Het gedrocht komt er dan toch. Een groot Waals front (de cdH is quantité négligeable geworden) gaat met een samenraapsel van de Vlaamse verliezers een regering vormen. Zonder meerderheid in Vlaanderen. Volstrekt tegen het overduidelijke signaal van de Vlaamse kiezer in.
“Hij die een tijger berijdt, is bang om af te stappen”, zegt een Chinees spreekwoord. De Vivaldi- partijen zitten nu op een tijger. Deze bonte coalitie moet kost wat kost een regering vormen en die in stand houden, omdat het enige alternatief datgene is wat ze het meest vrezen: nieuwe verkiezingen en een nog grotere overwinning van de rechtse, Vlaamse autonomisten. De angst voor de kiezer is het enige cement van een coalitie zonder samenhang, zonder goesting, zonder visie. Dus berijden ze de tijger, zonder plan hoe ze het afstijgen, de verkiezingen, ooit kunnen overleven.
Zeven partijen en geen enkel project
Hun redenering lijkt te zijn: de kans dat het verlies nog oploopt, is groot, maar zelfs dat is beter dan het verlies nu al met zekerheid te moeten nemen.
Mirakels bestaan altijd in de politiek, maar wat is de kans dat de coalitie van de angst een dynamisch beleid kan ontwikkelen of enig enthousiasme in Vlaanderen kan opwekken? België heeft het record te pakken van langste regeringsvorming, maar ik vermoed dat we nog een andere gouden medaille hebben: de regering met het grootste aantal partijen ooit. Hoe maak je een begeesterend politiek project met 7 partijen? Als je dan ook nog eens zware besparingen moet doorvoeren ? 
Ecolo wordt een bijzonder probleem. De Vlaamse groenen zijn een toonbeeld van redelijkheid in vergelijking met de extremisten die in Ecolo de plak zwaaien. De partij staat ook steeds meer onder druk staan van haar moslim-vleugel. Via sociale media kan de achterban tegenwoordig snel zijn ongenoegen duidelijk maken wanneer hij vindt dat de partijleiding teveel toegevingen doet. Degenen die denken dat de N-VA destijds het pact van Marrakesh had kunnen laten passeren, zaten duidelijk niet op Facebook. We gaan nog horen van de gestoorde achterban van Ecolo.
De perfecte polarisatie
Daartegenover staat een oppositie die heel wat troeven in handen heeft. Ik weet dat velen dromen van een Vlaams front, maar het onderscheid tussen Vlaams Belang en N-VA heeft zo zijn voordelen. Het Vlaams Belang is de partij van de kleine man. De partij gaf zondag een indrukwekkende vertoning van haar huidige mobilisatiekracht. De N-VA heeft invloed op plaatsen waar het Vlaams Belang minder goed binnen raakt: de economische top, de academische wereld en zelfs de pers.
Wat hen bindt, hun Vlaamsgezindheid, is bovendien een pijl die perfect gericht is op de achilleshiel van deze regering, het gebrek aan Vlaams draagvlak. Het idee dat België schadelijk is voor Vlaanderen wordt perfect geïllustreerd door een regering waarvan de onwil om rekening te houden met de Vlaamse kiezer de enige bestaansreden is. Nooit hebben het overleven van de kunstmatige staat België en de Vlaamse belangen zich zo scherp tegenover elkaar afgetekend. Die dynamiek kan tot allerlei vormen van burgerlijke ongehoorzaamheid leiden, zoals Herman De Bode vorig jaar al voorspelde.
Het probleem van de Vlaamse regering
De Vlaamse regering wordt evenwel een probleem voor de N-VA. De partij is er nog niet in geslaagd om haar dominante positie daar te gebruiken om Vlaanderen te begeesteren. Demir en Weyts kunnen in concrete dossiers af en toe een beetje kleur geven aan het grijze beleid, maar dat is het.
De partij zal daar nu samenhokken met twee partners die uiteraard elk conflict met de federale regering zullen willen vermijden. De Vlaamse regering is onbruikbaar als vehikel voor oppositie tegen de anti-Vlaamse regering. In de publieke opinie zal een stilzittende N-VA onvermijdelijk geassocieerd worden met ‘het beleid’. Ik hoop dat het de partijleiding niet is ontgaan hoeveel N-VA’ers zondag al tussen de Belangers liepen.
Ik kan de N-VA dan ook maar één goede raad geven: zorg voor een belangrijk genoeg incident dat tot een Vlaamse regeringscrisis leidt. Laat de Vivaldi’s daarna maar uitzoeken hoe ze ook in Vlaanderen met een minderheid gaan regeren.
Op het einde komt de afrekening
Dit is niet onze regering. Dit is een regering die in Vlaanderen niet alleen formeel een democratisch draagvlak ontbeert, maar ook helemaal ingaat tegen de duidelijke vraag van de Vlaamse kiezer voor een rechtser beleid, een vraag die in alle opiniepeilingen nog zoveel duidelijker klinkt. De minachting voor het grootste landsdeel, dat bovendien het overgrote deel van de federale werkingsmiddelen moet ophoesten, moet en zal ernstige gevolgen hebben.
Begrijpelijkerwijs overheerst in Vlaamse kringen nu nog de boosheid over een wanstaltige, anti-Vlaamse regering. Zij mogen zich troosten met de wetenschap dat de afrekening met de tijger op het einde van de rit onvermijdelijk is.
Of, om het in Vlaamse termen te zeggen: met de leeuw. Wanneer de V-partijen de meerderheid halen, breken interessante tijden aan.
Foto’s (c) Gazet van Hove.