Door Jürgen Ceder – www.pallieterke.net .

“De ondergetekenden erkennen dat migratie een bron is van vooruitgang, vernieuwing en duurzame ontwikkeling in onze geglobaliseerde wereld.” Dat is de ideologische geloofsbelijdenis in de eerste paragraaf van het “Global Compact for Migration.”

Die ideologische bevlogenheid doordesemt alle andere bepalingen van het pact, dat op 10 en 11 december in Marrakesh zou moeten goedgekeurd worden. Voor de concrete inhoud verwijs ik naar andere artikels die reeds in dit blad verschenen.

Brief aan de Sint

U kunt het gaan bekijken op refugeesmigrants.un.org. Laat hier de bemerking volstaan dat voor het gros der immigratie bevorderende bepalingen in dit land geen democratisch draagvlak bestaat, om het zacht uit te drukken.

Bij een internetpeiling van de VRT bleek 87 procent van de deelnemers tegen het pact gekant. Sommigen gingen bij Tim Pauwels, de ombudsman van de VRT, klagen dat dit opvallende resultaat geen enkele aandacht kreeg in de berichtgeving. Tim schoot onmiddellijk in actie. Hij stuurde een vraag naar de redactie om voortaan geen internetpolls meer te organiseren over “ernstige” onderwerpen. Polls zijn maar spelletjes, stelde Pauwels. Hij suggereerde in de Zevende Dag liever eens een bevraging te doen over wie dit jaar al een brief naar de Sint heeft gestuurd. Ik verzin dit niet.

De hautaine arrogantie van Pauwels is die van het bestel. Premier Michel kondigde in september een volksbevraging aan over het winter- en zomeruur. Maar vraag de domme proleten alsjeblief nooit naar hun mening over iets als de massale immigratie die de toekomst van hun continent bedreigt.

Het volk moet heropgevoed

Dat aspect is eigenlijk het meest aanstootgevende aan het pact van Marrakesh. De bevolkingen van Europa ondergaan de massale migratie al decennia zonder dat ze daar ooit over werden geraadpleegd. Tegenstand werd verdacht gemaakt, gemarginaliseerd en zelfs gecriminaliseerd. De afwijzing is er toch gekomen, traag en geleidelijk, en is vandaag onmiskenbaar.

Verzet tegen immigratie is in álle westerse landen het belangrijkste electorale thema. Nieuwe partijen en leiders verdringen de oude garde. En net dit moment kiest men uit om de westerse landen te dwingen tot een beleid dat nog meer ingaat tegen wat het volk vraagt.

De vele bepalingen van dit pact herleiden de reeds beperkte speelruimte van soevereine landen om zelf hun immigratiebeleid te bepalen tot nul. En om alle weerstand te breken wordt in Doelstelling 17 aan de staten gevraagd het beeld van het volk op migratie actief “vorm te geven” (“to shape perceptions of migration”), om journalisten “te sensibiliseren en op te voeden” (waaronder het vastleggen van de “terminologie” die ze dienen te gebruiken over migratie) en om alle media droog te leggen die negatief over migratie berichten. De VRT van Tim Pauwels heeft alvast geen heropvoeding nodig.

Magna Carta

Dat het pact geen gevolgen zal hebben, is een illusie, getuigen alle juristen. De rechtspraak zal er zich op beroepen, in het bijzonder de activistische en zeer dwingende arresten van het hof van Straatsburg.

Maar het “niet-dwingende” karakter is vooral een kunstgreep: door het pact van Marrakesh niet als een “verdrag” op te vatten en het te presenteren als vrijblijvend, vermijdt men dat heuse ratificatieprocedures moeten doorlopen worden, dat het parlement moet instemmen, dat het document moet vertaald worden, dat er een debat wordt gevoerd.

Het eindresultaat zal hetzelfde zijn. Dit pact moet de Magna Carta van de migratie worden, hét referentiedocument voor toekomstige verdragen en nationale wetgeving. Wanneer Faust in het gelijknamige boek van Goethe lastige vragen stelt over de vorm van zijn verbintenis met de duivel, repliceert Mefistofeles dat hij zich daarover helemaal niet druk moet maken : “Elk velletje papier is goed. Zolang je het ondertekent met een druppeltje bloed.” Faust kreeg tenminste nog een tegenprestatie.

Michel, Merkel, Macron

Dat in heel wat landen toch een hevig debat is ontstaan, was niet de bedoeling. Net zoals onze premier hadden de vertegenwoordigers van de meeste staten reeds hun instemming betuigd bij de VN, zonder enig overleg met het thuisfront. Dat de VS al in december afhaakten, werd genegeerd – het is Trump maar. Dat Hongarije in juli neen zei, werd weggelachen – het is Orban maar. Maar toen Oostenrijk eind vorige maand ging dwarsliggen, begonnen de domino’s te vallen. Dank u, Donald, Viktor en Sebastian.

Elf westerse landen hebben aangekondigd dat ze niet zullen tekenen, of gewoon niet aanwezig zullen zijn in Marrakesh : de VS, Australië, Oostenrijk, Hongarije, Bulgarije, Kroatië, Estland, Tsjechië, Zwitserland, Israël en Slowakije. Italië en Roemenië zullen waarschijnlijk hetzelfde doen. In Denemarken, Lithouwen, Nederland en Slovenië wordt nog gebakkeleid. Macedonië en Servië zwijgen voorlopig. Het VK, Finland en Noorwegen zullen tekenen, maar wel met neerlegging van interpretatieve voorbehouden.

Als België zonder reserve tekent, zal het al tot een minderheid behoren binnen de westerse groep. De goedkeuring van niet-westerse landen is trouwens van weinig belang : het zullen de immigratielanden zijn die de meeste bepalingen moeten uitvoeren. De derde wereld, die zelfs niet verplicht wordt uitgewezen onderdanen terug op te nemen, zal met plezier tekenen.

Michel zal zich in Marrakesh in het gezelschap bevinden van Merkel en Macron. Dat levert een mooie alliteratie op, maar de bondgenoten van de Belgische eerste minister zijn dus een Duitse bondskanselier in opzeg, die bovendien in eigen rangen veel tegenwind krijgt over het pact, en een president met de laagste populariteitscijfers uit de Franse geschiedenis.

Zij vertegenwoordigen een minderheid van de westerse landen, een minderheid van de Europese bevolking en een minderheid van hun eigen volk.

Maar één antwoord mogelijk

De N-VA staat voor een zware beslissing. We hopen dat daar het besef is doorgedrongen dat een “inlegvel” (het neerleggen van een interpretatieve tekst) weinig waarde heeft, zowel juridisch als politiek. Het pact is te giftig om het met een waarschuwende tekst veilig voor gebruik te maken.

Het electoraat is ook niet dom. De kiezers begrijpen dat een partij in een coalitieregering niet altijd haar slag kan thuishalen. Ze begrijpen dat het beleid slechts in beperkte mate een weerspiegeling van het partijprogramma kan zijn. Maar wat ze niet begrijpen of aanvaarden, is dat de grootste partij van de regering een ernstige achteruitgang zou toestaan op een beleidsterrein dat centraal staat in haar politieke boodschap.

Er is dan ook maar één correct antwoord. Om het in de taal van Merkel en met de woorden van Bismarck te zeggen : “Nach Marrakesh gehen wir nicht !”

(c) ’t Pallieterke.

Foto’s (c) Gazet van Hove.