Algerije besliste onlangs de diplomatieke relaties met zijn buurland Marokko te verbreken. Dat de twee landen geen vrienden zijn is al langer geweten, en daarbij denkt men dan in de eerste plaats aan de steun door Algerije aan de separatisten van het Polisariofront in de Westelijke Sahara, dat Marokko beschouwt als deel uitmakend van het Marokkaanse grondgebied. Maar er zijn x aantal andere dossiers die roet in het eten gooien. De grens tussen Marokko en Algerije is al dicht sedert 1994. Voorlopig werken de wederzijdse consulaire diensten nog steeds.
Israël
De Algerijnse minister van buitenlandse zaken Ramtane Lamamra beklaagde zich er recent over dat Marokko systematisch Algerijnse politici en zakenlui zou bespioneren met behulp van het in Israël door de NSO Group gemaakte spyware-product Pegasus. Israël ligt sowieso niet goed in de markt in Algerije, en Algerije kon er dan ook helemaal niet mee lachen dat Marokko eind vorig jaar vriendschapsbanden aanging met Israël, want dat zou verraad betekenen aan de Palestijnse zaak.
Gezien Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten ook vriendschap hebben gesloten met Israël, terwijl Jordanië en Egypte dat vroeger al deden, staan landen zoals Algerije geïsoleerder dan ooit. Op 12 augustus bracht de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid een bezoek aan Marokko, waarbij hij zijn bezorgdheid uitte over echte of vermeende toenaderingspogingen tussen Algerije en Iran. Ook dat is in het verkeerde keelgat geschoten van Algerije.
Bosbranden
Volgens Algerije zou Marokko eveneens achter de bosbranden zitten die Algerije sedert 9 augustus in vuur en vlam zetten, en dat via de Berberweging in Kabylië, waarbij men vooral denkt aan de bewegingen MAK (Mouvement pour l’autodétermination de la Kabylie) en Rachad, in de ogen van de Algerijnen twee terroristische bewegingen. Toen de bosbranden uitbraken in Algerije bood Marokko aan hulp te bieden, maar dat werd geweigerd door het land dat liever beroep deed op het anders zo vaak gehate Frankrijk. Tienduizenden hectaren bos gingen alvast in vlammen op, 90 mensen werden gedood waaronder 30 soldaten. Op 15 juli was Algerije ook al geïrriteerd, want op die dag vond Omar Hilali, ambassadeur van Marokko bij de Verenigde Naties, er niks beter op dan te pleiten voor autonomie voor de Berbers in Algerije op de grens met Marokko.
Marokko betreurt het verbreken van de diplomatieke relaties met Marokko en pleit voor dialoog. In de ogen van de Marokkanen probeert Algerije met deze demarche de aandacht van de Algerijnen af te leiden van de echte problemen van het land, namelijk de militaire dictatuur, corruptie alom, een economie die slecht boert omdat die eenzijdig gericht is op olie, een product waarvan de prijs op de wereldmarkt constant daalt. Algerije zou ook jaloers zijn omdat de Marokkaanse economie er veel beter voorstaat. De Marokkanen hoeven zich ondertussen geen zorgen te maken over hun Westelijke Sahara, ooit een Spaanse kolonie tot 1975, want in ruil voor de vriendschap tussen Marokko en Israël vond de vorige Amerikaanse president Donald Trump er niks beter op dan zijn zegen te geven voor de Marokkaanse controle over de ‘Spaanse’ Sahara. En de tijd dat de Libische dictator Moammar Kadhafi het Polisariofront door dik en dun steunde, is ondertussen uiteraard ook al lang voorbij.
FLN
Toen Algerije in 1962 onafhankelijk werd ontpopte het zich als een socialistische en revolutionaire staat die onder leiding van het FLN (Front de Libération Nationale) solidair was met een ganse rits bevrijdingsbewegingen wereldwijd. Marokko werd vies bekeken want gold als een conservatief land. Maar terwijl Algerije tussen 1991 en 2002 een bloedige burgeroorlog meemaakte, is Marokko uiteindelijk een oase van stabiliteit gebleken. Het idee van één grote unie van Maghreb-landen, een unie van Marokko, Algerije, Tunesië, al dan niet aangevuld met Libië, is in ieder geval verder af dan ooit.