en het verklikken van wie dat propje had gegooid, wacht daar een mooie toekomst.
Een toevallige ontmoeting
Het punt is, programmatorisch was alles in gereedheid gebracht om om het even wie aan een meerderheid te helpen. Ook het ‘prijzeke’ lag al vast. CD&V zou de burgemeester leveren en doen alsof het hele bestuursakkoord in haar programma stond. Wat altijd waar is, trouwens. Met zo’n 10 à 12 procent moest dat lukken en kon Antwerpen voorzien worden van een groot oranje lint. Enig probleem, zelfs 10 à 12 procent in Antwerpen is voor CD&V toch heel hoog gegrepen. Dus werd Kris ‘the beast’ Peeters van stal gehaald en naar Antwerpen gestuurd. Nu ja, naar Antwerpen is overdreven. Voorlopig ligt het Antwerpse CD&V-hoofdkwartier nog in Puurs, maar dat is alleen omdat Kris zo makkelijk verdwaalt. Niet zoals kwatongen beweren omdat hij de stad helemaal niet kent. Integendeel! Zijn broer heeft hier potjandorie een appartement. Nee, dat verdwalen heeft alles te maken met de klank van de stad die zijn ziel amoureus maakt. Zoveel houdt Kris van Antwerpen. Maar zijn vrouw heeft dat liever niet. Meer hoeft u er niet achter te zoeken.
Bij één van die dwaaltochten kwam Kris in contact met Aron Berger. Een beetje een vreemde kerel, met een baard en een hoedje. “Typisch Antwerpse folkloristische kledij”, dacht Kris, en hij glimlachte minzaam naar zichzelf. Die twee hebben veel gemeen. Aron vindt dat alleen God het recht heeft om leefregels op te stellen en Kris waant zich een god in het diepst zijner gedachten. Aron verkocht gebraden kippen en Kris wou die allemaal in zijn mond zien vliegen. Diezelfde nacht nog begon bruggenbouwer Kris een brug te maken uit onvervalst Aron-hout. Er zouden duizenden kiezers overlopen, en het burgemeesterschap zo verzekeren.
“Le CD&V, c’est moi !”
Was het de toorn Gods, of was Aron een N-VA-dubbelagent vermomd in traditionele kledij? Joost mag het weten, maar de man bleek geen brug naar ‘t Schoon Verdiep. Eerder een vastgeroeste ophaalbrug die koppig naar de hemelen is gericht en met geen geweld naar beneden te krijgen. Kris zag het anders. “Ik was dat varkentje wel even. Houd mijn beuling even vast”, drukte hij de enigszins verbijsterde Joodse gemeenschap diplomatisch op het hart, terwijl hij achter het stuur van de CD&V-bus kroop. Terwijl zijn partijleden in blinde paniek wilden uitstappen, duwde Peeters het gaspedaal in. “Rustig maar Woutertje, Woutertje, piepklein kaboutertje. Als ik maar genoeg gas geef, gaat die brug vanzelf plat liggen. Ge zult zien. Crevitske meiske, let nu eens goed op. Met deze zet vlieg ik u voorbij in de pop poll.” Iemand gilde luid dat het “niet wijs” was, maar dat ging volledig verloren in Peeters overwinningskreet: “Le CD&V, c’est moi !”
Wat toen gebeurde, deed zelfs Tom Meeuws bewonderend op de vingers fluiten. De CD&V-bus had na de impact nog het formaat van een Mini van de eerste generatie. De peilingen gaven CD&V nog 2 procent. Er waren vermoedelijk nog enkelingen die het nieuws niet gezien hadden. “Geen probleem”, zei krasse Kris, “ik neem hiervoor alle verantwoordelijkheid op mij. Ik heb een inschattingsfout gemaakt.” Waarna hij de schuld op N-VA, zijn kuisvrouw en heel Vlaanderen stak, behalve op zichzelf. “Vlaanderen is nog niet klaar voor een écht inclusieve samenleving”, oordeelde het orakel van Puurs. Hij trok zijn das en jas recht en ging een pint drinken in een kroeg aan de Schelde.
Sindsdien is de sfeer wat minder, daar in Puurs, op het Antwerps hoofdkwartier van CD&V. Eén partijlid had zelfs in grote letters op de muur geschreven: “De tocht is moeilijk, de gids een apsjaar.” Kris nam zich bedroefd en onbegrepen voor om dat woord niet op te zoeken. Het betekende vast niets goeds. Zelfs zijn eigen naam googelen, iets wat hem altijd opbeurt, bracht geen soelaas. Tot zijn oog viel op een artikel met de kop: “Marc Dutroux wordt behandeld als een beest”. Het vervulde Kris met zelfempathie en zelfbegrip. “Die man ga ik bellen voor op de lijst!”, kraaide hij triomfantelijk, “We gaan eens zien wie hier de sjapsjaar is !”
Foto’s (c) Gazet van Hove.
