In een artikel in De Standaard van afgelopen weekeinde, dat zoals steeds overloopt van liefde voor de partij Groen, moest de krant grif toegeven dat de verlenging van de kerncentrales geen ‘overwinning’ is voor de groenen.
Het is inderdaad geen overwinning, het is zelfs een verpletterende nederlaag, wetende dat de vernietiging van de Belgische civiele nucleaire capaciteit net de bestaansreden is geweest van de groene partijen sinds hun oprichting in de jaren zeventig.
Het begon nochtans allemaal zo goed, met de wet van 31 januari 2003 die onder Guy Verhofstadt werd aangenomen. Deze wet bepaalt dat na 2003 geen nieuwe kerncentrales voor de industriële productie van elektriciteit uit de splijting van splijtstoffen meer mogen worden gebouwd en/of in werking mogen worden gesteld en dat kerncentrales veertig jaar na de datum van hun industriële inwerkingtreding (dus in 2015 en 2025) moeten worden stilgelegd.
Richting van de geschiedenis
De vernietiging van de Belgische civiele kernenergie werd door de milieubeweging bejubeld als visionair en in lijn met de ‘richting van de geschiedenis’. “De Belgische Kamer van volksvertegenwoordigers heeft vandaag een wet goedgekeurd om een einde te maken aan het gebruik van kernenergie en de kernreactoren geleidelijk te sluiten”, zo meldde het Canadese Electronic Journal of the Environment bij die gelegenheid. “Momenteel wordt 57 procent van de Belgische elektriciteit geproduceerd door de zeven kerncentrales van het land. Het besluit van België is een verder teken dat de wereld afstapt van kernenergie.”
Terug naar de realiteit. Op 1 januari 2022 waren er in de wereld 450 operationele kernreactoren. Samen produceren zij 11 procent van de wereldwijde elektriciteit. De internationale capaciteit voor de opwekking van kernenergie neemt toe en staat momenteel op een recordhoogte van 400 GW. Met andere woorden, er is nog nooit zoveel kernenergie in de wereld geweest (geïnstalleerde capaciteit) als nu. Het Internationaal Energieagentschap (IEA) voorspelt een verdubbeling van de nucleaire capaciteit tegen 2050. In Europa beschikken 14 van de 27 lidstaten over kerncentrales.
Kortom, alles wat in 2002 naar voren werd geschoven om de arbitraire afschaffing van kernenergie te vieren, was simpelweg onzinnig. Tot zover de “richting van de geschiedenis”.
“Wat de kosten opdrijft is niet een evolutie van de wetten van de fysica, maar een permanente inflatie van door milieuactivisten geïnspireerde wetgeving zonder enige wetenschappelijke basis”
Visionair Michel
In november 2014 verklaarde de federale minister van Energie, Marie-Christine Marghem (MR): ‘Wie vandaag beweert dat ons land op middellange of zelfs lange termijn zonder kernenergie kan, liegt. Of is niet realistisch.’ Twee weken later verklaarde Marghem dat er ‘geen sprake is van het ter discussie stellen van de geleidelijke afschaffing van kernenergie in 2025’. En vervolgens: ‘Deze regering staat op één lijn met de geleidelijke afschaffing van kernenergie in 2025.’ De toenmalige premier, Charles Michel, ook MR en notoir ‘visionair’ (in de omgekeerde richting), had immers verordonneerd dat er tegen 2025 geen enkele actieve reactor meer in België zou zijn. MR-leden die het waagden het tegendeel te beweren – zoals de Ardennees David Clarinval -, werden kortaf tot de orde geroepen. Er zitten radicale milieuactivisten tussen de liberalen. Toen Georges-Louis Bouchez voorzitter van de MR werd, nam de vleugel van Marghem-Clarinval het over en werd de MR een pro-nucleaire partij.
De ultieme bondgenoot van de ‘ultra’-ecologen in deze netelige kwestie is Engie geweest. Engie, gecontroleerd door de Franse regering, wordt momenteel geleid door Thierry Saegeman die wordt gekenmerkt door zijn vijandigheid tegenover kernenergie, een profiel dat uitsluitend gericht is op carrière maken en een vorm van lafheid zoals die bij zovele Franse economische leiders wordt aangetroffen. Saegeman wilde de Belgische nucleaire sites sluiten en vervangen door gascentrales, die weliswaar enorme hoeveelheden broeikasgassen uitstoten, maar die zoveel gemakkelijker te exploiteren zijn. De realiteit zal Saegeman en zijn milieubondgenoten tot bezinning hebben gebracht.
De centrale van Doel in Vlaanderen is perfect geïntegreerd in het economische en demografische weefsel van de regio, terwijl de centrale van Tihange in Wallonië in handen is van trotskistisch-communistische vakbonden, zoals dat in Wallonië gebruikelijk is, waarvan de werknemers Engie als vijand beschouwen. Niet omdat het bedrijf Frans is, maar omdat het – gruwel ! – een privébedrijf is.
Niets staat verlenging van zeven reactoren in de weg
Wat nu ? Ook al zijn er Belgische politici met een visie op het nucleaire vraagstuk – zoals Bouchez en De Wever –, mag men van de Belgische politieke klasse als geheel niet verwachten dat zij zich rationeel gedraagt. Zij reageert eenvoudigweg op praktische noodzakelijkheden. De milieuactivisten zweren dat nooit van meer dan twee kernreactoren de levensduur verlengd zal worden – net zoals zij tot maart 2022 zwoeren dat er geen enkele langer actief zou blijven.
De duivel zit in de details. Het echte industriële risico voor Engie ligt in de kosten van de ontmanteling. Wat deze kosten opdrijft is niet een evolutie van de wetten van de fysica, maar een permanente inflatie van door milieuactivisten geïnspireerde wetgeving zonder enige wetenschappelijke basis: grotere diepte voor het begraven van afval, lagere dosislimiet, enzovoort. In de onlangs met Engie ondertekende overeenkomst is evenwel bepaald dat elke stijging van de ontmantelingskosten de factodoor de staat zal worden gedragen. Met andere woorden, vanuit het rationele oogpunt van Engie is er niets meer dat de verlenging van het volledige Belgische nucleaire park, dat technisch nog minstens twintig jaar levensvatbaar is, in de weg staat.
Laten we niet vergeten dat er ergere landen zijn dan België. Duitsland bijvoorbeeld. Dit land, dat zichzelf ziet als een permanente ode aan de Rede, bestudeert nog steeds de ‘haalbaarheid’ van de verlenging van de levensduur van een paar kernreactoren, terwijl het tegelijkertijd al op de knieën zit voor de Russische wildeman, smekend om zijn gas. De Duitse Rede heeft redenen die de Rede niet kent.
Drieu Godefridi
Foto’s (c) : cover : Doel – wikipedia.