Soms lijkt het wel – zeker als men zich beperkt tot het Vlaamse medialandschap – dat onze Westerse maatschappij zich onder een loden mantel bevindt en dat er geen échte debatten meer mogelijk zijn. Dat met name een politiek correcte elite, zeer goed geworteld vooral in de zogenaamde kwaliteitskranten, bepaalt wat er aan informatie wordt verspreid en hoé de informatie wordt verspreid. Er zijn, gelukkig maar, in Vlaanderen en Nederland wel wat uitzonderingen op deze regel.
Maar ook in het buitenland, in het Duitsland van Mutti Merkel, verschijnen nu en dan boeken die best ook in het Nederlandstalig taalgebied worden gelezen. Omdat de boodschap te belangrijk is, en omdat de auteurs het dodelijke zwijgen proberen te doorbreken. Ik heb twee boeken geselecteerd uit dit taalgebied.
1. Schirmbeck, S., “Gefährliche Toleranz. Der fatale Umgang der Linken mit dem Islam”,
2018, Zürich, Verlag Orell Füssli, 172 pag.
De titel betekent zoveel als : gevaarlijke tolerantie, de fatale omgang van links met de islam. Schirmbeck is een voormalige Noord-Afrika-correspondent van de ARD, en gaat door als kenner van dit islamitisch gebied. Hij is woedend omdat hij vaststelt dat de geschiedenis zich herhaalt. Want in de jaren ’80 van de vorige eeuw stelde hij – net als ‘onze’ Fraihi Hind trouwens – vast dat vrouwen en mannen samen de stranden van Marokko en Algerije bevolkten. Hoofddoeken en niqab waren toen zo goed als onbestaande.
In een eerste fase bijna niet waarneembaar, veroverden ideologie en symbolen van de islam de publieke ruimte, en ontstond er druk op de vrouw om zich “netjes” te kleden. De zedenpolitie verscheen in de straten van Algiers en Marrakesh en stilaan werd elk aspect van het dagelijks leven aan de hand van koran geordend en georganiseerd – de islamitische categorieën van ‘halal’ en ‘haram’.
Schirmbeck heeft deze maatschappelijke veranderingen als ooggetuige meegemaakt en daarom maakt het hem zo woedend als hij ziet hoe hetzelfde zich voor onze ogen ontrolt, in onze eigen Europese samenlevingen. Dezelfde islamisering van de publieke ruimte ! Met één groot verschil weliswaar : links, dat in de jaren ’80 van de vorige eeuw zweeg, zwijgt nu niet meer, meer zelfs : ze handelt als een actieve medeplichtige van een totalitaire ideologie.
Schirmbeck richt een verzoek tot die fracties van SPD, CDU en Groenen die nog voor rede vatbaar zijn. Hij roept hen op – tegen beter weten in ? – zich te bezinnen op de erfenis van de Verlichting, op de anti-totalitaire erfenis van de Europese geschiedenis.
De auteur gaat op zoek naar de redenen voor deze “linkse blanco-tolerantie” voor alles wat islamitisch is. Bij links in Duitsland gaat het om een “historisch bepaald schuldcomplex, dat alles wat vreemd is, als verrijkend welkom heet, en daardoor als het ware immuun is voor elke kritiek. Vanuit dat oogpunt wordt de tsunami van vluchtelingen als een uitzonderlijke opportuniteit begrepen om het land onomkeerbaar te veranderen, en dan speelt het geen rol of het islamitisch wordt of Afrikaans, hoofdzaak is dat Duitsland ophoudt Duits te zijn”.
Deze aanval focust deze weken en maanden vooral op het hoofddoekendebat in Duitsland, waarbij een bepaald links, met véél sympathie voor de islam, probeert de neutraliteitswet bij het groot vuil te zetten. Nochtans zou ze beter moeten weten, besluit Schirmbeck : “Hoe meer fundamentalisme, hoe meer hoofddoek. Hoe minder fundamentalisme, hoe minder hoofddoeken.”
2. Wiesinger, S., “Kulturkampf im Klassenzimmer. Wie der Islam die Schulen verändert”,
2018, Wien, Edition QVV, 214 pag.
Dit tweede boek, waarin de auteur Wiesinger de cultuurstrijd in de schoollokalen beschrijft, en dus aangeeft hoe de islam de scholen verandert, is niet minder belangrijk. Susanne Wiesinger is een Weense lerares in een middelbare school met een ervaring van 30 jaar. Ze doceert in het Weense district Favoriten, en maatschappelijk en politiek was ze tot voor kort sociaaldemocratisch. Ze was lid van de SPÖ en van de Lerarenvakbond, die dicht tegen de SPÖ aanleunt. Ze was 9 jaren lang vakbondsafgevaardigde.
Het werkelijk aanstootgevende in dit boek is de eerlijkheid waarmee de auteur haar onderwerp benadert. Het voorwoord is van de liberale Berlijnse advocate en vrouwelijke imam Seyran Ates en ook filmmaker Jan Thies, bekend in Oostenrijk, mocht een woordje zeggen. De uitdrukkelijke bedoeling van het boek is “het zwijgen doorbreken, en de problemen eindelijk bij naam noemen”.
Dat zwijgen doorbreekt auteur Wiesinger in elk hoofdstuk. Zo heeft ze het op een zeer authentieke manier over de geweldbereidheid van jonge moslims, over dwanghuwelijken, over eremoorden, over de kledij-politie, besnijdenis, over tijdens de ramadan ineenstortende leerlingen, over zwemcursussen die niet meer doorgaan, over de nachtmerrie van elke leraar, ‘seksuele voorlichting’, over geboycotte klasreizen, over het indoctrinerende van het vak islamitisch onderricht. Steeds weer komt ze tot dezelfde conclusie : ons lerarenkorps staat onder bijzonder zware druk, en krijgt van het zogenaamd tolerant schoolbeleid geen enkele steun.
Dit boek vloekt in de SPÖ-kerk, en past dus niet bij de ‘Willkommenskultur’ van de Weense SPÖ in het bijzonder, die zowat alle belangrijke posten in het Weense onderwijs bezet en die in de 55 procent migrantenkinderen aan de Weense scholen “absoluut geen enkel probleem” ziet. Want voor de vele linkse betweters gaat het bij problemen steeds om “individuele gevalletjes die men niet mag veralgemenen”. De oorzaak van die individuele problemen zoekt de SPÖ vooral bij de leraars die niet genoeg inspanningen leveren bij de integratie van jonge moslims.
Intussen – wie is er nog verbaasd ? – geldt mevrouw Susanne Wiesinger als islamofoob, “rechts” en zelfs “racistisch”. Toch heeft ze het boek niet geschreven omdat ze islamofoob zou zijn, maar eerder vanuit de bezorgdheid dat “de islam onze school in haar greep heeft. Wij staan machteloos. En dikwijls denk ik dan : die hebben het gewonnen en wij hebben verloren”.
Haar gaat het in de eerste plaats om de bezorgdheid dat deze jonge, islamitische kinderen zelfs in het voortgezet onderwijs niet genoeg Duits kennen om de cursussen te kunnen volgen, maar wel tijd hebben om vijf keer per dag te bidden.
De zoveelste wake-up-call ! Waarom horen wij hierover niets in onze zogenaamde kwaliteitskranten en omroepen, die wel tijd zat lijken te hebben om elke tweet van een Amerikaanse president uitgebreid te analyseren ?
De vraag stellen, is zoveel als ze beantwoorden, zeker ?
door Peter Logghe in TEKOS.
Knooppunt DELTA vzw.
Foto’s (c) Gazet van Hove.