In een Vrije Tribune voor het Duits conservatieve weekblad “Junge Freiheit” schreef het voormalig CDU-parlementslid en burgerrechtenactiviste Vera Langsfeld over enkele merkwaardige parallellen in de recente geschiedenis. Ze roept het beeld op van het Chinese Tienanmen-plein in Peking waar “30 jaar geleden (…) studenten demonstreerden voor vrijheid. Met de moordzuchtige gruwelijkheid van het regime hadden ze geen rekening gehouden. Vandaag mag in China nog steeds niet over de moordpartij worden gesproken”.
Mevrouw Langsfeld herinnert zich het gebeuren bijzonder goed. Vooral omdat het voor haar en medestanders op dat eigenste moment (mei en juni 1989) in Dresden en Leipzig ook om vrijheid ging. Studenten, kunstenaars, arbeiders werden actief in hun verzet tegen de vervalsingen van de gemeenteraadsverkiezingen, tegen het verbod voor muzikanten om op te treden. Vera Langsfeld organiseerde mee het verzet. “Ze streden voor de vrijheid van kunst en meningsuiting. Andersdenkenden mochten niet worden uitgesloten, iedereen moest de kans krijgen om haar of zijn stem te uiten”.
DDR : hard totalitair
Het geweld van de DDR tegen dit volkse verzet werd harder, en acties werden met geweld opgebroken. “Daarom werd er begin juni een grote inzamelactie georganiseerd voor de slachtoffers van het staatsgeweld in Dresden en Leipzig. En tezelfdertijd vond in Leipzig een straatmuziekfestival plaats, onder de titel “Freiheit mit Musik”.
De DDR liet horen dat het ging om een illegale activiteit. “Opnieuw massaal veel aanhoudingen en arrestaties. Meer dan 80 muzikanten en deelnemers werden opgepakt”. Het kwam op straat tot spontane solidariteitsbetuigingen. “Mensen riepen : ‘Stasi raus ! Stasi raus ! Stasi raus !’. Het was het duidelijkste teken dat de gewone burger niet meer passief zou blijven, aldus auteur Langsfeld in “Junge Freiheit”.
Dezelfde onmenselijke, totalitaire geest
Mevrouw Langsfeld schrijft dat van dié vrijheid niet veel meer over blijft : “30 jaar later is bij teveel studenten en kunstenaars niets meer over van die vrijheidsgeest. Integendeel, zij verdedigen nu opvattingen die een terugval zijn naar voor-democratische, donkere tijden. Ook al gaat het maar om een minderheid, die actief vecht tegen de vrijheid van kunst en overtuiging, de meerderheid zwijgt en stemt stilzwijgend toe, en dat is heel erg”.
https://www.youtube.com/watch?v=z9YbkQGNItk
De aanleiding tot deze scherpe vrije tribune van mevrouw Langsfeld is een incident naar aanleiding van de jaarlijkse kunsttentoonstelling in Leipzig. Kunstenaar Axel Krause zou twee beelden tentoonstellen. Een handjevol kunstenaars liep storm tegen Krause, met het argument dat die zich op Facebook tegen de illegale massamigratie had uitgesproken en lid zou zijn van het bestuur van de Desiderius-Erasmus-stichting, die vrij dicht aanleunt bij de AfD. Voor de commotie had de organisator Rainer Schade over Krause nog gezegd : “De beelden van Krause zijn onvervangbaar, hebben niets met politiek te doen (…)”. Uiteindelijk ging de brave man toch door de knieën voor de agressie en bedreigingen van de minderheid en schrapte de deelname van Krause.
Eén van die ‘democratische lieverdjes’ is Felix Leffrank, voor wie kunst alleen ‘functioneert’ als ze links-agitatorisch werkt. In het socialisme verlangde men van de kunstenaar “klassebewustzijn”, vandaag moet hij “houding” tonen.
Axel Krause : Beroepsverbod is slecht signaal
De kunstenaar Krause, die nooit een moordkuil heeft gemaakt van zijn eigen politieke overtuiging en toegeeft dat hij dicht aanleunt bij AfD, zegt het volgende over de schrapping : “Eerst en vooral trek ik mij dit niet teveel aan. Beelden van mij hebben nog nooit zoveel belangstelling gehad als net nu, met dit verbod. Maar het is wel bijzonder triest, het signaal dat nu wordt gegeven. Het signaal is dat we geen respect hebben voor de resultaten van democratische verkiezingen, maar dat we wel toegeven aan de chantage en politieke druk van links. We willen dus – lijkt links te zeggen – niet respectvol met elkaar samenleven, waarbij eenieder de politieke mening van anderen respecteert, maar we willen rust, en bij twijfel kiezen we gemakkelijkheidshalve voor uitsluiting en verbod”.
Intussen grijpt de anti-rechts-hysterie steeds breder om zich heen. In de Kunstacademie van Dresden had het hoofd van de bibliotheek zich kandidaat gesteld voor de AfD. Studenten eisen nu dat de bibliotheek verboden terrein wordt voor deze bibliothecaris. Ietwat cynisch sluit Vera Langsfeld af met een verwijzing naar de grote leider Mao, die ooit schreef : ‘Bestraft één iemand en voedt honderden op’.
Dit is het nieuwe totalitarisme, beste lezers en lezeressen. Dit is de ‘nieuwe, open en verdraagzame’ Duitse maatschappij. Het oude, marxistische totalitarisme is terug van nooit weggeweest.
We zijn opnieuw volop 1984.
Tekst : Peter Logghe in Knooppunt Delta vzw.